Doğduğum günden beri birçok savaşa girdim. Savaşların en büyüğünün üniversiteye gitmek olduğunu sanmıştım ama yanılmışım. Üniversite okumak için girdiğim savaşları kazanmış, doğduğum Mezapotamya'nın büyülü toprakları Mardin'den çıkıp sayısız savaşla...
Bölümü biraz geç attım çünkü üniversite işleriyle uğraşıyorum. Önce tercihler açıklandı, açıklanacak stresi sonra da yurtlar hakkında bilgi edinme falan. Hâl böyle olunca da oturup uzun uzun bölüm yazamadım. Ama uzun ve her duyguyu yaşayacağımız bir bölümle geldim. Sizleri daha fazla tutmadan bölüme alıyorum.
Bir Ay Sonra
Aradan geçen günlerde Nil tam olarak iyileşmiş,eski enerjisine kavuşmuştu. Tanem annesi ve babasına kök söktürürken bir yandan da Umut'tan kurtulma planları yapıyordu. Hatta bir keresinde çöpe atmaya kalkmıştı. Nil açkıyla cadı tadının evleneceğini öğrenince abyası ve bebiki için sevinmişti ama içten içe de kıskanıyordu. Sürekli Su'ya para harcatmaya çalışıyordu. Tıpkı şu an olduğu gibi.
"Baba bu televicyonu aldıyçam cadı tadın cayaya uğyay mı?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hayır babacığım, bu televizyonu aldırarak cadı tadını zarara uğratmazsın."
"O caman mağacayı alçın."
"Babacığım daha işine yarar şeyler aldırsan."
"Ama bunlay pakalı."
"Prensesim çok pahalı oyuncaklar da var. Hem sen ne yapacaksın televizyonu? Bizim de kocaman televizyonumuz var."
"Pakalı bu."
Minik Nil dolu dolu gözlerle babasına bakmıştı. Çok kıskanıyordu ama belli etmemek için büyük bir çaba sarf ediyordu. Ne kadar başarılı olduğu tartışılırdı tabi. Sevinmişti aslında bu duruma. Ablası hep kendisi gibi annesi ve babasıyla birlikte yaşamak istiyordu. Ama daha 1 yaşındaki minik peri kendini huysuzluk yapmaktan alamıyordu. Babasının kucağına almasıyla sıkıca sarıldı loyduna. Arkada ikisini izleyen cadı tadına dil çıkardı. Biraz daha mağazada gezdikten sonra ne olduğunu bile bilmediği playstation, açkında hep gördüğü çizim tableti bir de son model bir laptop aldırmıştı.
O ablası gibi laf sokamıyordu, saç da yolamıyordu. Daha doğrusu yoluyordu ama ablası gibi prenses görünmüyordu. Daha çok erkek çocuğu gibi duruyordu. Tabi bunlar kendi düşüncesiydi. Bir metre bile olmayan boyuyla cadı tadın için bulduğu en büyük eziyet onunla tüm gün avm avm gezip pahalı şeyler aldırmaktı. Aldırdıkça mutlu oluyordu. Açkını görünce aldığı şeyleri heyecanlı heyecanlı anlatıyordu.
"Cadı too much money ditti di mi?"
"Evet pamuğum."
"Oleeeyyyyy! Adi didelim. Ben abyamla bebikimi öcledim."
