My story is yours

Part 18

2 dagen later

Tik tik tik tik tik...
Ik staar naar de lange wijzer van de klok die aan de muur in mijn slaapkamer hangt en wens dat de tijd wat trager ging. Nog een halfuur en dan gebeurt hetgeen dat ik afgelopen dagen heb geprobeerd te vermijden. 30 minuten. 1800 seconden. Zolang duurt het voordat Ethan voor onze deur staat. Ik zucht diep en bedenk me dat ik misschien had moeten toegeven dat ik langer de tijd nodig had om te bekomen. Niet omdat ik echt nog heel veel pijn heb, maar gewoon omdat ik hem niet durf aan te kijken.

Hoe ga ik hem in godsnaam vertellen dat het over is tussen ons? Ik kan immers niet samen zijn met iemand die ik niet ken. De afgelopen dagen heb ik lang zitten piekeren en nog steeds weet ik niet wat de beste optie is. Wel wist ik zeker dat ik met hem móest afspreken. Althans, ik had niet echt een keuze. Na tientallen berichtjes kon ik hem niet blijven negeren. Hij stelde gisteren nog voor om te bellen maar dat aanbod sloeg ik af. "Familiedingetjes" stuurde ik als excuus. De harde realiteit is gewoon dat ik hem niet onder ogen durf te komen. Toch kon ik het niet laten om naar onze foto's te kijken die in mijn gsm staan, wat me enkel tranen in mijn ogen opleverden. Oké, ik moet toegeven dat ik er echt gelukkig uitzag maar kan ik dat nu nog steeds zijn met hem? Zie ik hem nog altijd even graag als ik al onze mooie momenten samen vergeten ben?

Ik haal een hand door mijn haar en maak een slordige knot. Jup, een echte VSCO girl hier, dames en heren :)

Ik werp nog eens een blik op de klok en zie dat ik nog maar twintig minuten heb. Met andere woorden: tijd om me aan te kleden. Ik sta op van bed en begeef me naar mijn kledingkast. Na even rommelen gris ik er een simpel shortje uit met een oversized, geel t-shirt. Ik kleed me vlug om en gebruik wat deodorant. Dan ga ik voor de spiegel in mijn slaapkamer staan en knik ik goedkeurend. Dit kan er mee door. Ik moet immers geen indruk op hem maken... Het is alles behalve een date.

Ik verstijf wanneer de deurbel door het hele huis weerklinkt. Shit, ik heb toch nog tien minuten? Waarom is hij toch op tijd? Dat maakt het me alleen maar moeilijker.

Ik kijk nog een laatste keer in de spiegel en spreek mezelf wat moed in. Dat heb ik immers nodig. Dan trippel ik de trap af. Wanneer ik voor de voordeur sta haal ik nog één keer diep adem en dan open ik hem.

Zoals verwacht staat Ethan er. Hij heeft in tegenstelling tot mij duidelijk wel zijn best gedaan. Hij draagt een beige broek en een donkerblauwe polo. Zoals ik hem er nu zie staan, krijg ik het niet over mijn hart hem te kwetsen. Zijn ogen kijken me stralend aan en er is een grote grijns op zijn gezicht te zien. Zijn haar zit wat warrig maar dat vind ik juist leuk. 'Hoi,' mompel ik zachtjes. Serieus Elle? Hij heeft zo hard zijn best gedaan en jij zegt simpelweg: hoi? Ik durf hem amper aan te kijken.

'Goeiemiddag Beertje,' is zijn antwoord. Ik kijk hem fronsend aan. Zijn gezicht betrekt. 'Dat was je koosnaampje,' verklaart hij simpelweg. Ik bijt op mijn lip en knik kort. Nu pas zie ik dat hij een doos chocolaatjes in zijn handen heeft. 'Een klein cadeautje voor je herstel,' verklaart hij terwijl hij me het roze doosje vol zoetigheid aanreikt. 'Dat had je niet moeten doen.' Dat had hij echt niet moeten doen want nu maakt hij het steeds moeilijker voor mij. Ethan haalt zijn schouders op alsof hij wilt zeggen: "Dat doe ik toch graag voor je." Ik pak het doosje aan en grinnik nerveus aan de grote strik die eraan vast is gemaakt.

'Je ziet er trouwens adembenemend uit!' Vertelt Ethan me glimlachend. Ik weet dat ik nu hoor te zeggen dat hij er ook goed uitziet maar dat kan ik niet over mijn lippen krijgen. Ik kan hem toch niet eerst complimenteren en het vervolgens uitmaken?

'Kom maar binnen,' antwoord ik in de plaats terwijl ik naar de woonkamer wijs. Ethan knikt goedkeurend en komt binnen. Ik zet aarzelend een stapje achteruit en wacht totdat hij de deur achter zich heeft dichtgeslagen. 'Volg me maar,' zeg ik vlug terwijl ik richting de woonkamer slenter. Bij elke stap die ik zet word ik misselijker. 'Mag je wel wandelen met je gekneusde ribben?' Vraagt Ethan plotseling om de onaangename stilte te verbreken. Ik haal mijn schouders op. 'Maakt dat wat uit?' Antwoord ik bot.