Sîret-i Gül

46.Bölüm

Keyifli okumalar canlar🤍

Hiç şüphesiz insana en büyük sürprizi hayat yapıyordu. Henüz erken dediklerimiz baş ucumuzda biterken,artık olsun dediklerimizin yolunu gözlüyorduk. Hayat,garipti. Rabbimizin bizler için tayin ettiği kader çok daha garipti. Sırtımızı Rabbimize dayadığımızda bizim hayalimize dahi sığdıramayacağımız güzelliklerle karşılıyordu bizi. Benim en güzel kaderim hiç şüphesiz hafızlığımdı. Ondan sonra da ailem. Ne güzeldi yüreğinde baharı bulduğun adamla aile olabilmek. Sonsuz şükür sebebiydi...

Elimdeki balonu ve oyuncağı karşımdaki güzelliğe verdiğimde dikkatlice doğruldum. Miniklerimle aynı kalp atışlarını paylaşmamızın 8. Ayındaydık. Bazen oldukça zorlansam da Rabbim sabrını veriyordu. Ne kadar doktorum dinlenmemi istese de ben miniklerimle ve babalarıyla beraber hayırdan hayıra koşma derdindeydim. Son bir kaç aydır olduğu gibi bugün de soluğu İHH'da almıştık. Furkan ne kadar benim üzerime titreyip dinlenmemi istese de ben yine duramamıştım. Bir yetimhanede minikleri sevindirme işine girişmiştik. Bir anda karnıma giren sancıyla duvardan tutunarak derin bir nefes aldım. Miniklerim beni son 1 haftadır fena halde zorluyordu. İlk doğumum olacağı için doktorum da oldukça endişeliydi. Benim içimde ise tam bir teslimiyet ve sevinç vardı. Onları bana emanet eden Rabbimin vardı elbet bir bildiği. İleriden Furkan'ın bana doğru geldiğini fark ettiğimde gülümsemeye çalışarak elimi duvardan ayırdım. Yanıma geldiğinde gözlerimin içine dikkatle baktı.

"Güzelim eğer yorulduysan oturalım biraz. İster misin?" Son zamanlarda şişen ayaklarıma bir bakış atıp tekrar yüzüme çevirdi bakışlarını. Bu haline tebessüm ederek uzattığı sakallarını sevdim.

"Gönlümün şenliği sen yanımdasın ya geçti tüm yorgunluğum. Biraz yürüyelim mi?" Sözlerimin üzerine önce avuç içimi ardından karnımı öptüğünde derin bir nefes aldım. Miniklerim babalarını hissetmiş gibi hareketlendiğinde Furkan da hissetmiş olacak ki gülümsemesi genişleyerek bana göz kırptı. Bir cevap vermek yerine beni koltuğunun altına çektiğinde usulca ona sokuldum. Yavaş yavaş çıkışa ulaştığımızda ufak ufak kasılmalarım devam etse de umursamadım. Geldiğimiz yer yeşilliklerin ortasında olduğu için bize muhteşem bir manzara sunuyordu. Yaklaşık 15 tane olan merdiveni inerken soluk soluğa kaldığımda biraz durarak soluklandım. Furkan'ın eli yine ensesine gittiğinde bakışlarımı ona çevirdim.

"Miniklerimiz seni çok yoruyor. Keşke biraz dinlenseydin." Kendini suçlar tonda konuşmasıyla yanaklarını avuçlarımın arasına alarak sakallarını öptüm.

"Ben halimden memnunum. Sadece bir an evvel kavuşmak istiyorum onlara. Beni yordukları için değil. Mis kokularını solumak istediğim için." Furkan da alnımı öptüğünde elimden tutarak yavaş yavaş yürümeye başladık.
Yüzümü turlayan ormanlarına bakarak sırıttım.

"O da olacak inşallah güzelim. Uykusuz geceler bizi bekliyor. Hayır bir de 2 taneler. Biri ağlarken diğerini uyandıracak daha. Dur hatun dur. İşimiz zor." Gülerek konuşmasıyla koluna girerek omzuna başımı yasladım. Yetimhaneden biraz uzaklaştığımızda yeşilliğin güzelliğine bıraktım kendimi. Furkan beni köşeye çektiğinde ne olduğunu anlayamadan kendimi onun kolları arasında buldum.

"Seni çok özledim masum sevdiğim. Kokunu,sevişini... Her şeyini çok özledim Nergisim." Ben daha cevap veremeden dudaklarıma kapanmasıyla karnıma sancının girmesi bir oldu. Öyle bir sancıydı ki sanki binlerce bıçak aynı anda karnıma girip çıkıyordu. Elimde olmadan inlediğimde Furkan beni daha çok kendisine çekti. Canımın acısı ile Furkan'ı ittiğimde ne olduğunu anlamayarak afallamıştı. Aynı sancı bu defa daha sık gelmeye başladığında Furkan'ın gömleğine sıkı sıkı tutunarak bildiğim duaları sıralamaya başladım. Bağırmak istemiyordum ama yavrularım beni aşırı zorluyordu. Kendimi yere doğru bıraktığımda hissettiğim ıslaklıkla doğum zamanının geldiğini anladım. Henüz bir ayımız vardı...