Ölümün Habercisi 1

Alerji

" Buraya geldiğimizden beri bir garipti rengi. "

Yutkunup kusmaktan yorulan ve uykuya dalan Sibel'in saçlarını okşadım. Yakınları zaten şöyleydi zaten böyleydi deyip durmaya başladığında uzun süredir bu durumda olduğunu anlamıştım. Geldim geleli onda  değişiklik olduğunu fark etmiştim ama hasta olabileceği aklıma gelmemişti.

" Aynen baksana, bembeyaz kesildi kız. "

Gözlerimi yumup dilimi yanağımda gezdirdim.

" Ay yoks- "

Ayağa kalkıp onlara baktım kollarımı göğüsümde birleştirerek. Yok, daha fazla sessiz kalamazdım. Ne biçim arkadaşları vardı böyle.

" Siktirin gidin lan dedikoducu köpekler. "

Ağızları açıldı. Zaten bana hep soğuk davranmışlardı. Bende onlara. Nereden bakarsan bak sahte olduklarını anlardın, Sibel'in onları yanında tutması hep garibime gitmişti başından beri. Biri üzerime yürüdüğünde önüne adımlayıp karşısına dikildim o bana gelemeden.

Kavga etmeyi sevmezdim ama sevdiklerim için gerekirse âlasını ederdim. Benle aynı boyda olması da tesadüf olamazdı.

Resmen gel beni al diye bağırıyordu kız.

" Sen kimsin be!
Kaç yıllık dostum o sen kim oluyorsun da beni kovuyorsun! "

Güldüm, ellerim fena kaşınıyordu.

" Bak güzelim, o yıllar kadar sikerim seni.

Defol karşımdan. Kız orada acı çekiyor gelmişsiniz dedikodusunu yapıyorsunuz. Onca zaman iyi olmadığını gördüğünüz halde sepetlerin neredeyse hepsini nasıl Sibel'e bıraktınız çok konuşuyorsun ya bari bunu açıkla. "

" Sen kimsin de sana açıklama yapayım!? "

Üzerine yürüdüğünde diğeri koluna uzandı. Bunlar böyleydi. Birileri onları tuttukca diklenir, tutacak kimse yoksa yerlerine sinerlerdi. Eski dünyada bu tipi çok görmüştüm.