Taming the Wicked Clyde Heart Blumer (BBHS2) ✅

Kabanata 36

Grief

MAAGA akong nagising para maghanda. I will fly to Cebu tomorrow at night. Last flight ang nakuha ko. I already book my flight with the help of Theresa. Bibisitahin ko na lang ang puntod ni Papa ngayon at pagkatapos ay pupuntahan ko si Clyde sa bahay niya. Magpapaalam lang ako at babalik rin agad ako rito.

Hawak ko ang bulaklak para sa puntod ni Papa ay nilibot ko muna nang tingin ang buong paligid. Sa unahang bahagi pa ang puntod niya, at medyo malayo-layo pa ang lalakarin ko.

It's a private burial place. Malinis, maganda at tahimik. Noon sa tuwing may problema ako at mabigat ang puso ko ay dito ako pumunta. This place reminds me a lot and became my hidden area where I can share my secrets with my Papa.

Malapit na sana ako nang mapansin ko ang dalawang itim na kotse na hindi kalayuan mula rito. Napag isipan ko na baka may bagong namatay o kung ano man. Kaya nagpatuloy pa din ang lakad papalapit nito.

Napansin ko agad ang matandang lalaki na nakaluhod sa isang puntod. Tinitigan ko siya nang mabuti hanggang sa naging pamilyar ang anyo siya sa akin.

He's kneeling in vain, while his tears are constantly flowing. I stood up in a surprise manner... Si Lolo, si lolo nga.

May kasama siyang iilang gwardiya at dalawa nito ay nasa tabi niya, at ang apat naman ay nasa kotse na nakatayo lang din at nagmamasid sa paligid. Napahinto ako at kinabahan na akong lalo. I don't know what to do but the heck, pupunta pa ba ako ng cebu? Ngayong nandito na siya sa harapan ko?

Napansin nila ako. Kaya napatingin silang lahat sa akin. My heart felt his grief when I stare at him. Masakit sa isang ama ang mawalan ng anak at ito ang nakikita ko sa mga mata ng lolo ko ngayon.

Napansin niya ako at mabilis niyang pinunasan ng panyo ang mga luha niya, bago siya nag-angat ng tingin sa akin.

"Lolo..." sa halos walang boses na tugon ko habang pinagmamasdan siya.

Tumayo siyang at inalalayan ng dalawang guwardya niya sa likod. Kumunot ang noo niya habang nakatitig sa akin. Hanggang sa umaliwalas ang mukha niya.

His eyes we're tired and weary but still you can see the eagerness in his soul. His tough and still strong, and I can see that. Puti na ang dating itim na buhok ni lolo ngayon. Pero hindi pa rin nagbago ang hitsura ng pagmumukha niya.

Maingat akong humakbang palapit sa kanya at pilit na pinigilan ang luha ko. Pilit ko ring pinigilan ang paghinga ko, dahil nanginig ang tuhod ko ngayon sa harapan niya. Tahimik lang din siya at hinayaan niya muna ako.

Maingat kong nilapag ang bulaklak sa puntod ni Papa at nag dasal nang tahimik. Alam kong naghihintay lang si Lolo sa likod ko. Nang matapos na ako ay mariin ko siyang hinarap.

I smile at him while his tears fall, and then he hug me tight, so tight.

"Franchesca, hija," sa hikbi niya.

Hindi ko rin napigilan ang sarili at umiyak na ako habang yakap siya ngayon.

"Lolo..." sa tipid na tugon ko.

I can feel the tightness of his hug and his cry. I cried too and we both cry... We stood in this position for a minute or two, until we smile looking at each other again.

Pinakiramdan namin ang paligid at naupo kaming dalawa sa gilid ng malaking puno sa harapan ng punto ni Papa. Sinadya talaga namin noon na kunin ang parteng ito, dahil sa malaking puno sa harapan nito at may upuan pa.