Stay Strong

H14

De jongen is... David. Het voelt alsof ik ter plekke dood kan vallen. Alsof er honderd naalden te gelijkertijd mijn vlees doorboren. Het geluid van de vogeltjes is niet meer vrolijk, de eenden vliegen weg en ik irriteer me aan het gelach van de oh zo vrolijke kleine kindertjes. Ik vertrouwde hem, ik heb hem mijn zwakke kant laten zien. Hij heeft verdorie ook zijn zwakke kant laten zien. Dat zal wel gelogen zijn. Zou dit alles weer een grap zijn. Een nieuwe manier om mij pijn te doen? Het was dus de grootste fout ooit... Hoe heb ik hem kunnen vertrouwen?! Ik had het kunnen weten... Mijn hele lichaam trilt en tinteld op een manier die ik nooit eerder heb gevoeld. 

Ik zei toch dat je niks waard bent, alles wat jij verdient is pijn. Maak je maar geen zorgen lieverd, die zul je krijgen ook. 

Ik heb letterlijk steken in mijn borst. Waarom doet dit zo'n zeer? Het is en blijft David.

Je vind hem toch niet leuk, Anne? Of heb je weer eens gelogen, want dat doe je de laatste tijd alleen maar. 

Ik vind hem ook niet leuk, tenminste dat denk ik. Maar die anderhalve dag die ik met hem doorbracht... Het voelde gewoon juist, alsof we altijd al goede vrienden waren geweest. Nu pas besef ik hoe raar dat eigenlijk klinkt. Ik ben echt dom. Maar afgezien van mijn domheid, híj probeerde mij te zoenen en bij het afscheid gaf hij me zomaar een kus!  En nu, nu verwacht hij dat ik dat toe ga laten terwijl hij ondertussen met Fenna staat te zoenen?!! Ik voel me een soort van verdrietig en boos door elkaar. Klote dus. Geen andere mogelijkheid om het te omschrijven. Ik voel me hartstikke klote. Telleurstelling speeld ook een grote rol in wat ik nu voel trouwens. En niet de telleurstelling in David maar de telleurstelling in mezelf. Ik weet dat ik niet veel kan enzo maar dat ik hier in ben getrapt is toch wel heel erg. Ik gris mijn mobiel uit mijn zak en druk zo hard op mijn scherm dat je het kan horen.

>>Hey, hoe gaat het bij de afspraak? <<

Ik zie hoe hij zijn mobiel pakt en het berichtje probeerd te lezen, wat moeilijk gaat aangezien Fenna nog steeds aan zijn nek hangt.

>>Goed hoor, ik ben nu in het park, om 8 uur ben ik ongeveer weer thuis dus wees niet ongerust. xx <<

Fenna pakt zijn mobiel ongeduldig af en geeft hem een knuffel. Uit het niets klinkt haar harde lach weer. Het galmt door het park heen. Arme mensen die dit allemaal aan moeten horen. Tom hoort het ook en hij kijkt geïriteerd op. 

>>Ow wat leuk ik ben ook in het park, en ehh succes met je afspraakje.<<

Zodra David het berichtje leest kijkt hij iets wat geschrokken om zich heen. Snel duik ik weg, hij hoeft mij dus mooi niet zien en ik hem voorlopig ook niet.

'Gaat het wel met je Anne?'  Hij kijt me bezorgd aan. 'Ja hoor.' Zeg ik nep glimlachend. Misschien heeft de hoofdstem gelijk, ik lieg al de hele tijd... Gelukkig gaat Tom er niet over door. Mijn gedachten dwaalen weer eens af naar, je kan al raden wie, David. Misschien moet ik er juist voor zorgen dat hij mij ziet. Vanmiddag zag ik ook al een stukje jaloesie in zijn ogen toen ik zijn naam uitsprak. 'Heb je echt nog nooit wat gebroken?' Vraag ik maar om een gesprek aan te knopen. 'Nee nog nooit, wel iets gekneusd. Gelukkig maar want mij lijkt het helemaal niet fijn.' Ik kijk hem glimlachend aan. Hij is zo lief op de manier waarmee hij lacht. Hij geeft me het gevoel dat ik iets waard ben. Oh ja en hij heeft kuiltjes in zijn wangen!! Het staat hem echt mega schattig. Even vergat ik wat ik zonet had gezien. Even... 'Krukken lopen is wel leuk, wil je het eens proberen?' Hij kijkt me opgewonden aan maar durft niet te antwoorden. De blik die hij me gaf zie ik aan voor een ja dus duw ik mijn krukken naar hem toe. Hij neemt ze aan en begint er op te lopen. Ik hink met hem mee. Eigenlijk mag ik niet zonder krukken lopen maar ja, ik ben Anne, luisteren zit er bij mij niet in. Tom maakt één of andere rare beweging en maakt aanstalten om te gaan vallen. Recht in een plas. 'Pas op!' Ik wacht geen seconde en beuk hem weg van de plas. Samen komen we in het gras terrecht en beginnen we heel hard te lachen. 'Thanks, dat scheelde niks of ik had nu meer dan alleen een grond vlekje op mijn broek.' Lacht Tom. 

Hij praat nog wat door over gebroken botten maar ik hoor het allemaal niet meer. Mijn aandacht is gevestigd op David. Een beetje achter Tom verscholen kan ik hem zo zien. Ik zit op een manier zodat hij mij net niet kan zien. David kijkt jaloers deze kant op. Het ziet er naar uit dat mijn plannetje werkt. Fenna zeurt aan zijn hoofd vragend om meer aandacht. Ugh, hoe heb ik haar ooit aardig kunnen vinden?! Naja, vroeger was ze wel aardig. Toen was ze nog niet zo verziekt door die plamuur laag make-up. Ze ziet letterlijk oranje! Ik snap niet wat David in haar ziet. Wow, ben ik nou jaloers op Fenna... Wauw, wat een diepte punt is dit. We moeten wel realistisch blijven. Ik bedoel, hij gaat ook met mij om en ik ben ook lelijk. Laat ik me maar weer eens focussen op Tom, die arme knul zit al de hele tijd tegen me aan het praten en ik luister niet eens. Oeps...  

'Dus is het maar goed dat ik niks gebroken heb in mijn leven want je ziet wat er van komt als je mij op krukken laat lopen.' Ik fake weer een glimlach naar hem. Hmmm, ik verveel me. Ik pak mijn krukken en strompel naar het speeltuintje. Daar ga ik in een soort reuzachtige schommel liggen. Tom komt me verbaast achterna gelopen. Op het laatst begint hij te rennen en springt in de reuze schommel. Hierdoor geeft hij het ding een flinke duw en gaan we best wel heel erg hard. Ik slaak een enthousiast gilletje waardoor iedereen in het speeltuintje me aanstaard, inclusief David. Oeps. Fenna heeft me gelukkig nog niet gezien. Die is natuurlijk veel te druk bezig met het versieren van David en jammer genoeg lukt haar dat maar al te goed. 

Waarom jammer genoeg Anne? Je vind hem toch niet leuk? 

Nee, ik vind hem niet leuk. Laat ik het anders zeggen... IK MAG HEM NIET LEUK VINDEN!!! Tom kijkt me aan en begint te lachen. Ik kan er niks aan doen en lach met hem mee. Als we uitgelachen zijn springt Tom uit de schommel dinges en geeft hem nog een zet. Daarna springt hij er weer in en we gaan nog harder dan de eerste keer. Ik voel hoe ik mijn evenwicht verlies en uit het ding val. Rond me heen hoor ik allemaal oeehhh's en ahhh's. Gelukkig deed de landing niet zo veel zeer. Tom tilt me op en houd me als een princesje vast. Ik wil hem vragen waarom maar slik mijn woorden terug in als ik ineens in het gezicht van David kijk. Ik schrik me dood. De David houd me vast, niet Tom. 'David?!' Roep ik uit reflex. Hij kijkt me bezorgt aan terwijl hij Tom probeerd weg te duwen en zowat alle anderen mensen die om ons heen staan. 'Hey, Anne.' Zegt hij ongemakkelijk. Hij heeft me inmiddels al weer op de grond gezet en wrijft nu niet wetend wat te doen over zijn nek. 'Hoe gaat het met je afspraakje?' Vraag ik schijnheilig. 'Nu je het zegt, ik moet daar dringent naar toe, bye Anne. Misschien tot vanavond of tot morgen ofzo.' Zonder mij nog een blik te geven loopt hij weg. Wanneer hij langs Tom loopt kijkt hij hem vuil en bozig aan. Met de bedoeling van "Als je haar nog iets overkomt ben je dood." Tom slikt zichtbaar en zet een stapje achteruit. David wilt net weglopen maar word tegengehouden door een woedende Fenna. Ik wil me nog verbergen maar het is al te laat, ze heeft me al gezien. Dit gaat nog wat worden...