KÜL OLMUŞ KALPLER (Tamamlandı)

21.BÖLÜMDEN -KESİT-

- 21.Bölüm Yarın 18.00'da yayımda olacak :D Size ufak bir kesit bırakıyorum...

***

"Niye ya? Neden gittin?"

"Gerçekten karşımda böyle zırıl zırıl ağlayacak mısın?"hırsla gözyaşlarımı silerken tekrar ona baktım.

"Konuş anne!"

"Çünkü sizi hiç sevmedim ben."yutkundum. İşte bu annesinin onu sevdiğini zanneden küçük kızın kalbine tonlarca ağır gelmişti. "Ben babanı da seni de hiç sevmedim seviyormuş gibi yapmak zorunda kaldım ama seni o kadar istemedim ki!"bana iğrenerek baktığında zorla yutkundum tekrar.

"Kes sesini!"

"Ne oldu tatlım? Annesinin onu sevdiğini zanneden o küçük aptal kızın hayallerini mi yıktım yoksa?"yumruklarımı sıktığımda istemsizce gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmüştü. Çatırdayan kalbimin sesi kulaklarımı sağır edercesine yankılanmıştı sanki.

"Neden bizden nefret ediyorsun neden sevmedin bizi?"oysa küçücük bir çocuktum ben anne, neden?

"Çünkü ben başkasına aşıktım, ondan bir çocuğum oldu. Canan, benim sevgili güzel kızım. Babam bizim birlikte olmamıza izin vermedi ama Canan'ı elimden aldılar onu sakladılar."sonra onun da gözleri dolmuştu. "Senin o babanla zorla evlendirildim ben. Sonra sen oldun, düşmen için o kadar uğraştım ki ama inatla tutundun bana!"hafifçe güldüm.

"Yatağına da zorla girmedin ya?"

"Her daim iğrenerek girdim. Sen ise sarhoş bir anın iğrenç bir lekesisin sadece."mide bulandıran ses tonu içimi dışıma çıkarmıştı. O küçük kızın annesiyle olan tüm güzel anılarını param parça etmişti karşımdaki bu cani kadın.

"Senin o baban benim sevdiğim adamı öldürttü! Senin o kocanın babasına üstelik. Onlar iki iyi arkadaştı baban Eymen'in babasını kurtardı öyle tanıştılar. Karşılığında da Kağan sevdiğim adamı Canan'ın babasını öldürttü ona."tırnaklarımı avuç içlerime batırdım. "Yıllar geçti ama benim içimdeki öfke dinmedi. Kağan onu öldürdü ama onun bütün servetinin ve gücünün bana geçtiğini bilmeden. Kendimi öldü gösterdim kızımı aradım Canan'ı buldum ve her şeyi planladım artık oyun başladı kızım bundan kurtuluş yok herkes bu kirli geçmişin gazabına uğrayacak. Sende, babanda, küçük kızında ve o Eymen'de!"

"Sen ruh hastasısın!"

"Sana göre öyleyimdir ama başkasına göre öyle değilimdir."paramparçaydım, ölmemiştim ama bir kefenim vardı. Parçalanmış insanların ruhlarına vücududur kefeni. "Eee küçük kızım anneni özlemedin mi? Ne dersin seni biraz misafir edeyim mi hasret gideririz hem?"alt dudağını yaladığında bir adım geri atacakken eliyle işaret vermişti.

Arkamdaki adam eliyle ağzımı kapatırken beni hızla arabanın içine itip kapıyı kapatmıştı. Annemin yanında yeni fark ettiğim koruması silahını bana diktiğinde usulca düştüğüm koltuğa oturmak zorunda kalmıştım.

"Ne yapacaksın bana? Beni de mi öldüreceksin?"

"Henüz öyle bir düşüncem yok. Size benim ne yaşadığımı hissettireceğim ikinize de canınız öyle yanacak ki sevdiğini kaybetmenin acısı neymiş göreceksiniz."ellerimi sıktığımda öfkeyle yutkundum, gözlerim bu kez sinirle dolmuştu.

"Bunu babalarımız yaptı bizim ne suçumuz var!"

"Ebeveynlerin günahlarını çocukları öder, Canan ödedi şimdi sıra sizde."

***

Bakışlarında hem öfke vardı hem de sorguluyordu, neden böyle bir şey yaptığımı sorguluyordu. Dolan ve yanan gözlerimi şok olmuş bir şekilde gözlerini üzerimden çekmeden bana bakan babama çevirdim tekrar.

"Baba."ona doğru bir adım attığımda gözlerinin siyahları kaymaya başlamıştı daha ne olduğunu bile anlayamadan babam yere yığıldığında öylece kala kaldık. Hızla yanına ilerleyip kafasını kucağıma aldığımda burnunun kanadığını fark ettim.

"Ba- baba! Baba Eymen babam, Eymen bir şey yap!"