Stay Strong

H26

Zenuwachtig loopt David heen en weer, opzoek naar zijn spullen. (die gewoon recht voor zijn neus liggen) We hebben zo met de jongens afgesproken om alles uit te leggen dus daarom doet hij zo vreemd. 'Okay hebben we alles?' Hij opend zijn rugzak om alles na te gaan. 'Sinds wanneer boeid dat jouw??' Vraag ik lachend. 'Het is waar ook, ik zou me niet zo druk moeten maken. Maar ik wil gewoon zo graag dat ze zien wat voor een leuk meisje je eigenlijk bent.' David gaat eindelijk zitten en ik schuif gauw zijn ontbijt voor zijn neus. In de hoop dat hij een poging doet om het op te eten. 'Eet anders even wat.' Zeg ik dan toch maar als ik zie dat hij niks doet. Op mijn gemakje sta ik op om mijn haar te gaan doen. Want serieus ik heb medelijden voor de personen die mij nu kunnen zien. Dat zou je altijd al moeten hebben. Owja wacht dat heb je al, want je bent niks waard. Nul zelfvertrouwen, denk je nou echt dat jongens daar op vallen?? Nou nee dus. Jeezz, jij zorgt er voor dat ik geen zelfvertrouwen heb hoor, serieus wat wil je nou?! We hebben nog genoeg tijd dus ik kan lekker langzaam doen. Yeah. Jammer genoeg hebben we eerst nog twee les uuren en daarna dan afspreken met David's vrienden. Wanneer ik net omgekleed ben staat David ineens achter me. Hierdoor schrik ik en val ik weer eens bijna. Gelukkig vangt David me op, anders kon ik weer eens hoi tegen die koude en oh zo harde grond zeggen. De laatste tijd hebben we nog al veel ontmoetingen samen, straks worden we nog beste maatjes. Okeej, wat de freak ben je aan het doen Anne...?  'Sorry?' Zegt hij ontdeugend. Plaagend geeft hij me een kusje. 'Gekkie. Ow ja, David?!' David komt langzaam achteruit terug gelopen, wat er best sexy uit ziet. Focus Anne, focus. 'Zullen we... zullen we het niet tegen iedereen vertellen, dat we...'  Tja, wat hebben we eigenlijk?  'Dat we hebben?'  Verlegen knik ik, waarom ik nou weer verlegen ben weet ik zelf ook niet echt.  'Waarom niet? Als ze er problemen mee hebben dan...' Voorzichtig onderbreek ik hem.  'Daar gaat het niet om, het gaat erom dat ze dan allemaal ineens super aardig tegen me gaan doen. En...en dan weet je gewoon niet meer wie je echte vrienden zijn, snap je?'  David kijkt me aan met een uitdrukking op zijn gezicht die ik niet zo snel kan plaatsen. 'Vrouwen.' Zegt hij dan zuchtend. 'En ik ben niet beroemd hoor.' Lacht hij.  'Nouhhou, die meisjes zouden er alles voor doen om met jouw.... Naja, je weet wel.' David's ogen worden groot. 'Wat?! Ik ben 15! Je denkt toch niet dat ik? Die meisjes zijn verdorie 14 jaar!'  Wow, dit had ik dus nooit uit David's mond verwacht. De David is.... is nog maagd? Wat eigenlijk wel logisch is aangezien hij 15 is, wel bijna 16 maar toch. Met meer dan 45 meisjes die helemaal weg van hem zijn (niet zomaar maar echt heeeel erg...) had ik niet verwacht dat hij het nog niet gedaan heeft. Niet dat ik wel, naja laat maar gewoon. Waarom is hij eigenlijk  zo "beroemd"? Oke hij is knap, heel knap zelfs. Maar er zijn meerdere knappe jongens alleen die zijn niet zo populair als David. Ik bedoel Tom is ook niet lelijk, hij is alleen... ja hoe zal ik het zeggen, super onzeker en ook nog eens verlegen. 'Hallo, Anne? Ben je er nog?' David zwaait met zijn handen voor mijn gezicht. Wat er hillarisch uit ziet. 'Okay, je bent er weer. Zullen we gaan?' Haha, hij is nog steeds zenuwachtig. 'Okay.'

We zitten nu op de fiets onderweg naar school. Het is best wel gek, normaal ben ik altijd bang om achterop te zitten maar om de één of andere reden voel ik me gewoon veilig bij David. Met mijn ogen gesloten luister ik naar het mooie gefluit van de vogeltjes. 'Ik vind het zo gaaf hè.' Onderbreekt David de stilte. 'Jij staat op, kleed je om, doet je haar en je bent klaar. Er is geen uren lange make-up nodig om jouw mooi te maken.' Ik weet gewoon dat ik nu bloos. 'Wel dat is normaal hoor David, wie gaat er nou een heel kwartier haar make-up opdoen?' David grinnikt. 'Was het maar een kwartier, ik heb al veel meisjes voorbij zien komen die gewoon 2 tot 3 uur kwijt zijn aan make-up opdoen. En het word er niet veel beter op.' Ik denk dat hij Fenna bedoeld.  'Serieus?! Wie gaat er nou weer.... naja, ik heb hier gewoon geen woorden voor.'   David begint te lachen. 'Je bent toch ook een roaren.' Huh? 'Een wat?'  Nu moet ik ook lachen. 'Een roaren, een rare. Wahat? Mijn oma zegt dat altijd tegen me.'  Ik zie de school in de verte al opduiken. 'Gekkie.' David begroet zijn vrienden wel maar loopt daarna gelijk richting het kamertje van de directeur. Best wel gaaf dat bij ons de directeur gewoon op school zit, en hij is ook nog eens heel aardig. 'Heeey, Anne.' Tom haalt me uit mijn gedachten.  'Waar denk je aan?' Hah, hij wilt niet weten wat ik allemaal denk, dan word hij zowiezo gek. 'Niks.' Antwoord ik leeg. Gelukkig ziet Tom dat ik er niet over wil praten en probeerd hij me daarom op te vrolijken. Wat al gauw lukt want al snel liggen we in een deuk van de slappe lach. Waarom noemen ze het eigenlijk slappe lach? Misschien omdat je als je lacht niet sterk bent... Maar waarom ben je dan niet sterk als je lacht?? Zoveel vragen, dit is dus wat me wakker houd snachts. 

Het eerste les uur is al bijna afgelopen. David kwam zoals gewoonlijk weer eens te laat. Wat ik niet begrijp want we waren gewoon optijd op school. Helaas moeten we hierna nog een uur, en daarna.... afspreken met de vrienden van David. Over David gesproken, hij zit me echt al de hele tijd aan te staren. Zelfs Fenna heeft het door, want ze doet extra haar best om de aandacht van hem te trekken. Dan laat ze bijvoorbeeld haar pen "per ongeluk" vallen, en dan raapt ze die zo op dat ze met haar kont zowat in David's gezicht gepropt. En omdat ze een super kort rokje aan heeft durf ik te wedden dat hij haar vagina (op zijn net gezecht) kan zien. Maar David heeft niet eens door dat Fenna dat doet want hij beweegt geïriteerd opzij en staart weer naar mij. Blozend draai ik vlug om. Ik weet het ik zou niet moeten blozen, hij is tenslotte degene die naar mij staart. 

Eindelijk dit uur is over. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik de leraar ineens hoor schreeuwen, ook loopt hij helemaal rood aan. 'En nu is het genoeg jongens!!! David, ga jij maar naast Anne zitten! En Nu!!! En denk maar niet dat ik bang voor je ben jongetje, jij bent ook een leerling net als de rest. Owkejj, waar slaat dat nou weer op?   'Waarom zou hij bang voor je moeten zijn?'  Fluister ik tegen David. 'Dat hij geen baan meer heeft natuurlijk.'  Huh? 'Heb je al vaker leraren weggepest dan, want iedere leraar lijkt wel bang voor je.'  Weer kijkt David me ongelovig aan. Maar dan krijgt hij een grote glimlach op zijn gezicht. Okay dan, het zal wel. Zo raar is die vraag toch niet?  

Na zo'n tien minuten saai heid schrik ik van iets warms dat mijn hand beetpakt.  'Rustig maar hoor, het is maar een hand.'  Grinnikt David. 'Maar David, straks zien ze ons nog.' Onverschillig haalt David zijn schouders op. Best wel spannend is dit stiekeme gedoe eigenlijk. Maar wel riskant. 

Okay daar gaan we dan. 'Gewoon rustig blijven David het komt goed.'  David's handen voelen klam aan en bij ieder klein geluidje kijkt hij om.  'Daar zijn ze.' Fluisterd hij. 

De dag was wel leuk. David's vrienden kunnen best aardig zijn, voor David dan. Ze mogen me echt niet, en ik hun niet. Maar voor David's bestwil doen we allemaal alsof. Naja, Luke mag ik wel, en hij mij ook als het goed is. Hij heeft volgensmij geen flauw idee dat de anderen het neppen. Maar kom op, je kunt toch niet van mij verwachten dat ik mensen accepteer die anderen mensen niet accepteren voor wie ze zijn, of wel soms? Dat vind ik zo'n onzin. Iedereen is mooi, iedereen heeft wel iets leuks. En de persoon die dat ziet in jouw, daar kun je oud mee worden. MAAR zodra jij lelijk aan de binnenkant bent kan ik niks moois aan je vinden, ookal zeggen anderen dat diegene super knap is, ik vind dat puur lelijkheid en ik heb medelijden dat ze met zichzelf moeten leven. We staan nu voor mijn huis. Het lantaaren licht schijnt alleen op ons, wat een best wel romantische sfeer creërt. Hij komt dichterbij me staan en legt zijn hand in mijn nek. En dan... en dan zoent hij me. Alles lijkt zo perfect, alsof mijn leven niet beter kan worden. Ik voel me zo gelukkig, door één kus, een kus van David...