Remember Who You Are|HYUNLİX

Bağlı gözler

Karanlık sokakta hızlı adımlarla ilerlemeye devam etti genç çocuk. Kar cesetlerin üstünü kapatmak istercesine yağmaya başlamış, Kirli sokaklarda yeni bir katman oluşturuyordu. Soğuğa alışkınlardı. Elektriğin ve doğalgazın olmadığı bu şehir de doğru düzgün ısınamamışlardı bile. Yaktıkları ateş ise kışın onları hiç ısıtmazdı.

Kalın montuna doğru yüzünü daha çok gömüp ellerini montunun cebinde yumruk yaparken dudaklarından çıkan buhar yavaşça dağılarak yok oldu. İçinde bir yerlerde endişe vardı. Gitmesi kesinlikle yasak olan bir yere gidiyordu fakat birkaç yıldır tanıdığı birisi için çocukluk arkadaşını bırakacak değildi. Arkadaşı kötü birisi değildi, zarar verecek hiçbir şey yapmazdı ki gizlice yaptıkları tek şey birlikte buluşup konuşmaktı. 

Eski eve girip karanlıkta görebildiği kadarıyla alt merdivenlere ilerlerken Sesli bir nefes verdi ve montunun şapkasını indirip soğuktan kızarmış ellerini tekrar cebine soktu. Hissizleşmeye başlayan dudaklarını birbirine bastırırken bodrum kata indi ve cebinden el fenerini çıkartıp karanlık, tozlu bodrumu aydınlattı.

Havada uçuşan toz taneciklerine burnunu kırıştırarak baktıktan sonra köşedeki büyük dolaba ilerledi ve kapağını açtı.Dolabın arkası boştu ve yeraltına doğru giden uzun bir merdivene açılıyordu. Aslında Yeraltının toplam 5 girişi vardı fakat Aralarının çokta iyi olmadığı lider Moonbin 3 girişi tamamen kapattırmıştı. Bir ana giriş vardı, ki orası sıkı denetimliydi, bir de burası vardı. Arkadaşı uzun uğraşlar sonucu Moonbin'den izin almış ve burada buluşmalarına izin vermişti. 

Kapağı kapatıp merdivenin başına oturdu ve fenerin ucundaki ipi duvara çakılı olan çiviye doladı. başını çevirip sonu gözükmeyen merdivene bakarken her zamanki gibi ürpermeden edemedi. Fazla korkutucu diye düşündü. Çok dik değildi merdiven ama o kadar uzun ve karanlıktı ki sanki her an bir şey üzerine atlayacakmış gibi hissediyordu.

Karanlığa daha fazla bakamayarak gözlerini karşısındaki duvara dikti. Buluşma saatinden biraz erken gelmişti ki çokta da kalamayacaktı zaten. Chan Şehre yeni gelen bir çeteyle uğraşıyordu ve ona yardımcı olmalıydı. 

"Erkencisin!" Duyduğu sesle bakışlarını kirli duvardan çekip merdivenlere çevirdiğinde yüzündeki büyük gülümseme ile ona yaklaşan kişiye baktı. Uzundu. Sanha'yı tanıdığından beri hep en uzun kişi olmuştu.

Onu 7 yaşından beri tanıyordu ve bu fazla yakınlaşmalarına sebep olmuştu fakat o katliamdan sonra ikisinin de aileleri katledilmiş ve birbirlerini bir daha hiç görememişlerdi. Dışarıya adım dahi atamamışlardı ve bu uzaklaşmalarına neden olmuştu. Yine de birbirlerini bulduktan sonra sanki hiç ayrılmamışlar gibi yakınlaşmışlardı, oysaki ikisinin de birbirinden gizlediği onlarca sır varken ilişkilerinin bağları düşündüklerinen daha da zayıftı.

Karşısına oturup nefesini bırakan arkadaşına hafifçe gülümsedi ve kurumuş dudaklarını ıslatarak "Fazla kalamayacağım için erken geldim" diyerek cevapladı büyük olanı. Ondan bir yıl büyüktü fakat ondan daha olgun bir karaktere sahip olduğunun farkındaydı.

Sanha duyguları dolu dolu yaşar, öfke, özlem, sevgi ve acıyı ağır yaşardı. Onun aksine Duygularını içine gömüp yüzüne maske takmayı seçen bir tipti Jeongin. En köşelere çekilip gözlem yapmayı, aklında kendiyle ve düşüncelerle savaşmayı dercih eder bu da onu sessiz biri yapardı.

"Yukarı da sorun mu var?" Sanha onun aksine üşümüyor olacak ki siyah sweatinin ön cebine ellerini sokarken sormuştu. Yer altı genel de sıcak olurdu zaten ki mevsim geçişleri bile çok dikkat edilmedikçe belli olmazdı. Başını iki yana sallarken seslice yutkundu.

"Her zamanki çete sorunları." Diyerek cevapladı büyüğü. Aslında böyle olmalarına gerek yoktu. İkisinden birisi diğerinin yanına gidebilirdi fakat ne Sanha Moonbin'i bırakabilirdi ne de Jeongin Chan'ı. İkisi de liderlerine fazla sadık ve minnettardı. Onları asla bırakmayacaklarına eminlerdi çünkü onlar olmasa şuan nefes alabileceklerinden şüphe duyardı. Bu yüzden ikisi de böyle gizli buluşmayı daha mantıklı bulmuştu.