Ölümün Habercisi 1

Acı

Kuruyan boğazımı tükürüğümle ıslattım. Çok yorgunum, çok acım. Susadım.

Allah'ım, daha ne kadar devam edeceğim ?

Üç gece.

Üç uykusuz geçen gece.

Günlerdir yürüyordum. Herhangi bir yaşam belirtisi arıyordum. Tek bulabildiğim gece ortaya çıkan o yaşlı moruklardı.Şimdiye kadar 6-7 tane görmüştüm. Yetenekleri tamamen aynıydı. Sadece görünüşleri yaratığa dönüşmeden önce nasılsa öyleydi.

İnsan gibi görünüyorlardı ama artık insanlıktan çok uzaklardı.

Şanslıydım.

Eğer dün gece o yaratıklardan iki tanesi daha gelmeseydi şu an hayatta olmayabilirdim. Gücleri muazam, hızları yaşlı morukların ki gibiydi ama aptallıklarına diyecek söz yoktu. Asla görmüyor, hissetmiyorlardı. Tek yapabildikleri saklanmak ve saldırmaktı.

Karşılarında ki kendi türü olsa bile bunu fark edemiyor parçalamak için ölümüne saldırıyorlardı..

Anlamadığım şey nasıl sabah olduğunu anlayıp saklanıyorlar ?

Görmüyor, hissedemiyorsan nasıl güneşin doğduğunu anlarsın ?

Güneşin sesi mi vardı ?

Ve güneşe çıktıklarında tam olarak ne oluyordu ?

Nasıl güneşten saklanmaları gerektiğini biliyorlardı ?