My story is yours

Part 16

Heb je je ooit wel eens voorgesteld hoe het voelt om dood te zijn? Zou er zoiets als een hemel bestaan? Een plaats waar alle goede mensen belanden wanneer hun leven op aarde voorbij is? Of geloof je zoals de meest fantasieloze mensen dat er niets is? Een leegte die niet opgevuld kan worden.

Ik geloof het eerste. Althans, ik gelóófde het eerste. Maar sinds mijn bijna doodervaring geloof ik er niet meer zozeer in. Volgens de dokter ben ik even buiten bewustzijn geweest totdat een bejaard vrouwtje me vond op straat maar ik herinner me er letterlijk niets meer van. Als er echt zoiets als een hemel bestaat, zouden we het dan niet al lang ontdekt hebben? Volgens mij hebben mensen het vroeger bedacht om hun naasten hoop te geven. Hoop op een verder leven, maar dan niet op deze planeet.

'Waar denk je aan?' Ik voel mijn moeders hand over mijn schouder glijden. Haar ogen zien er opgezwollen uit van het huilen en er zijn duidelijke wallen te zien. Heel even voel ik me schuldig. Het is mijn schuld dat mijn moeder vannacht geen oog dicht heeft gedaan... Het is verdomme mijn schuld! Kon ik me maar herinneren wat er gebeurd is...

Ik schud zachtjes mijn hoofd maar kreun omdat ik door die beweging een scherpe pijn voel.

'Blijf maar gewoon liggen, lieverd.' Ik sluit mijn ogen even en open ze dan terug. 'Oké,' mompel ik zachtjes. Mijn moeder knikt en gaat in het stoeltje naast het ziekenhuisbed zitten. Ik geloof dat ze er zo al heel de nacht zit. Af en toe houdt ze mijn hand vast en knijpt ze er zachtjes in, dan fluistert ze dat ze me doodgraag ziet. Ik antwoord niet maar mama weet best dat ik haar graag zie. Ik zeg het gewoon niet met zoveel woorden.

'Ik had je moeten komen ophalen van school hé,' mompelt mijn moeder terwijl ze me beteuterd aankijkt. Ik rol met mijn ogen. 'Mam, het is jouw schuld echt niet! Geloof me nu...' Mijn hoofd bonkt zo hard dat ik met moeite kan praten. Ik kreun weer en knijp mijn ogen even dicht.

'Gaat het wel?'

Ik antwoord niet. 'Wat is er eigenlijk gebeurd?' Vraag ik terwijl ik een hand tegen mijn hoofd gedrukt houd, in de hoop het bonzend gevoel in mijn hoofd te verzachten.

'Een bejaard vrouwtje heeft je gevonden ergens in een steegje. Je lag op de grond met een plas bloed rond je hoofd dus ze dacht eigenlijk dat je al dood was. Die vrouw was helemaal in shock. Ze heeft de ambulance blijkbaar toch nog gebeld en die zijn zo snel mogelijk gekomen. Zij hadden natuurlijk wel door dat je nog leefde. Het is gewoon angstaanjagend dat...' Mijn moeder zwijgt even.

Het duurt even om alles te kunnen bevatten. What the fuck deed ik in een steegje? Ik durf niet eens een horrorfilm te kijken, laat staan in mijn eentje in een donker steegje te wandelen. Of misschien was ik helemaal niet alleen! Misschien was Lily wel met mee! Of Will misschien?

'Er is een steen gevonden langs je lichaam dus ze vermoeden dat je daarmee verwond bent.'

'Denken ze dat iemand mij dit heeft aangedaan?' Breng ik ongelovig uit. Er ontstaan tranen in mijn moeders ogen. 'Ik...  Ik snap het ook niet. Je kan toch met iedereen goed overweg?'

Waarom the fuck wilt iemand mij iets aandoen? Maar belangrijker: wie is in staat om dit aan te richten? Kon ik me maar herinneren wat er gebeurd is.

'Ik snap het niet! Ik... Ik zou toch nooit...' Mijn moeder kijkt me met een verzachtende blik aan. 'Liefje, het is oké! Het leven is soms hard en dan heb je het gevoel dat je... Ach, ik ben gewoon zo blij dat je nog leeft!' Mijn moeder neemt me stevig vast en plant een zoen op mijn wang. Er rolt een traan over mijn wang.

'Waar... Waarom... ik?' Vraag ik snikkend. Mijn moeder veegt mijn tranen weg. 'Ik snap het ook niet, lieverd. Maar wat ik zeker weet is dat de politie dit zal uitzoeken. De zak die je dit heeft aangedaan hoort gewoon thuis in de gevangenis. Hij hoort gemarteld te worden, hij zou dezelfde pijn moeten voelen die jij gevoeld hebt. '