Ölümün Habercisi 1

Büyümek

" Unutmayın ki burada olmasam bile buradayım.

Size söyledim, ben insan değilim. Yaratık da değilim.

Ellerimde ikisinin de kanı var.

Olur da değer verdiklerime zarar verirseniz döndüğümde karşımdaki kim olursa olsun acımam.

İhanet etmeyi düşünen varsa, ölümden kaçamayacağını bilsin. "

17 yaşında.

1,55 boyunda.

Kimsesiz, yetim. Öksüz kızın dediklerini başlarını sallayarak onayladılar. Gözümde canlandı kısa bir an. Varlığını dahi unuttuğum hatıralar. Dedem, Babam, Dayım. Ailem.. Geri çekilip alınımı ovaladım. Birkaç hafta önce buradayken en çaresiz anlarımdan birini yaşamıştım. Yerde yatan cesetler yoktu bu kez, kanlı canlı. İnanç ve sevgiyle bana bakan insanlar vardı aşağıda.

İhanet edeceklerdi.

Bu beklediğim bir şeydi.

Daha dün Güzel, odama girip Beyaz'ı almıştı. Rahat uyuyayım diye aldığını söylese de güvenemezdim. Boynumda ki kolyeyi tutup dudaklarıma kaldırdım. Fısıldamamla etrafı sardı. Çok hızlıydı, çok güçlüydü. Aşağıdan çığlık sesleri geldiğinde derin bir nefes aldım. Agresif tavrını kontrol etmesini öğretmiştim, zor yoldan. Zorunda kalmadıkca kimseye zarar vermeyecekti.

İnsanları sindirmenin en kolay yolu korkutmaktı.

Aynı şekilde yaratıkları da.

Sevgi ve güven bir yere kadar, bazılarını kontrol ettirebilirdi. Geri kalanının korkacak bir şeyi olmazsa keskin bir bıcak gibi tehlikeli silahlara dönüşebilirlerdi ve buna göz yumamazdım. Olduğum karmaşa çoktan şehrin diline dolanmıştı bile. Kontrolümüz dışına çıkmayı canla başla isteyen insanlar vardı. Koltuğa basıp üstüne çıktım.

" Ben, burada olmasam bile buradayım. Yerdeyim, gökteyim. Baktığınız her yerdeyim. "

Bu gün gidiyorduk.

Fikrimi değiştirmiştim. Arda haklıydı, buradakiler tanımadığımız insanlardı. Sevim gibi biri çıkıp başlarına geçerse bizi değil onu dinleyebilirlerdi. Sibel, Ömer ve Ceylin.. Daha nicesi. Buraya getiremezdim onları. Çok tehlikeliydi. Onları buraya getirmek yerine burayı oraya götürecektik. Kıyafet, tohum. Yiyecek ve içecek.