Aşkına Düşman

18 Bölüm: Süfl

Korkum bütün hücrelerimi delip geçmişti. Şu an tanımadığım biri tarafından tehlike altındaydım. Parmakların arasına sıkıştırdığı av bıçağına bakıyordum korkulu gözlerle. Başparmağında ki doğum lekesi dikkatimi çekmişti. Aklımı kurcalayan soruyu geri itip gözlerimi kısa süreliğine etrafıma gezdirmiştim. Lakin tuvalet kabinlerden başka hiçbir sığınak yer yoktu. Oraya ulaşamadan yakalanırdım. Bu durumda ne yapacağımla ilgili hiçbir fikrim yoktu.

"Kimsin sen?" Sesimi düz tutmaya çalışıyordum korkumu gizleyerek. Bir an önce birinin buraya gelmesini istiyordum, belki korkup kaçardı. Kahverengi gözleri üzerimde dolanıyordu o maskenin altındaki yüzü merak etsem de buradan kurtulmak arzusu daha baskındı. Üzerindeki siyah takım elbisesi davetlilerden biri olduğunu kanıtlıyordu.

"Benden ne istiyorsun?" Bıçağı duvara sürterek korkum bütün hücrelerime nüksetmekte idi. Duvarda bıraktığı izler ve kulağımda yankılanan çizik sesleri iyice bedenimi buz kesmişti. Bugün kalpten gitmesem bir daha hiç gitmezdim herhalde. Bana doğru yaklaştığında ise geri geri gidiyordum. Sırtım kabinlerden bir diğerine çarpmıştı şu an dibime kadar yaklaşan gözlere bakıyordum. Aldığım sigara kokusu yüzümü ekşitmeme neden olmuştu. Elindeki bıçağı hareket ettirdiği an hızla çantamı kalkan olarak kendime doğru tutmuştum. Bıçak çantamı delip geçerken bütün gücümle elimle elini tutup itmeye çalışıyordum bıçak neredeyse göğsüme doğru saplanacaktı. O kadar zorlanıyordum ki, hiç düşünmeden sağ dizimle kasığına vurarak bıçağın hedefi olmaktan son anda kurtulmuştum. İşittiğim inleme sesiyle canının yaktığımın farkına varmıştım onun boşluğundan yaranarak kapıya doğru koşmuştum, ama dibimden geçen bıçakla ağzım açık kalmıştı. Kapıya saplanan bıçak içimi titretirken ne ara yanıma geldiğini anlayamamıştım ama hissettiğim acı beni kendime getirmişti. Beni saçımdan tutarak bir önemsiz eşya gibi hızla yere fırlatmıştı. Ağzımdan tiz bir çığlık kopmuştu. Bana doğru eğildiğinde boğazıma yapışması bir olmuştu. Çığlıklarımı susturmuştu boğuk çıkmasına rağmen kimseye duyuramıyordum sesimi. Yüzüm kızardığını hissediyordum aldığım sıcaklık bütün bedenimi pişiriyordu. Kafamın içinde binlerce eşya dökülüp kırılıyordu. Dayanamıyordum artık bu işkenceye bir son bulmasını istiyordum. Nefesim benden alınıyordu.

Aklıma ormandaki görüntüler gelirken kendimi hızla toparlayıp elimle ellerini çekmeye çalışıyordum ama bir milim bile kıpırdamıyordu. Son çare etrafıma bakınarak kurtulmanın bir yolunu arıyordum, eğer ki bir şey bulamasam nefessizlikten ölecektim o kesin.

Olumsuz düşünceleri bir kenara bırakıp yeniden bir arayışın içindeydim. Metal çöp kutusu bütün dikkatleri üzerine çekerken hiç düşünmeden kolumu uzatıp almaya çalışıyordum ama inadına gelmiyordu elime. Bilincimi kaybetmeden onu almalıydım pes etmek bana yakışmazdı. Bir gayret daha edip alabilmiştim bu defa. Hiç yapmayacağım şeyi yapıp deli cesaretimle kafasına geçirmiştim bir tane. Ellerini nihayet boğazımdan çekerek kafasına götürmüştü çok sert vurduğum halde hâlâ gözlerimin içine bakıyordu bu gerçekten korkutucuydu.

Öksürüklerim ardı ardına gelirken rahatlamaya vaktim olmadığının bilincindeydim ve kafasına yeniden vurmuştum eskisinden daha sert olmasa da en azından sersemleşmişti. Vakit kaybetmeden yerden kalkmıştım öksürüklerim benden ayrılacak gibi görünmüyordu. Tıkanmıştım sanki dünyanın bütün kirli dumanları ben yutmuştum.

Hareket ettiğim anda ayak bileğimden asılmıştı diz üstü düşmüştüm yüzümü buruşturarak "Bu defa gerçekten çok ileriye gittin!" Sesimi duyduğuna bile emin değildim o kadar güçsüz çıkmıştı ki. Öksürüyordum deli gibi. Düşmeme rağmen hâlâ sağ ayak bileğimi tutuyordu. O anda sabrımın son noktasına ulaşmıştım ve sol ayakkabımın sivri topuğuyla kafasına vurmuştum. Eli bileğimden gevşediği anda yerimden hızla kalkmıştım. Yerde inliyordu.