Ölümün Habercisi 1

Yeniden

Ben neydim ?

Ne zaman ben, ben olmaktan çıkmıştım ?

Cinnet anlarında duyduğum kafamda ki ses, gerçek ben mi ?

Bunca zaman hep yaptığımı yapıp yine kandırmış mıydım kendimi ?

16 yaşında, zayıf ve hasta bir kızken nasıl o kadar şeye kafa tutabilirdim ki zaten. Ben, Cansu muyum yoksa bam başka bir şey mi ?

İnsan mıydım ki ?

Yaratık mı ?

Neden yaratık ?

Başımı ellerimin arasına alıp sıktım. En, en başa dönmüştüm. Sanki yeniden, eski hatıraları yaşıyor gibiydim. Ancak arada dağlar kadar fark vardı. Ne kadar düşünürsem düşüneyim aklıö yetmiyordu anlamaya.

Gerçekten, imkansızı mı istemiştim ?

Uğruna her şeyi göze alabileceğim çocuk nasıl benden korkardı ?

Ceylin, değil yüzüme bakmak yakınıma gelmiyordu bile. Çocuktu, korkması kadar normal olan bir şey yoktu. Zamanla alışırdı.

Belki de alışmazdı..

Bileğimi büküp gözlerime bastırdım. Gözlerimde beyaz kalan çok az yer vardı, kan çanağına dönmüşlerdi. Burnumun içi, boğazım yara olmuştu. Ellerim belki de hiç bir zaman eskisi gibi görünmeyecekti.

Mühim değildi.

Gerçekten önemli değildi. Elbet geçerdi, izi kalacaktı ama geçecekti bir gün. Fiziksel olarak bir gün iyileşecektim. Hiç bir yaramda pişmanlığım yoktu.

Asıl sorun kalbimdeydi.

Kalbimden öte, ruhumdaydı artık.