Doğduğum günden beri birçok savaşa girdim. Savaşların en büyüğünün üniversiteye gitmek olduğunu sanmıştım ama yanılmışım. Üniversite okumak için girdiğim savaşları kazanmış, doğduğum Mezapotamya'nın büyülü toprakları Mardin'den çıkıp sayısız savaşla...
Eve geldiğimizde odama çıkıp pijamalarımı giydim. Rahat olmak istiyorum. Mutfağa inip pankek yapmaya başladım. Bizimkiler de salonda televizyon izliyorlardı. Yalnız bıraktılar beni burada. Miran bile gelmedi. Ne yapıyor bu? Pankekleri yapmaya devam ettim. Pişince ocaktan alıp soğumaya bıraktım. Miran'ın pankeklerini yapmak için malzemeleri çıkardım. Tam yapmaya başladığım zaman arkadan bir el belimi sardı. Korkup yerimden sıçradım.
"Hi!"
"Korkma güzelim benim."
Saçlarımı kenara çekip kafasını omzuma koydu.
"Sen miydin?"
"Başka kim olacaktı?"
"Ödümü kopardın. İnsan bir ses verir."
"Seni böyle sessiz sessiz izlemek hoşuma gitti."
"Ne zamandır buradasın?"
"Sen mutfağa geldiğinden beri."
"Ben nasıl fark etmedim seni?"
"Bilmem. Bana mı yaptın onları?"
"Seninkileri ayrı yapıcağım."
"Farkı ne olacak?"
"Meslek sırrı."
"Bana da mı vermiceksin sırrını?"
"Belki ileride veririm."
"Yıllar sonra sen karnında çocuklarımı taşıdığın zaman yorulma diye ben yapıcağım bütün işleri. O zamana kadar verirsin."
"Yok artık Miran! Daha kaç yıl var?"
"Ne var canım? Alt tarafı beş yıl."
"Beş yıl çok az."
"Sen yanımda olduğunda zaman su gibi akıp gidiyor."
"Başladı yine Romeo."
"Seni görünce otomatik olarak oluyor."
Gülümsedim. Yanağını yanağıma sürttü. Sakalları yanağımı kaşındırınca daha çok gülümsedim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Miran'a baktığımda gözlerini kapatmıştı. Ne kadar tatlı. Bir de gelecek planları yapıyor.
