Stay Strong

H21

Waarschijnlijk was ik in slaap gevallen want ik heb echt iets raars gedroomd.

Ik zat in een mine naar goud te zoeken en toen kwam er een reusachtige roze olifand die de boel liet instorten, omdat hij zo zwaar was, en daardoor kwam er allemaal water naar binnen. Maar gelukkig maakte dat niet uit want ik werd een zeemeermin. 

Ik weet het, ik ben raar. Als ik om me heen kijk dringt het pas tot me door waar ik ben. In de boomhut, in David zijn armen. Het geluid van een lachend kind maakt me spontaan blij. Dat heb ik altijd, als andere mensen blij zijn word ik ook blij. Best wel leuk, maar jammer genoeg werkt het ook met boos en verdrietig… Hoe laat zou het zijn? Zoekend voel ik aan mijn broekzak. Een helse steek schiet door mijn rib. Met veel pijn grijp ik naar mijn zij. Tranen prikken achter mijn ogen. Hmm, raar normaal ga ik nooit huilen van de pijn. Wacht eens even, ik moet ook helemaal niet huilen. Zoekend kijk ik om me heen om te zien of ik kan vinden wat de reden kan zijn waarom ik huil. Urg! Ik ben ook zo’n sukkel hè?! 

Joh, kom je daar nu pas mee.

Het is de wind. Het waait en regent best wel hard. We moeten hier weg anders raken we nog onderkoeld ofzo. Voorzichtig probeer ik op te staan, wat best wel veel zeer doet. Ik zal toch niet mijn rib gekneust hè? Dat zou echt balen zijn, want morgen mag het gips eraf en gaan ze kijken of er nieuw op moet. Als ik dan eindelijk overeind sta glijt er iets glibberigs naar beneden. Zou ik?? Neee!! Niet nu!! Het lijkt alsof er honderd kilo van me af valt als ik zie dat het water is. 

Urg, je bent echt dom hè??

Eigenwijs negeer ik de stem. Alles is nat!! De vloer, ik, David, echt alles. Waarschijnlijk heeft het geregend ofzo. Hoe kunnen we nou weer niet wakker zijn geworden als het zo koud is, waait en regend?? Bleh, mijn kleren zitten vastgeplakt aan mijn lichaam en bij elke stap die ik zet hoor je het soppen. Best wel een grappig geluidje. 

Herrinneren jullie je vroeger ook dat als je je crocs nat waren er zo'n leuk geluidje kwam dat je moeder irriteerde? Of is dat gewoon iets geks dat ik heb meegemaakt?

'Ahhhh!' Een pijnscheut schiet door me heen. Sssst!!!!! Sis ik me zelf toe. Zou David wakker zijn geworden? Voorzichtig kijk ik even achterme om te kijken. Fju, nee. Met moeite schuifel ik verder. Mijn rib doet echt heel veel zeer, en ik heb lichte hoofdpijn, ben misselijk en probeer vooruit te komen met een gips been. 'Gaat het wel?' Ik schrik me een hoedje als David achter me staat en zijn handen op mijn middel legt. 'Jeezz David.' Op de achtergrond hoor ik een irriterend getik. 'Je klappertand helemaal Anne, we moeten gauw warm worden anders raken we nog onderkoeld.' Vandaar het getik dus. David is druk bezig om alles in een tas te proppen en is al zo ver dat hij al naar buiten glipt. 'We gaan wel even naar mijn huis, als het goed is is daar toch niemand.' En met die woorden verdwijnt hij. Voorzichtig schuifel ik verder. Elke stap die ik zet doet zeer. Maar ik zal niet opgeven, echt niet. Pijn is fijn, bloed is goed zei mijn opa altijd. Jammer genoeg woonr hij net als mijn neef te ver weg. 'Kom je nog.....Anne??' Binnen vijf seconden staat hij weer boven. Hij geeft me niet eens de kans om te antwoorden zo snel is hij. 'Gaat het wel??' Vraagt hij nogmaals. Je hoort duidelijk de bezorgdheid in zijn stem. 'Ja...' Alsof mijn lichaam wilt zeggen van niet, schiet er een steek door mijn rib en zak ik van de pijn in elkaar. David vangt me nog net en tilt me op. Weer net alsof ik een prinses ben, een glazen prinses want hij is zo voorzichtig als wat. 'Waarom doen meisjes dat toch? Zeggen dat het goed gaat maar ondertussen gaat het helemaal niet goed.' Voorzichtig haal ik mijn schouders op, bang dat het zeer zou doen als ik het te hard doe. David doet de deur opslot en klimt naar beneden alsof hij elke dag iemand naar beneden moet dragen. Damn, hij is sterk zeg.

Eigenlijk had ik wel verwacht dat ik uitgerust was maar als ik nu zo in David's armen lig worden mijn oogleden steeds zwaarder. Na een korte rit zijn we er dan eindelijk. David maakt behendig de deur open en loopt naar binnen. 'Brrr, het is ijskoud. Laten we eerst gaan douchen en dan kijken we wel weer verder.' Een beedje angstig kijk ik hem met groten ogen aan. 'Wacht, kun je wel zelfstandig staan??' Voorzichtig zet David me neer. Met alle macht probeer ik overeind te blijven, maar dat lukt helaas met weinig succes. 'Nee dus, hmmmm... Ja ik kan wel met je mee, maar...' David stopt met praten en kijkt me vragend aan. Hoopt hij nou dat ik ja zeg?!!!! Bang kijk ik hem aan, bang voor wat er gaat komen. Ik ben tenslotte  heel zwak en hij is heel sterk. Als hij wilt kan hij nu dingen doen die ik liever niet wil doen. Want wat moet ik nou doen om hem tegen te kunnen houden? Ik kan niks... 'Wacht! Ik weet het!! Ergens ligt nog een bikini en dan doe ik gewoon een zwembroek aan!' Roept David opgewonden. 'Hoe kom jij nou weer aan een bikini??' Vraag ik ongelovig. 'Tja, hehe, laten we zeggen dat er geen één verjaardag normaal kan verlopen als je zulke vrienden hebt als mij. Maar hij is nog nooit gebruikt hoor en hij is ook niet vies ofzo.' Zegt hij er snel achteraan, bang dat ik nee zeg. Als we boven zijn zet David me in zijn kamer neer. Dan loopt hij weg, best wel sexy eigenlijk. Nee Anne, nee!! Nieuwschierig kijk ik de kamer rond. In het midden van de kamer staat een groot 3 persoons bed met daar tegenover een reuzachtige spiegel. Aan de rechter kant staat zijn bureau en.... Mijn blik blijft op de spiegel hangen. Wow, nu snap ik waarom David wilt dat ik ga douchen. Ik zie er niet uit. Mijn haar staat alle kanten op en het heeft een rode gloed van het bloed. Iewlll!!  Er zitten gaten in mijn kleding en mijn gips is niet meer wit. :o Mijn gips!! Hoe gaan we dat doen? Ja, met een zakje, maar heeft David die?? Dan doet hij de deur op een kiertje open en gooit de bikini naar me toe. 'Hier, trek aan, ik wacht wel. Ow en leg je kleren maar op de stoel.' En met die woorden doet hij de deur weer dicht. Met veel moeite probeer ik de bikine aan te doen, wat me gaat lukken. Want ik ga me hier echt niet bij laten helpen door David. Echt niet. Na veel moeite heb ik hem eindelijk aan. Weer schrik ik (voor de tweede keer vandaag) wanneer er op de deur word geklopt. 'Anne? Ben je zover?' Zuchtend sta ik op. Wat misschien niet één van mijn beste ideeën ooit was want ik val met een plof op de grond. Weer schieten er pijn scheuten door mijn lichaam. 'Aaahhh!' David komt de kamer binnen gestormd en tilt me voorzichtig van de koude vloer af. 'Er moet nog een zakje om mijn gips.' Mompel ik verward. 

Even later heeft David mij nog steeds in zijn armen en staan we onder de douche. Wel ik had gelijk over één ding, David heeft wel degelijk een six-pack. 'Waar denk je aan?' Vraagt David me plotsling. 'Aan je six-pack.' Antwoord ik droog. Nee hè?!! Waarom zei ik dat nou?!! Ik heb echt een veel te harde schop tegen mijn hoofd gehad ofzo. 'Mooi hè?' Daar was ik al bang voor, nu vind hij zichzelf geweldig en kan ik dat nog heel lang aanhoren. 'Ik hou niet zo van six-pack's, ze zijn zo hard.' David grinnikt. 'Waar denk jij aan dan?' Jeej Anne, award voor beste vraag ooit hieroww!! -_- Ik wil het antwoord niet eens weten. 'Aan hoe toevallig het is dat die bikini perfect past.' Mijn hoofd is er niet helemaal bij vandaag want ik kom er nu pas achter dat deze bikini wel heel veel laat zien. Het lijkt wel een string en je ziet veel te veel tiet naar mijn keuze. Ik kan het niet helpen en begin te blozen. 'Waarom bloos je? Je bent prachtig.' Fluistert hij terwijl hij teder een kusje op mijn voorhoofd geeft met zijn zachte lippen. Ik voel hoe mijn ogen zwaarder worden en ik langzaam in slaap tuimel.