My story is yours

Part 4

'Dus, Ethan, wat zijn je hobby's zoal?' Mijn vader knijpt zijn ogen tot spleetjes wanneer hij dit aan Ethan vraagt. Ethan zit naast me en lijkt totaal niet zenuwachtig te zijn. Ik weet zeker dat ik verga van de stress als ik zijn ouders ontmoet. Laat staan als zijn vader me een persoonlijke vraag stelt!

'Ik zit bij Elle op atletiek,' begint hij met zachte stem. Hij werpt me een glimlach toe. Mijn vader en moeder knikken. 'En verder?' vraagt mijn vader nieuwsgierig. 'Goh, ik houd er wel van om eens te voetballen of zo. Maar dat doe ik niet in een club.' Ik kijk mijn vader aan en ben benieuwd wat er in zijn hoofd omgaat.

Plotseling voel ik een zachte hand mijn bovenbeen strelen. Ethan kijkt me plagend aan. Ik duw vlug zijn hand weg en eet verder. 'Welke richting volg je op school?' Mijn moeder legt haar bestek neer en staat recht om Ethan wat extra pasta te geven. Ik kijk naar rechts en zie Ethan breeduit glimlachen. Wordt hij dan niet gek van al die vragen?

'Ik doe technische wetenschappen. Ik zou later wel graag architect willen worden, moesten jullie je dat afvragen.' Ik begin hard te lachen waardoor ik me bijna verslik in een hap pasta. Mijn ouders werpen elkaar een veelbetekenende blik toe maar zeggen niets. Best slim van Ethan om hun volgende vraag al te beantwoorden.

'Wat zie je eigenlijk in onze dochter?' Mijn vaders stem klinkt kil. Ik stop met eten en kijk mijn vader geschrokken aan. Ik kijk snel naar rechts en zie dat Ethan even verbaasd is als ik. Mijn moeder daarentegen zegt niets. Zij lijkt zich er niet mee te willen bemoeien.

'Pap, stop nu met die hele ondervraging! Denk je dat dit een politieverhoor is of zo?' Ethan streelt over mijn arm. 'Laat het maar, Elle. Ik snap best dat je vader wilt weten waarom ik voor je val.' Ik schud resoluut mijn hoofd. 'Je wilt precies wel dat Ethan iets verkeerd zegt!' merk ik woest op. Mijn vader staat kwaad recht. 'Ik heb het recht om te weten of er een toekomst is tussen jullie! Ik ben je vader, ja?! Niet je babysitter!' Voordat ik iets kan zeggen, stormt hij de keuken uit. Mijn moeder vloekt binnensmonds en loopt achter hem de kamer uit.

Er wellen tranen op in mijn ogen. Waarom verpesten mijn ouders toch altijd alles? 'Heyy, het is oké, Beertje.' Ethan buigt zich naar me toe en omhelst me. Ik geef me helemaal over aan hem. En voordat ik het goed en wel besef, drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik wil niet dat dit moment ooit stopt. Nog nooit heb ik me zo veilig gevoeld bij iemand. Toch vind ik dat hij misschien op een beter moment had kunnen wachten. Het lijkt wel alsof dit zijn doel was deze avond.

'Het zat er ooit aan te komen,' lacht Ethan lief terwijl hij mijn wang streelt. Zonder dat ik antwoord geef, leunt hij nog eens naar me toe en drukt hij zijn lippen opnieuw tegen de mijne.

Het duurt even voordat ik terug met vaste stem kan praten. 'Het spijt me dat het zo is moeten eindigen,' breng ik uiteindelijk uit. 'Het is jouw schuld niet!' Ik bijt op mijn lip. 'Misschien hadden we toch nog moeten wachten?'breng ik verward uit. 'Misschien is het echt nog te vroeg.' Ethans kaak verstrakt. 'Meen je dat?' Hij klink lichtelijk geïrriteerd. Ik haal mijn schouders op. 'Mijn ouders vonden het in ieder geval te vroeg,' verduidelijk ik.

'En jij?' Ik kijk Ethan niet-begrijpend aan. 'Vind jij dat we te snel gaan?' verduidelijkt hij. Ik slik. Wat moet ik nu weer antwoorden? Ik schraap mijn keel. 'Misschien wel?' vraag ik onzeker. 'Ik stel voor dat we de ontmoeting met je ouders nog even uitstellen' Het kost me moeite om het over mijn lippen te krijgen maar het is wel de waarheid. 'Ja? Kan je dat wel?' vraagt hij grinnikend. Het verbaast me dat hij het hem niet doet. Ik geef hem een stomp. 'Kan jíj dat wel zul je bedoelen!'

Uiteindelijk spreken we af dat we nog minstens een maand wachten voordat ik zijn ouders ontmoet. We wandelen naar de voordeur en ik geef hem zijn jas aan die mijn vader kennelijk aan de kapstok had gehangen.

'Ik vond het alsnog gezellig,' beweert Ethan terwijl hij zijn jas aantrekt. Ik vraag me af of hij dat alleen zegt om mij gerust te stellen. 'Vooral de laatste tien minuten,' voegt hij grijnzend toe. Ik begin te blozen en omhels hem kort. Wanneer hij mij een zoen wilt geven, zet ik een stapje achteruit. Ethan kijkt geschrokken. 'We zouden niet te snel gaan,' verduidelijk ik hem. 'Laten we het enkel houden voor speciale momenten,' stel ik vlug voor omdat hij me zo zielig aankijkt. Ik hoop oprecht dat ik hem niet gekwetst heb. Maar in een relatie moeten beide personen er klaar voor zijn. En ik geloof dat ik dat nog niet ben.

'Prima. Slaapzacht!' Ik geeuw eens vermoeid. 'Mag dit nog wel?' Voordat ik kan vragen wat Ethan bedoelt, geeft hij me een kus op mijn wang. Ik giechel. 'Dat mag wel, Beer.' Ethan haalt opgelucht adem. 'Gelukkig maar,' grinnikt hij. 'Anders zou ik nog zelfmedelijden krijgen.'

Dan nemen we echt afscheid en zie ik hem wegfietsen. Ik zucht vermoeid en doe de deur op slot. Ik werp een blik op de rommelige keuken en heb al onmiddellijk spijt dat ik dat zonet deed. Ik ruim in een sneltempo alles op en strompel dan naar boven om te gaan slapen. Mijn ouders zie ik niet meer.