Stay Strong

H54

Hij heeft haar vandaag nog gestuurd of ze konden afspreken en dat hij haar lekker hard wil nemen nu het toch officieel uit is. Fenna reageert er heel bot op en neemt het voor me op. Hiermee laat ze wel zien dat ze het echt goed wil maken. Iets wat ik eerst moeilijk vond om te geloven. Misschien is mijn vertrouwen te vaak beschadigd...   'Sorry, ik um..'  Bijna huilend ren ik de trap op. Onderweg kom ik die Duncan tegen.  Mijn zicht is zo wazig dat ik haast van de trap af pleur.  'Wow, gaat het?'  Ik negeer hem en ren pal langs hem heen de badkamer in. Met trillende handen draai ik hem opslot. Ruw pak ik een handdoek wat er voor zorgt dat de rest van de stapel op de grond beland en ik begin er in te huilen.  'Ik kan niet meer.'  Fluister ik. Die zin heb ik inmiddels al honderd keer herhaald. Maar ik kan echt niet meer. 'Waarom doet dit zo'n zeer? Waarom?!' Mijn ogen branden van het nonstop huilen. 

Ik heb mezelf in het hoekje van de badkamer gegooid en zit daar nu als een zwerver nog steeds te huilen. Ik weet niet hoeveel tijd er is verstreken. Fenna is al een paar keer langsgeweest.  Mijn blik valt op de spiegel. In het spiegelbeeld zie ik een gebroken meisje. Een meisje dat langzaam haar wil om te leven verliest. Zal ik...?   Verder kom ik niet met mijn gedachten. Ik ben zo in de war dat het enige wat ik nog wil voelen fysieke pijn is. DE pijn die het mesje veroorzaakt als ik in mijn vlees snijd. Mijn ogen zijn dik en rood. Wat ben ik toch een lelijk wrak. Jezus. Hoe kon ik ooit denken dat Dave me echt leuk zou kunnen vinden?! Natuurlijk vind hij dat niet. Ik lijk wel een lijk. Was ik maar een lijk.  Met die gedachten pak ik het mesje. Met een lichte druk snijd ik in mijn pols. 

Dieper.

Ik doe wat de hoofdstem zegt. Fuck it. 

Meer.

Ik breng nog een snee aan. De pijn prikt en het voelt fijn, als een opluchting bijna. 

Meer, meer, meer, meer, meer. 

Gefacineerd bekijk ik het bloed dat de wasbak inloopt.

Kom op nog een paar, je wilt dit. Je verdient dit. 

Nog een snee, en nog één.  'Fuck iedereen! Jullie kunnen allemaal opdonderen!'

Meer! Meer! Meer!

Alle hoofdstemmen gillen weer door elkaar maar ze willen allemaal één ding. Meer pijn. Meer bloed. Meer sneeën. Er word op de deur geramd. 'Anne!' 

Meer! Meer! Meer! 

'Gaat alles wel goed?!' Versta ik met moeite.  'Alles gaat fucking geweldig!' Roep ik terwijl ik de volgende snee aanbreng. Samen met het mesje stap ik onder de veel te heette douche. Het water brand gewoon zo heet is het. Het is pas nu ik onder de douche sta dat de realiteit hard binnen komt. Nu pas besef ik wat ik zojuist heb gedaan. Huilend laat ik me op de douche grond vallen. Ik wieg heen en weer in de fetus houding. De wonden op mijn arm zijn best groot. Ik schaam me zo... Waarom moet ik het nou nog erger maken dan dat het al is? Elk ander normaal mens zou dit niet doen. Ik ben echt niet gemaakt voor deze wereld. De heette douche zorgt er voor dat ik bijna flauwval als ik opsta. Na de wonden verbonden te hebben besluit ik maar naar bed te gaan.

Slapen lukt gewoon niet omdat ik te verdrietig ben. Huilend knuffel ik mijn kussen. Ik ga morgen dus echt niet naar school. Dat was de laatste gedachte voordat ik in slaap viel. 

De volgende morgen was ik in de stoel gaan zitten en daar zit ik nog steeds. Weer heb ik de hele dag gehuild. Af en toe wat harder en af en toe wat zachter. Wat maakt het ook uit? Ik heb de zon op zien komen en weer onder zien gaan. Alles in deze stoel. 'Het lijkt mijn leven wel. Licht en warmte dat net zo snel weer van je afgenomen word als dat je het gegeven word. Ik ben gewoon gedoemt om pijn te krijgen.'  Jamie zucht.  'Ja, en na het donker komt er weer licht.' Geeft ze als tegen argument. 'Precies, en wat komt er daarna? Je raad het al, donker.'  Werp ik haar nors tegen.  'Ga je nu serieus Dave en Fenna zoveel impact op joùw leven laten geven? Gun ze jouw tranen niet Anne. Sta er boven. Ik weet dat het moeilijk is, maar bewijs ze dat jij een veel leuker gaat leiden dat hun levens ooit zullen kunnen worden bij elkaar opgeteld. Jij bent namelijk nog steeds het leuke meisje en hun de klootzakken. Toch kan ik het bijna niet geloven dat Dave zoiets zou doen. Hij leek oprecht verlieft.'  Boos kijk ik haar kant op. Dit is de eerste keer dat ik oogcontact met haar maak sinds dat ze hier is. Van mij mocht ze niet eens komen maar ze stond erop.  "Om er voor me te zijn."  'Wel hij heeft het toch gedaan.'  Zeg ik met een trillende onderlip. 'Het is allemaal heel lief van je maar kun je alsjeblieft weer weg gaan?' Jamie kijkt me vol medeleven aan.  'Doe me een appje als je me nodig hebt.'  Kort knik ik. Zodra ze weg is barst ik weer in huilen uit. Ik wil niet meer. De gedachte gaat nonstop door mijn hoofd, de hele dag. Ik wil mijn vader niet meer zo zien, ik wil niet met deze mensen in één huis wonen. Ik wil terug, terug naar toen Jacob nog leefde.  Ik wil Jacob zó graag hier hebben. Met Jacob aan mijn zijde kan ik alles aan. Maarja, Jacob is dood. Ik zou er alles voor over hebben om met hem te ruilen. Jamie heeft me vandaag geholpen met het verwijderen van Dave uit al mijn social media. Mooizo, want die lul hoef ik dus mooi niet meer te zien. Er is alleen één probleem. Ik hou van die lul... 

De rest van de week ging inmens langzaam. Ik ben wel weer gewoon naar school geweest. Niet normaal veel, correctie té veel jongens flirten met me. Wat denken ze? Oh ze is single nu? Aanvallen! Het lijkt er namelijk wel op. Iedere keer als ik David zie doet het zeer. En als onze blikken kruisen worden mijn ogen waterig. Met veel moeite kan ik me zelf dan nog tegen houden om niet een mentale brake-down te krijgen. Tom staart me non-stop aan, alleen daar heb ik nu echt geen behoefte aan. Opflikkeren, dat is wat ze allemaal kunnen. Ik ben alle drama echt zat. 'Eet wat.' Zegt Fenna. Ik schud mijn hoofd, wat me eigenlijk al te veel moeite kost. Alle energie in mijn lichaam is verdwenen. Ik heb het altijd koud en mijn haar valt massaal uit. Maar ja dat is ook niet gek als je niks meer eet. Kan het me wat boeien? Nee.  'Ik heb gewoon geen honger okay?' Reageer ik bot als ze haar salade dichter naar me toe schuift. Tom loopt langs en kijkt me gebroken aan. Hij balt zijn vuisten en ik snap pas waarom zodra ik door heb dat hij naar mijn pols kijkt. Het word allemaal te veel voor me en ik ren naar de toiletten die bekend staan om het feit dat er nooit iemand zit. Behalve de drugsverslaafden die daar hun dagelijkse fiks willen benuttigen. Huilend laat ik mezelf op het toilet vallen. Mijn handen haal ik krampachtig door mijn haar en ik voel mijn haren trillen. Ik zit hier echt te vaak de laatste tijd...