Sîret-i Gül

1.Bölüm

"Bekle,geleceğim."

Gözyaşları içerisinde kirpiklerini araladığında ay ışığının tam da yüzüne vurduğunu fark etti genç kız.
"Bismillah."diyerek elini yüzünde gezdirdi.Daha sonra gözleri usulca kolundaki saate gitti.Tam teheccüt vaktiydi.Kalktı ve bir aşağı kattaki abdesthaneye doğru usulca adımladı.

Suyu açıp bir süre bekledi başında,gördüğü rüyanın etkisinden hâlâ çıkamamıştı.
"Allah'ım sen hayra çıkar."diyerek besmele çekip abdestini almaya koyuldu.Daha sonra kattaki Gül kokulu mescidlerine doğru ilerledi.Burası nedendir bilinmez hep Gül kokardı.Diğer sınıflar,yatakhaneler,yemekhane değil de sadece burası buram buram Gül kokardı.Adımını atar atmaz Gül kokusu sarmıştı dört bir yanını yine.Kapıdan girer girmez sağ tarafta kalan duvardaki tabloya gözlerini çevirdi ve sağ eli usulca kalbinin üzerine gitti.
"Esselamu aleyke ya Resulallah (s.a.v)...Gül kokulu sultanım senin izin midir bu güzel koku,senden mi hatıra kaldı bize?" Diyerek elini tam da yeşil kubbenin üzerine götürdü ve dudaklarında hafif bir tebessümle gözleri buğulandı.Daha sonra bir köşeye geçerek seccadesini serdi ve tekbirini alarak başladı namazına.

Gözyaşları sicim gibi iniyordu yanaklarından.Burnunda Gül kokusu,seccadesinde Kabe,nasıl akmasındı ki o yaşlar...
Selamını verip namazını tamamladıktan sonra tesbihini aldı eline ve usulca çekmeye başladı.Her bir tesbih tanesinde uzaklaşıyordu sanki olduğu ortamdan.Gözleri yeşil kubbede,eli tesbihinde,yüreği ise bambaşka bir alemdeydi.Gecenin en çok bu vakitlerini severdi Nergis.Kimsecikler olmazdı yanında,Rabbi ile uzun uzun sohbet ederdi.Tesbihini tamamladıktan sonra ellerinden bırakmadan yüzünü sıvazladı.Annesinden öğrenmişti bunu yapmayı.Sanki öyle yapınca çektiği bütün dualar yüzüne sürülür de orada Nur olurdu.Daha sonra ağır ağır ama bir o kadar da heyecanla gitti secdeye.
"Allahım!Ben geldim Rabbim.Aciz kulun geldi.Belki layık değilim ama Muhammed Aleyhisselam'ın ümmetinden bir kul olarak geldim.Allahım bana göndereceğin her hayra muhtacım.Hıfzına muhafız olabilmeyi,bir ömür yaşayıp,yaşatabilmeyi nasib eyle Allahım!
Allahım!Bunca zaman senin yolunda nice şehitler verildi,bu aciz kulunu da onların arasına kat Allahım.Biliyorum ben onlar gibi değilim.Acizim,biçareyim.Sen merhametlilerin en merhametlisisin.Bu aciz kuluna da merhamet eyle Allahım..."

Daha bir çok dua geçiyordu yüreğinden lâkin bir türlü diline ulaşmıyordu.Hıçkırıklar arasında bir süre daha durdu secdede.Sanki başını secdeden kaldırsa kıyamet kopacak gibi geliyordu genç kıza.Öyle sevdalıydı namaza...
Güç bela seccadesini katladı ve ağlamanın verdiği rahatlamayla geçti rahlesinin başına.Sabah hocası gelince vereceği dersinden evvel Rahman suresini açtı ve okumaya başladı.Her gün muhakkak okurdu Rahman suresini.Annesinin ona emaneti gibiydi.Annesi aklına gelince yine bir durgunluk çöktü üzerine Nergisin.Sahi 3 haftadan fazla olmuştu annesini görmeyeli.Kursun telefonundan belirli günlerde konuşuyorlardı ama ne kadar sesini duysa da sarılmadan yetmiyordu İşte genç kıza.

"Annem." Dedi ve sustu.En son evden ayrılırken sıkı sıkı sarılmışlardı birbirlerine,o anı anımsadı ve hafif tebessüm etti.Zaten öyle kahkahalarla gülemezdi kolay kolay.En fazla biraz sesli bir şekilde gülerdi,o da çok eğlendiği vakitlerde.Hep mütebessim,edepli,vakarlı ve kendi halinde biriydi Nergis.Ne zaman canı bir şeye sıkılsa veyahut üzülse arkadaşları onu ya Kuran başında bir şeyler okurken,ya bahçede bir köşede sessiz sessiz oturup düşünürken,ya da elinde bir kalem,bir defter hararetli hararetli bir şeyler yazarken bulurlardı.Çok nahif aynı zamanda çok da sabırlı biriydi Nergis.Arkadaşları bilirlerdi ki yanına gitseler Nergis daha kötü olacak,iyice içine kapanacak o yüzden o üzgünken gidemezlerdi yanına kolay kolay.Biri onu üzgünken görünce birden ağlamaya başlardı çünkü Nergis.Annesini hatırlayınca yine hüzün sarmıştı yüreğini.Sabır çekerek cuma gününün gelmesini bekledi.Cuma günü izne çıkacaktı ve o zaman sarılacaktı İşte en yakın arkadaşına.Annesine sarılınca geçerdi sanki tüm derdi tasası.