Genietend van de heerlijk warme thee, zit ik lekker beneden in de bank genesteld. Jammer genoeg moet ik over 10 minuten al naar school. Het is nu al een week geleden sinds dat mijn gips eraf mocht. En uit alle eerlijkheid, het voeld heerlijk zonder gips. Ik kan weer doen wat ik wil doen, zonder mijn been mee te moeten slepen. Maar maak je maar geen zorgen hoor, er is niks interesants gebeurd. Ow en dat speciaale dat David voor mij zou gaan regelen is ook nog niet gebeurd. Hij werd naamlijk ziek, griep ofzo. Maar gisteren was hij weer wel op school, alleen hij was zo afstandelijk dat ik het niet eens heb gemerkt. Het is dat Tom het me in de pauze verteld had. Maarja, zo stom ben ik nou ook weer niet want David had een capuchon op. Dus ja, ik weet eigenlijk niet of die 'date' nog door gaat... Want zoals het er nu uitziet negeerd hij me gewoon. Misschien heeft hij wel spijt van zijn keuze, zijn keuze om met mij om te gaan... Hehe Anne, ik zei het toch? Niemand vind jouw leuk. Dus ook David niet. Oke kom op Anne, negeer de stem! Je kunt het! Wel dit is raar, ik praat in me zelf tegen de stem in mijn hoofd. Mijn oog valt op de klok. Ow sh*t, ik moet naar school anders kom ik nog te laat.
In de verte zie ik Fenna alweer voor het hek staan. *zucht* Het irritante gegiechel dringt binnen in mijn oren en zorgt ervoor dat ik huiver. Geïriteerd negeer ik de beledigende woorden die ze me toe werpen, en rij gewoon door. Fenna en haar slaafjes springen toch wel vanzelf opzij. En zoals gewoonlijk staan David en zijn vrienden weer eens voor mijn kluisje, puur om mij te irriteeren. Nou ik ben al geïriteerd genoeg en hier heb ik dus geen zin in. Even krijg ik kippenvel wanneer Martin me nijdig aan kijkt. Damn, die jongen kan eng kijken. Oke verman je Anne, laat ze je zwakte niet zien. Eigenlijk ben ik dit wel een beetje zat aan het worden zeg. Elke ochtend weer het zelfde riedeltje. Boos beuk ik ze aan de kant. 'Rot toch op joh! Zoek een leven jongens!' Roep ik geïriteerd. 'Ahh, sh*t.' Roept David net hard genoeg zodat ik het kan horen. Wat de......? Waarom zou dat zeer doen? Wat een mietje zeg, pff. De jongens lopen bezorgd naar hem toe om hem te helpen, maar David slaat ze van hem af. Zoekend voor steun leunt hij tegen de muur. 'We halen wel even wat ijs ofzo.' En Ralf en Martin rennen al weg. Vragend kijk ik Boris aan. 'Jij trut, hoe kun je dit nou doen?! Je gaat toch niet iemand omver duwen als die gene pas geleden nog een auto ongeluk heeft gehad?! Raar mens.' En met die woorden rent Boris achter Martin en Ralf aan. 'Wat?! Een auto ongeluk?!' David kijkt me heel even aan en ik krijg een naar gevoel vanbinnen. De hoeveelheid pijn en angst in zijn ogen is verschrikkelijk om te zien. Langzaam loop ik naar hem toe. Snel kijk ik rond om te zien of niemand ons kan zien. 'David? Waarom heb je dit niet aan mij verteld?' Vraag ik op een rustig maar ook iets wat bezorgde manier. Ik denk door de rustige toon dat hij me toch weer aan durft te kijken. Hij blijft me gewoon aanstaren. Zijn ogen beginnen te glimmen en snel slaat hij zijn blik neer. 'Sorry.' Fluisterd hij terwijl hij aanstalten maakt om weg te lopen. 'David?' Voorzichtig pak ik zijn arm beet. Zijn gezicht vertrekt van de pijn en als ik naar zijn arm kijk schrik ik. Zijn vest is een stukje om hoog geschoven doordat ik hem vasthoud. Een steek schiet door mijn hart terwijl ik hem langzaam los laat. Je ziet gewoon een handafdruk in zijn arm staan. 'David... Het was helemaal geen auto ongeluk waardoor je een week moest thuis zitten, ofwel soms?' Weer kijkt hij me zo pijnlijk aan. 'Het komt goed David, dat beloof ik je.' Voorzichtig trek ik hem in een knuffel. Ik weet ook wel dat die woorden hem niks doen, maar ik weet gewoon niet wat te zeggen. David balt zijn vuisten. 'Ik haat die man gewoon zo erg, maar als ik mijn bek open trek tegen de politie dan zijn de gevolgen heel erg. Hij heeft me verdomme gewoon in zijn macht. Boos slaat hij met zijn vuist tegen de muur. 'ssssssshhh.' Sus ik terwijl ik hem weer in een knuffel trek en ontspannend over zijn rug wrijf. Dit vind ik nou echt zielig, ik weet natuurlijk hoe het voeld bij me zelf maar dit is toch net ietsje anders. Hij haat zijn vader en ik hou van mijn vader... 'Misschien kun je met de directeur praten, het klinkt misschien gek maar hij heeft mij ook heel erg geholpen. Hij is heel aardig hoor, geloof me. Je voelt je echt op je gemak bij hem.' David laat me los en zet een stap naar achteren. Ongelovig kijkt hij me aan en loopt dan teleurgesteld weg. Zomaar, zonder iets te zeggen, mij vragend achtergelaten.Okay dan. Ik snap het echt niet, ik bedoel ik heb toch niks verkeerds gezegd ofzo?? Misschien wilt hij niet met iemand praten, maar dan hoef je nog niet zomaar weg te lopen. Vreemd...
Het is nu al drie dagen later en David heeft nog steeds niks van hem laten weten. Ik ben inmiddels net klaar met toneel en het was heel gezellig. We hebben niet zo heel veel gedaan aangezien ik en Tom super melig waren. En ik denk dat het aanstekelijk is want na tien minuten was zowat iedereen melig, zelfs de leraar. Met een glimlach loop ik naar buiten, waar ik ruw tegen de muur word geduwd. 'Je weet zeker dat er geen camara's zijn hè?' Vraagt Ralf zenuwachtig. 'Nee! En hou nou eens je kop dicht! Zo meisje, wij zouden nog iets gaan doen samen, weet je nog?? Wel dat ga je nu maar doen, want jammer genoeg werden we toen verstoord. Maar dit keer ga je wel mee werken hoor.' Zegt Martin, zijn hoofd is een centimeter van mijn hoofd verwijderd. 'Ha, echt niet! Wat laat jouw denken dat ik naar jullie ga luiste...' Martin onderbreekt me door me te zoenen. 'Mee werken.' Sist hij terwijl hij een mes tegen mijn keel aan duwd. Slik, hij heeft een nieuw mes. Dit keer is hij slimmer geweest want er is geen één mogelijkheid om te ontsnappen. Ik hoor hoe Maritin zijn gulp open ritst. Sh*t, nu moet ik echt gaan doen wat ze van me willen... Ik denk dat ik letterlijk ga overgeven als ze echt gaan doen wat ze zeggen dat ze gaan doen. Kijk zoenen is nog niet eens zo erg vergeleken met het andere. 'Werk mee!!' Roept Martin iets harder. 'Sssst!' Sist Boris. Je ziet dat Boris super zenuwachtig is. Nerveus veegt hij zijn handen over zijn broek. Martin drukt het mes iets harder tegen mijn keel. Weer probeerd hij me te zoenen. En dit keer.... Dit keer zoen ik hem terug. 'Zow, jezus man je hebt een....' Ruw onderbreekt Martin hem. 'Oprotten nu!!! Allemaal!!' Wacht eens even dat is Martins stem helemaal niet, het is die van David!!! Opgelucht laat ik de adem die ik gespannen inhoude gaan. Wanneer David Martin ziet lijken zijn ogen wel vuur te spuwen. Hij slaat Martin keihard op zijn kaak en Martin valt van de pijn op de grond. Dan veranderen zijn ogen weer in bezorgd en keert hij zich tot mij. 'Anne, het spijt me zo.' Tranen prikken achter mijn ogen en ik doe mijn best om ze tegen te gaan. Met het tegenovergestelde als resultaat. Ik barst in tranen uit. David trekt me in een knuffel, lekker warm, veilig. 'Ze.. zzz... ze wouden...' Snik ik. 'Sssshh, het is al goed. Ik ben bij je nu, en ik laat je echt niet zomaar weer gaan.' David kijkt me ernstig aan. 'Anne, je bloeid.' Met zijn duim gaat hij over mijn keel. Ik wil zeggen wat er is gebeurd, maar alles wat ik kan doen is huilen. Ik veschuil me in Davids vest, en David houd zijn armen stevig rond me heen. Het geeft me een veilig gevoel. Maar dan valt zijn oog op het mes.
JE LEEST
Stay Strong
Teen Fiction*HERSCHRIJVENDE* Anne. Een stil maar ook zeer mooi meisje met een geheim. Een geheim dat ze strikt voor zichzelf houd. Zelfs als dit geheim haar dood kan betekenen... Dit verhaal speelt zich af vanuit Anne haar gedachten. Het werpt een blik...
