Stay Strong

H59

'Oke, um ik uh. Ik heb dus een stiefbroer, de broer van Fenna. Of nouja, de adoptie broer van Fenna. Ik verwarde hem met jou omdat jullie heel veel op elkaar lijken. Toen ik hem een foto van jou en mij liet zien zei hij... Nouja, het kwam er op neer dat hij dus een tweeling broer heeft ergens. Alleen hij was niet zeker of die nog leefde. En um jij lijkt echt als twee druppels water op hem qua uiterlijk dus daarom dachten we, dacht ik, dat ik het misschien aan je moest vertellen.' De hele tijd kijk ik naar zijn gezicht om te zien of ik zijn reactie kan peilen maar Tom doet niks. Alles wat hij doet is wezenloos voor zich uitstaren. Zelfs zijn gezichtsuitdrukking valt niet te plaatsen. Eigenlijk zit hij er nu precies bij als Duncan deed toen ik het hem vertelde. 

'Dat is onmogelijk,' Hij schraapt zijn keel. 'Dat kan echt niet hoor. We lijken gewoon op elkaar. Je ziet zo vaak dat celebrities een dubbelganger hebben. Ik weet niet wie die gast is maar het is in iedergeval niet mijn tweelingbroer.'  Zegt hij na lang nadenken. Gelijk begin ik aan mezelf te twijfelen. Wat als hij gelijk heeft? Dan heb ik al deze dingen voor niks gemeld. Al deze verwarringen voor niets boven tafel gebracht.  'Je hebt gelijk, niks is zeker. Maar in het geval dat het wel zo is heb ik het in iedergeval gemeld en niet achter gehouden.'  Vul ik onzeker aan. Mijn stem is zacht, haast breekbaar.  'Wat wil je hier nou eigenlijk mee bereiken Anne?'  Hij staat wild op en slaat met zijn vuist zacht tegen het muurtje. Ik duik ineen.  'Vind je het leuk om mensen hun leven te verwoesten? Om mensen zeer te doen?! Want dat is alles wat ik je heb zien doen de laatste tijd! Dat vriendje van je heb je anders ook flink zeer gedaan.'  Tom loopt rood aan. Door mijn waterige ogen heen kan ik zien dat hij zich weer probeerd te kalmeren. Ik heb hem nog nooit zo boos gezien als nu.  'Ik... ik...'  Huil ik.  'Zo is het wel weer genoeg.'  Bromt een stem. Duncan! Beschermend slaat hij een arm om me heen.  'Ze heeft helemaal niks kwaads gedaan, naar niemand niet. Je hebt geen idee waar je het over hebt plus het zijn je zaken niet.'  Duncan's stem trilt. Waarschijnlijk omdat dit de eerste woorden zijn die hij tegen Tom heeft gezegt.  'O god, ik weet ook echt alles te verpesten. Het spijt me Duncan.'  Jammer ik.  'Duncan?'  Tom zet een stap naar achteren en botst hierdoor tegen het muurtje aan.  'Dit was niet hoe ik gepland had je te ontmoeten maar ja, ik ben Duncan.'  Duncan zet zijn capuchon af.   'Wat de fuck!' Roept Tom ongelovig.  'Voordat we allemaal overhaaste conclusies gaan trekken moet je misschien eerst met je ouders gaan praten.'  Zijn stem trilt nu al een stuk minder. Om ze nu zo tegenover elkaar te zien staan is meer dan vreemd. Qua innerlijk en style lijken ze ook totaal niet op elkaar. Tom heeft altijd hele lichte en nette kleding aan daarintegen draagt Duncan alleen maar zwart. 

Het piepende geluidje van Duncan's mobiel verbreekt de korte stilte. Hij kijkt kort op zijn schermpje en richt zich daarna weer op Tom.   'Yo, ik moet gaan. Ik hoor vast nog wel wat van je via Anne ofzo. Kom je Anne?'  Ik knik. Blijkbaar ga ik ook mee. Naja beter, ik voel me super ongemakkelijk hier zo. Duncan loopt met een stevige pas alvast door naar de auto. 

'Gaat het een beetje?' Tom knikt ja.  'Het gaat prima hoor. Er is toch niks ergs? Het is toch niet mijn tweelingbroer. Mijn ouders hebben gewoon baby foto's van me en al die shit die daar bij komt kijken. We lijken gewoon veel op elkaar. Dat is alles. Doei Anne.'  Zonder verdere emoties te tonen loopt hij weg. Een flauwe en haast onhoorbare doei verlaat mijn mond. 

Bij de auto aangekomen valt mijn oog gelijk op Duncan. Hij leunt met zijn ellebogen op het stuur en zijn schouders schokken wild. Het doet zeer om hem zo te zien. Op mijn lip bijtend loop ik achter de auto langs om vervolgens aan mijn kant in te stappen. Zodra ik instap zit Duncan achteruit gezakt in zijn stoel. Even begin ik te twijfelen of hij zojuist wel echt aan het huilen was. Hmm, ik durf te wedden dat achter die donkere glazen van hem zijn rood behuilde ogen zitten verstopt. 'Het is okay om een keer te huilen Duncan. Zeker na zoiets als dit.'  Zijn kaakspieren spannen zich aan.  'Hij is het sowieso. Er is geen twijfel over mogelijk.'  Een verdwaalde enkele traan wist te ontsnappen vanonder zijn zwarte bril. Gefacineerd kijk ik toe hoe hij via zijn kin op zijn schoot drupt om dan vervolgens langzaam te verdwijnen in zijn broek. Hij start de auto en we rijden verder.