Ölümün Habercisi 1

Minik bir Ortak

Kadın olmak zordu.

Kıyametten önce de, sonra da kadın olmak çok zordu.

Karavanda gecen beş günün ardından çamdaki kıyafetleri indirdim ve havayı içime çektim. Bu bir hataydı.

Keşke çekmeseydim öncekinden daha beter kokuyordu.

Beş günüm bu karavanda ağrı üstüne ağrı çekip, kıvranarak geçti.

Evet, dünyanın sonu gelmiş olsa bile hala regli gibi artık daha da büyüyen bir sorunumuz vardı.

Ön koltuğa geçtim. Stok kondervelerim bitmek üzereydi ve yıkanmam gerekti. Az kalan suyumu artık temizlenmek için kullanamazdım. Arka da bulduğum anahtarı yerleştirip heyecanla yutkundum.

Ben, Cansu. Bisikleti zor kullanan kız karavan kullanacak.

Ah, düşüncesi bile çok heyecanlı..

Ama elbette bu heves kursağımda kalacaktı.

Çalışmıyordu.

Hala çalışmıyorlardı demek ki.

Zaten Cansu hiç mutlu olmasın. Hiç yardımcı olunmasın Cansu'ya Cansu hep yürüsün. Ağlamaklı sesler çıkarıp başımı direksiyona vurdum hafifce. Ayağım hafif iyileşmiş olsa da daha ne kadar yürüyecektim ?

Buraya kadar olan yolu biliyordum ama sonrasına hiç gitmemiştim ki nasıl bileceğim ne yöne gitmem gerektiğini ?

Oflaya puflaya karavandan indim. Günün hangi saatinde olduğumu bilmiyordum veya tarihi. Zamanı da kaybetmiştim diğer herşeyle birlikte. Günleri saysam da sığınakta geçen zamanı bilmediğim için yanlıştı.