My story is yours

Part 46

"Nobody knows the trouble I've seen... Nobody knows my sorrow." 

Voor de zoveelste keer vandaag staan de tranen in mijn ogen. Zelfs een of ander animatiefiguurtje uit "The Lion King" begrijpt me beter dan wie dan ook. Ik zet de film, die zich op de televisie afspeelt, even op pauze en sta op om naar de diepvries te strompelen. Ijs. Dat is precies waar ik nu zin in heb.

Na even rommelen vind ik nog een pot Ben And Jerry. Echt wat ik nodig had. Ik gris een lepel uit de besteklade en slenter terug naar de zetel.

Dan zet ik de film terug op en plof ik neer op de zetel terwijl ik wat ijs naar binnenwerk. Voordat ik het weet is de hele pot op en lig ik met buikpijn op de zetel. Nu pas kom ik tot het besef dat ik een hele fucking pot opheb. Normaal gezien is die bedoeld voor twee of drie personen. Niet voor één iemand die zich niet kan inhouden. Ik voel me alleen maar slechter door me dat te realiseren. 

De film is ondertussen afgelopen en ik staar naar het zwarte beeldscherm. Net wanneer ik overweeg om voor de derde keer vandaag "Rapunzel" op te zetten, hoor ik het geluid van de deurbel. Ik sta vloekend op en slenter naar de voordeur. Ik hoop niet dat mijn moeder weer één of andere kledingsite heeft leeggewicht en ik nu om de vijf minuten de deur ga moeten openen. 

Ik werp een blik door het kleine, ovale raampje naast de deur en herken Lily's bruine haren onmiddellijk. Niet de pakjesbezorger en om de één of andere reden weet ik niet of dit veel beter is. Alsof ze voelt dat ik naar haar kijk, vinden haar ogen de mijne. Er gaat een steek door mijn hart wanneer er een bedroefde uitdrukking op haar gezicht te lezen staat. 

Haar lippen vormen de woorden: 'Laat me binnen'. Ik slik en sla mijn ogen neer.

Opnieuw drukt ze op de bel. Mijn blik schiet terug omhoog en ze kijkt me met een smekende  ogen aan. Ik schud zuchtend mijn hoofd en trek dan toch rustig de deur open. Lily staat met een flauwe glimlach in de deuropening en voordat ik besef wat er gebeurt slaat ze haar armen om me heen. 'Ik heb je gemist, Elle,' fluistert ze snikkend. Er rolt weer een traan over mijn wang. Ik antwoord niet maar Lily weet even goed als ik dat ik haar ook vreselijk hard gemist heb.

Ik trek me terug uit de omhelzing en uit automatisme open ik de deur wat verder zodat Lily binnen kan komen. Ze knikt dankbaar en sluit de deur achter zich. Ik heb nu al spijt dat ik haar heb binnen gelaten. Ik kan amper een woord uitspreken zonder in huilen uit te barsten! 'Zullen we aan de keukentafel zitten of in de woonkamer?' Vraagt Lily dan. Ik haal mijn schouders op en strompel de keuken in.

Lily neemt over me plaats en glimlach flauwtjes. 'Zeg alsjeblieft iets, Elle.' Ik slik en staar naar het tafelblad. 'Wil je wat drinken?' Vraag ik dan met hese stem. Yes, de tranen stromen nog niet over mijn wangen. 

Er ontstaat een grote glimlach om Lily's lippen. 'Ik dacht dat je het nooit ging vragen,' antwoordt ze plagend. Ik pak twee glazen en vul ze met water. Dan schuif ik er eentje naar Lily toe en zet ik ook mijn glas aan mijn lippen.

Wanneer ik terug ga zitten, frunnik ik nerveus aan het elastiekje rond mijn pols. 'Dus, wat heb je vandaag zoal gedaan?' Vraagt Lily na een tijdje om een gesprek aan te knopen.

Ik haal mijn schouders op. 'The Lion King en ijs,' antwoord ik kortaf. Lily rolt met haar ogen. 'Typisch iets voor jou,' antwoordt ze glimlachend.

Haar hand reikt naar me toe en ze wrijft zachtjes over mijn arm. 'Elle, ik ben je beste vriendin. Waar is dat meisje met wie ik altijd zoveel plezier maak? Waar is dat meisje dat me uitlacht wanneer ik een geweldige blunder bega? Waar is dat meisje dat lachend door het leven ga-'

'Stop!' Onderbreek ik haar. De tranen staan opnieuw in mijn ogen. Ik wist wel dat ik het geen vijf minuten droog zou kunnen houden. 'Stop,' herhaal ik nog eens maar nu veel zachter.