Ölümün Habercisi 1

Koruyucu

" Buna gerek yok diyorum Cansu. "

Önüne geçip durdurdum Arda'yı. Anlamıyordu. Zaten beni hiç bir zaman anlamamıştı.

" İşim başımdan aşkın Cansu yeter. "

Gitmeye yeltendiğinde omuzlarından tutup durdurdum. Dişlerini sıktığımda ellerimi üzerinden çektim. Bana hâla çok kızgındı.

" Arda, Ceylin'in benim üzerime geçmesi lazım ve burada bunu yapabilecek tek kişi sensin. "

" 18 değilsin. Başka bir şey dememe gerek var mı ? "

" Başka bir yolu yok mu?
Ne bileyim, evlilik gibi ? "

" 18 değilsin. Şimdi beni sal. "

Yanımdan geçip gittiğinde yüzümü sıvazladım. Daha yeni 17 olmuştum. Burada kalacaksam Ceylin'i kimse benden alamazdı. Hayır deneseler zaten alamazlardı da zor kullanmayı gerektirmeyecek bir şey yapmalıydım. Ama aklıma gelen tek şey evlatlık edinmekti ve başarısız olacağımı biliyordum.

Yine de denemek istemiştim.

Oflayıp havaya baktım. Akşam olmasına rağmen gelmeyen fırtına beni ednişelendirmeye başlamıştı. Kar kokusunu aldıktan çok sonra kar yağmıştı. Aniden eksilere düştüğünde  ölmeme ramak kalmıştı..

Aynı şeyin fırtınada ne gibi yıkımlara yol acabileceğini tahmin edebiliyordum ve çok korkunçtu. İnsanlara bakıp iç çektim, hazır değillerdi buna.