(2)Ver o telefonu bana Arman! Zor kullanarak almak istemiyorum senden!

☠️26☠️ Dev ayna

"Mavi!" dedim tüm yardımcılarımın dudaklarını kullanarak. Eski dostum, öfkeli gözlerle beni aradı Işık Diyarı'nın içinde. Yardımcılarımın hepsiyle göz teması kurdu ama yine de emin olamadı hangisinin bedeniyle konuştuğuma.

emredemir00 , Muhafız'ın amaçsız arayışlarına son vermek için "Hepsi o." dedi. "Arama boşuna."

Muhafız bana ait olan tüm bedenleri teker teker inceledi hızla ve "Kendin gelmelisin buraya Beyaz. Çok az zamanın kaldı. Yok olacaksın." diye seslendi.

Onların bedenlerini kullanarak Işık Diyarı'na gelmemin, benim için hiçbir şeyi değiştirmeyeceğine o an emin oldum. Olan biten her şey, güçlenmeme yardımcı oluyordu ama yine de hayâli bedenimin yok olmasını engelleyemeyecekti. Bir gün gelecekti ve ben daha fazla güçlenemeyerek yok olacaktım. Muhafız'ın dediğine bakılırsa da o gün çok yaklaşmıştı.

Korkmuyordum. Yok olmak beni zerre korkutmuyordu çünkü içten içe, hayâli bedenimin gerçek dünyaya olan bağı kesilince gerçek bedenimin tekrar hayata döneceğine inanıyordum. Bunu çok uzun zamandır hissediyordum. Avcıları avladığım zamanlarda, o yaşlı çifti ilk gördüğüm andan beri hissediyordum. Faik ve Emine... Ve onların yaşadığı bina... İçimde var olan boşluk hissini uyandırmıştı o insanlar.

Ve o ev!.. Daha önce gördüğüme emin olduğum ama ne zaman olduğunu hatırlayamadığım o ev!.. Işık Diyarı'nda Muhafız'ı karşımda görmemle birlikte anılarım canlanmıştı zihnimde işte. Efsane savaşçı olduğum ve Estes'e atlayarak gerçek dünyaya döndüğüm o gün... Hiç tanımadığım bir evde, kime ait olduğunu bilmediğim bir yatakta bulmuştum kendimi. Muhafız'ın "Koş!" diye bağıran sesini duymamla beraber de hızla dışarı atmıştım kendimi. Asansöre binmeyip merdivenleri kullanmıştım. Hepsi hızla canlandı zihnimde. Muhafız'ı karşımda gördüğüm anda birer birer geldiler gözümün önüne.

İşte o ev!.. O bina!.. Muhafız'ın sesi kulaklarımda yankılanırken hızla kaçtığım o hayat, eski hayatım olmalıydı! Çünkü Faik ve Emine'nin evi bana orayı hatırlatmıştı! Bunu o an, Muhafız karşımdayken hatırlamıştım! İçimdeki garip hislere işte o an bir anlam katmıştım!

Dikkatle baktım eski dostumun gözlerinin içine. Bana bu konuda yardım etmeyeceğine, bir şey biliyor olsa bile tek kelime bile etmeyeceğine emindim. Ona kızıyordum ama bunun kavgasını vermenin sırası olmadığını da biliyordum. Bana o konuda asla yardım etmeyecekti belki ama Başkan ve avcılar ile olan savaşımda yanımda olabilirdi. Ben tamamen yok olmadan önce, gerçek Dünya'yı ve Arm'ı herkes için güvenli hale getirmeme yardım edebilirdi.

Gözlerimi Muhafız'ın canavar gözlerinden ayırmadan kollarımı iki yana açtım. Öncelikle, demir hücrelerin içinde bulunan 95busra , DuyguNurTunc , yeterli_bakiye ve IbrahimHalilKaya3 'nın bedenlerini diğerlerinin yanına ışınladım. Ardından bana ait olan bedenlerin hepsini havada birbirlerine yaklaştırdım ve eski dostumun etrafına indirdim. Gerçek hayatımı benden aldığı için kabaran öfkemi gizlemeye çalışarak "O zaman bana yardım et." dedim. Farkında olmadan tüm yardımcılarımın dişlerini sıkmıştım. Sakin kalmak için kendimi zorlayarak dikkatle Mavi'nin gözlerinin içine baktım. Ne kadar ciddi ve kararlı olduğumu, bana ait olan tüm gözlerde görsün istiyordum. Her birinin yüzündeki mimiklerden ona ne kadar ihtiyacım olduğunu anlasın istiyordum. "Bu savaşı beraber kazanabiliriz." diye devam ettim sözlerime yavaşça.

Mavi, kendimi zorlukla sakinleştirdiğimin farkındaydı. O da en az benim kadar öfkeli görünüyordu. Derin bir nefes aldı ve "Sen başlatmasaydın eğer, böyle bir savaş olmayacaktı!" diye bağırdı.