Έρωτας και Πείσμα. Άρης και Βιολέττα

Κεφάλαιο 47

Βιολέττα pov
Εφόσον ενημέρωσα τα παιδιά και είχαμε ελεύθερο χρόνο σήμερα, είπα να συνεχίσω την βόλτα μου, ώστε να σκεφτώ  μερικά θέματα. Περπατούσα στην παραλία και έβλεπα την αγαπημένη μου θάλασσα ενώ τραβούσα το τοπίο με την κάμερα μου. Πραγματικά πρέπει να συνεχίσω μπροστά. Δεν μπορώ να ζω στο παρελθόν. Τι και αν είναι αυτός εδώ? Το μονό που μας ενώνει πλέον είναι το παρελθόν. Τώρα δεν έχουμε καμία σχέση μαζί. Απλά είμαστε συνεργάτες και συνάδελφοι. Τίποτα άλλο! Εκείνος από ότι φαίνεται δεν κοιτάει το παρελθόν, δεν ξέρει τα λαθη του και ούτε συγνώμη πρόκειται να πει ποτέ. Δεν τον ενδιαφέρο ούτε στο ελάχιστο. Οπότε και εγώ θα κάνω το ίδιο. Όσο έκανα αυτά τα χρόνια που εκείνος δεν υπήρχε στην ζωή μου. Κοίταξα τον ουρανό και πήρα μία ανάσα. Έκλεισα τα μάτια μου και ενώ τα άνοιξα αποφασιστικά να προχωρήσω μπροστά μιας και σήμερα είναι η τελευταία μέρα του χρόνου. Ενώ προχωρούσα και βιντεοσκόπουσα αναρωτιομουν τι βίντεο θα μπορούσα να του δώσω και τότε είδα τον Άρη ακριβώς λίγα μέτρα μπροστά μου να κάθεται σε ένα μεγάλο βράχο και να ρίχνει πέτρες στην θάλασσα. Δεν είχα συνειδητοποίηση ότι τράβαγα ακόμα και εκείνη την στιγμή εκείνος σκούπισε τα μάτια του από τα δάκρυα και τότε με κάρφωσε με το άγριο βλέμμα του. Αμέσως σηκώθηκε και ήρθε μπροστά μου και εγώ έκλεισα την κάμερα από τον φόβο μου. Πραγματικά όταν αγριεύει και κοίτα με αυτό το βλέμμα του νιώθω ότι θα μου κοπούν τα πόδια από τον φόβο.

Άρης: Γιατί με τραβάς? Δεν ξέρεις τι πάει να πει ιδιωτικός χώρος?!
Βιολέττα: ( Άρχισε να μου φωνάζει μπροστά στο πρόσωπο μου ενώ μου έχει πιάσει το χέρι φέρνοντας το κοντά στο αγριεμενο πρόσωπο του). Να.... Εγώ ήθελα να.....!
Άρη: Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να το κάνεις αυτό! Απλά φύγε από κοντά μου!
Βιολέττα: Τι πρόβλημα έχεις?! Δεν έκανα κάτι κακό, απλά μου αρέσει να τραβάω τους φίλους μου.
Άρη: Εγώ δεν είμαι το τέρας που έλεγες από δώ και από εκεί?!
Βιολέττα: Απλά είπα να τα πάμε καλά μιας και αλλάζει ο χρόνος απόψε. Να μην κλείσουμε έτσι σαν, σαν...
Άρη: Σαν εχθροί!!!
Βιολέττα: ( Δεν μπορούσα να πω τίποτα άλλο. Ποτέ δεν είχε αγριεψει τόσο πολύ. Ούτε τότε στο δώματιο ηχοληψίας! Τρόμαξα τόσο πολύ που τον κοιτούσα με τα μάτια μου γουρλωμένα έτοιμα να ρίξουν το πρώτο δάκρυ). Σε παρακαλώ! Ασε με με πονάς!
Άρη: Στους άλλους μπορεί να τους άρεσει  να τούς τραβάς, αλλά όχι εμένα! Φύγε μακρυά μου πριν χάσω την ψυχραιμία μου!!!( Την έσπρωξα από κοντά μου και εκείνη έπεσε στο έδαφος. Σήμερα της έδειξα πώς θα είμαι από δώ και πέρα. Πως ήμουν όταν εκείνη είχε εξαφανιστεί και έκανα την ζωή μου. Ήλπιζα να πάρω την σωστή απόφαση!).