My story is yours

Part 15

Ik bijt op mijn lip en er ontstaan tranen in mijn ogen. 'Will, dit ben je niet. Dit ben je echt niet.' Mijn stem klinkt onvast en ik moet mezelf inhouden om niet in tranen uit te barsten.

Will, mijn allerbeste vriend die ik voor honderd procent vertrouwde, is degene die me al die tijd bedreigd heeft en doodsbang heeft gemaakt.

Ik kijk Will recht in de ogen aan en smeek dat hij me loslaat. Zijn greep is namelijk enkel maar versterkt.

'Laat me gaan, Will! Laat me gaan en je ziet me nooit me -'

Plotseling zie ik Will uithalen met zijn hand en slaat hij recht tegen mijn neus. Ik voel een pijnscheut opkomen en verlies mijn evenwicht door de harde maar vooral onverwachte klap. Ik breng mijn hand naar mijn neus wanneer ik het bloed eruit voel stromen. Mijn handen hangen onder het bloed en er ontstaan tranen in mijn ogen wanneer ik zie dat Will me met een tevreden lachje bekijkt.

Er rolt een traan over mijn wang maar ik neem niet te tijd om die weg te vegen. 'Waarom ...?' Ik zou hem zo ontzettend veel willen vragen maar ik kan het gewoon niet. Ik kan Will niet zien op die manier. Dit is hij niet, ik zit gewoon in een hallucinatie of zo! Zou dat kunnen?

'Sta recht, anders praat ik niet tegen je,' snauwt Will. Ik ga rechtop zitten, met mijn hand nog steeds tegen mijn neus gedrukt.

'Ga rechtstaan!' Herhaalt Will schreeuwend.

Ik ga voorzichtig rechtaan en zet een stapje naar achteren. Dan nog één. En dan nog -

'Wat ben je van plan?' Voordat ik kan ontsnappen komt Will naar me toegelopen en grijpt hij mijn arm stevig vast.

'Laat me gaan, alsjeblieft,' smeek ik snikkend.
Wills blik verzacht en heel even geloof ik dat hij me laat gaan, dat hij nu bekendmaakt dat het allemaal één grote grap was.

'Je mag gaan maar ik heb één simpele voorwaarde.' Ik durf Will niet aan te kijken dus staar ik naar de betonnen grond.

'Oké,' mompel ik nauwelijks verstaanbaar. Er ontstaat een grijns op Wills gezicht en hij verzacht zijn greep.

'Als je me nou gewoon wilt loslaten, dan kan ik ...-'

'De voorwaarde,' onderbreekt hij me, 'is de volgende.' Hij zwijgt even. 'Ik wil niet dat je die fucking Ethan nog ziet. Door hem denk je nooit meer aan je vrienden! Je denkt nooit meer aan míj!

Ik zet grote ogen op van verbazing. 'Dit ga je toch niet menen, dat slaat nergens op!' Roep ik luid. Will grinnikt. 'Oh geloof me, Elle, je zult wel moeten! Laten we zeggen dat je geen enkele keus hebt.' Mijn adem stokt in mijn keel en ik kan niet helder nadenken.

'Nee, dat doe ik niet... Ik ...' De tranen biggelen over mijn wangen maar ik doe geen moeite meer om ze weg te vegen. 'Ik houd van hem,' geef ik dan toe. 'Ik zie hem doodgraag,' voeg ik toe. Will kijkt me met spleetoogjes aan. 'Is dat zo?' Vraagt hij op arrogante toon. Hij versterkt zijn greep waardoor mijn arm pijn begint te doen.

'Laat me nou eens los, Will.'

'Is dat zo?!' Schreeuwt Will in mijn oor omdat hij blijkbaar wel heel graag een antwoord wilt op zijn vraag.

'Ja, Will. Ik zie hem graag en je kan niet van me vragen om dat niet meer te doen!'

Will schudt kwaad zijn hoofd en lijkt even na te denken over wat hij kan zeggen.

Ik grijp mijn kans en probeer los te komen maar helaas heeft Will het onmiddellijk door want zijn vingernagels snijden in mijn huid.

Ik schreeuw het uit van de pijn. Hoe kan mijn beste vriend plotseling veranderen in een wreed monster?

'Elle, je weet toch dat ik al die tijd fucking verliefd op je ben geweest.'

Ik bijt op mijn lip en probeer rustig adem te halen. 'Will, dat heb je me nooit verteld.'

'Maar je wist het wel?' Ik antwoord niet en denk terug aan het moment waarop Lily me vertelde dat Will tegen haar gezegd had dat hij smoorverliefd op me was. Ik geloof dat we toen in het eerste middelbaar zaten. "Komaan, dat kan toch iets worden tussen jullie!" Hoor ik haar zo nog zeggen tegen mij. "Ik ben nog te jong." Dat was wat ik geantwoord had. Niet omdat ik mezelf te jong vond maar omdat ik de waarheid gewoon niet durfde toegeven. Ik was niet verliefd op Will en ik zou dat ook nooit zijn. Will zou nooit meer zijn dan mijn beste vriend. Maar dat durfde ik natuurlijk niet te zeggen.

'Elle!' Snauwt hij omdat hij een antwoord wilt krijgen op zijn vraag. Ik haal diep adem. 'Ja, Lily heeft het wel eens verteld,' antwoord ik dan eerlijk.

Will schudt zijn hoofd. 'Niet te geloven, niet te geloven...' blijft hij maar herhalen.

'Denk je dat het ooit iets kan worden tussen ons?' Vraagt hij terwijl zijn vingernagels nog steeds in mijn vel snijden.

Ik aarzel even maar schud dan mijn hoofd. Ik wil hem ook geen valse hoop geven. 'Nee, Will. Ik ben niet verliefd op je,' mompel ik zachtjes.

Will antwoordt niet en lijkt na te denken. 'Maar we zijn toch gewoon vrienden? Dat is toch even goe-'

'Gewoon vrienden?! Gewoon vrienden?! Elle, ik ben fucking verliefd op je, ik ga je nooit als "gewoon" een vriendin zien.'

Ik ben even aangedaan van zijn woorden. 'Ethan is niet goed voor je, dat weet je zelf toch ook!'

Ik schud kwaad mijn hoofd. 'Ethan is wel goed voor me! Hij heeft me nog nooit gekwetst! Hij zou nooit...'

'Dat denk je nu! Maar geloof me, als je straks wakker wordt, zal je wel anders over hem denken! Dan is hij de slechte! Dan krijg ik éindelijk een kans om je hart te veroveren! Die loser moet gewoon even oplazeren!'

Ik voel zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd ontstaan maar word tegelijk ook lijkbleek. 'Wat ga je doen?' Vraag ik doodsbang. Mijn stem klinkt schor en onvast.

'Slaapwel, Elle. Als je wakker wordt, is al deze ellende voorbij.'

Net wanneer ik wil vragen wat Will bedoelt zie ik hem in zijn broekzak naar iets grijpen.

Het lijkt wel alsof ik elk moment kan flauwvallen van de angst. Hij heeft iets stomphoekig in zijn hand dat net in zijn handpalm vast. Het lijkt wel een steen. Gaat hij me vermoorden? Zijn dit mijn laatste minuten? Zal ik zo dadelijk mijn laatste adem uitblazen? Alles gebeurt zo snel dat ik het nauwelijks kan bevatten.

Plotseling haalt hij uit en zie ik een stompe zwarte steen verschijnen. 'Sorry.' Dan slaat hij de steen met volle kracht tegen mijn hoofd.

Ik verlies mijn evenwicht en val op de grond. Alsof ik nog niet genoeg geleden heb, trapt hij ook nog met volle kracht tegen mijn borstkas. Ik hoor iemand kreunen en besef dan pas dat het uit mijn eigen mond komt. Nog nooit heb ik zo'n pijn gevoeld.

Ik kreun en kan mijn ogen niet meer open houden door de vreselijke pijn. 'Het spijt me, Elle. Ooit zal je begrijpen waarom ik ...'

Zijn woorden worden gebrabbel en ik ben niet meer in staat om er iets van te verstaan. Het laatste dat ik zie, zijn zijn zwarte Nike sportschoenen die van me weg wandelen. Ik ben alleen. Ik ben fucking alleen. Hij heeft me gewoon...

Mijn oogleden voelen zwaar maar ik ben niet van plan mijn ogen te sluiten. Ik moet wakker blijven, ik moet... Hoezeer ik er ook voor vecht, uiteindelijk sluiten mijn ogen zich vanzelf.

Dan wordt alles zwarter dan het ooit geweest is. Gek genoeg vind ik eindelijk de rust die ik blijkbaar verdiend heb.