Ölümün Habercisi 1

Yalnızlık

" Bana güveniyor. "

Kadehi kavrayıp elinden aldım.  Etrafında yarım tur dönüp düz ilerledim ve uzun masanın diğer ucuna sandalye çekip oturdum. Göz devirdi ve yeni bir kadeh istedi, hizmetçisi hızlıca yeni bir taneyi ihtişamlı masaya bırakmıştı. Gözlerimi arkasında ki askerlerde gezdirdim. Birinde takıldı gözlerim, göz göze geldik ve gözlerini kaçırmadı.

Siktir oradan..

" Bu iyi ama yeterli değil. Sana yaratığı gösterebilecek kadar güvenmesi gerek, ikisini de öldürebilmen için. "

Kadehi dikip ne olduğunu bilmediğim şeyi yudumladım. Tadı iğrençti. Boş kadehi masaya bırakıp ellerimi masanın üstünde birleştirdim. İhtiyar ölüyordu, kıyamette çok ağır yaralar almıştı. Şanslıydı ki iyi yaratıklardan birine denk gelmişti, hayatta kalmasının tek nedeni O yaratıktı.

" Aylardır yaratık hakkında tek bir bilgi bile edinemeyen sen, benden  bu kadar hızlı ilerlememi bekleyemezsin.

Söylesene, kaç adamın benim geldiğim yere yaklaşabildi ?

Hiç, o yüzden akıl vermeye kalkma. Aklını kendine sakla, zaten az bir şey var. "

" Sürtük. "

" Çok konuşma, şişko. "

Arkama yaslanıp ayaklarımı masaya koydum. Çebimdeki ufak çakıyı çıkartıp elimi üstünde gezdirdim. İhtiyar ona sadık olacağımdan emindi, benden ödü kopsa da zayıf noktamı biliyordu. Onları uyandırmanın bir yolunu bulana dek, bu ikili arasında mekik dokuyacaktım. İkisi de kurnazdı. Ama pekte zeki oldukları söylenemez.

" Plan yapmayacaksan ne diye ikide bir beni çağırıp vaktimi çalıyorsun ?

Aşık mı oldun ? "

Yüzümü buruşturdum, ona bakmak dahi midemi bulandırıyordu.

" Yanıma güvenilir adamlar istiyorum. Her ihtimale karşı. "

Kadehi masaya bırakıp arkasına yaslandı ve ellerini göbeğinin üstüne koyup güldü. İstemsiz güldüm bende. Cidden, bu adamın varlığı tepemin tasını attırıyor.