My story is yours

Part 45

5 dagen later

Ik kijk hoofdschuddend naar mijn spiegelbeeld. Grote wallen rond mijn ogen en verschillende pleisters op mijn lichaam die de schrammen moet bedekken die me doen denken aan de vreselijke gebeurtenis in het bos. Blond haar dat alle kanten opsteekt. Kapotte lippen en mondhoeken die nooit meer op lijken te krullen. Dit ben ik niet. Althans, dit wás ik niet. Nu ben ik degene geworden die ik nooit wilde zijn. Ik wilde niet dat meisje zijn dat niet alleen over straat durft te lopen. Ik wilde niet diegene zijn die continu aan haar overbezorgde moeder zou moeten laten weten waar ze op dat moment is. En ik wilde al helemaal niet aan iedereen om me heen twijfelen. Wie heeft goede bedoelingen maar vooral: wie heeft slechte bedoelingen?

Vroeger was ik zo iemand die eerst iets deed en dan pas nadacht over de gevolgen. Nu kan ik me niet meer voorstellen hoe het is om onbezorgd door het leven te gaan. Ik kan me niet eens voorstellen dat ik vroeger aan mijn moeders oren zaagde om alleen naar school te mogen fietsen. Ik zag de gevaren, die in het leven schuilen, niet. Ik geloofde dat elke mens een goed persoon was. Maar zal ik je eens iets vertellen? Dat is niet zo.

Er rolt een traan over mijn wang. Dat is trouwens een gewoonte geworden, ook voor mama. Ik heb me de laatste dagen opgesloten en heb amper met mijn moeder een woord uitgewisseld. Als ze tegen me begint te babbelen, wordt het een monoloog aangezien ik niet antwoord. Ik weet dat dit hele gebeuren niet haar fout is, maar ik kan het gewoon niet opbrengen iets zinnig te zeggen tegen haar. Hij is de enige die in mijn hoofd rondspookt. Ik ben bang om mijn mond te openen en dan volledig in te storten. Ik ben gewoon bang om toe te geven dat ik zwak ben. Té zwak om mijn naasten onder ogen te komen.

Lily heeft al talloze keren voor de deur gestaan, maar ik voel me niet goed genoeg om haar onder ogen te komen. Niemand weet wat er precies gebeurd is. Enkel hij en ik.

Ook Will heeft al enkele keren aangebeld, maar gek genoeg kan me dat niet zoveel schelen. Ik heb hem niet meer gesproken sinds die keer dat ik duidelijk heb gemaakt dat we enkel vrienden zijn.

Telkens wanneer ik me Ethans gezicht voor de geest haal, voel ik woede opborrelen. Hoe kon ik toch verliefd worden op zo iemand? Waarom leek hij in mijn ogen perfect, terwijl hij eigenlijk alles behalve perfect was? Hij is een arrogante klootzak, dat is me wel duidelijk nu.

Ik wrijf vermoeid in mijn ogen en zucht eens diep. Binnen enkele dagen is het zomervakantie. Normaal gezien zou ik dolgelukkig zijn en verschillende uitstapjes plannen. Maar dit jaar is anders. Op dit moment kan school me helemaal niets schelen. Mijn moeder heeft me ook gewoon ziek opgegeven bij het secretariaat. Ik ben benieuwd hoe lang ze dat nog gaan geloven. Ach ja, ik doe volgend jaar toch gewoon opnieuw dus wat maakt het uit dat ik de examens mis.

Ik word uit mijn overpeinzingen gehaald door gebonk op de badkamerdeur. 'Elle,' hoor ik mijn moeder mompelen. Ik antwoord niet, maar dat is ze ondertussen al gewend.

'Ik weet dat je hier bent, lieverd. De deur is op slot.' Ik bijt hard op mijn onderlip om de opkomende tranen tegen te houden. En toch vinden ze zich alweer een weg over mijn wangen. 'Elle, alsjeblieft, lieverdje. We kunnen er toch over praten? Ik maak me echt zorgen om je.'

Ik haal een hand door mijn haar en staar bedroefd naar de deur. Op slot. Zo zal het ook blijven.

'Lieverdje, alsjeblieft,' hoor ik mijn moeder smeken. Nog steeds antwoord ik niet.

'Laat me je helpen.'

'Ga weg.' Het klinkt meer als gefluister uit mijn mond maar mijn moeder lijkt er genoegen mee te nemen. Waarschijnlijk is ze al blij dat ik íets zeg.

Ik hoor mama nog wat mompelen en dan is weer het stil. Hoewel dat precies is waar ik om gevraagd had, hoopte ik stiekem toch dat mijn moeder aan de deur zou blijven staan. Misschien is het stom van me om dat te hopen wanneer ik het tegenovergestelde tegen haar zeg. Ik weet echt niet meer wat ik met mezelf aan moet vangen. Ik laat me snikkend neerzakken tegen de deur en begraaf mijn gezicht in mijn handen. Sinds wanneer is het leven zo ingewikkeld?