Stay Strong

H62

Net als ik denk dat ik het niet langer volhou komt Duncan terug. Ik ben nog nooit zo blij geweest met het feit dat jongens snel plassen. Hij merkt het en duwt de jongen weg. Zorgzaam slaat hij zijn arm om mij heen. Wat als ik een paniek aanval krijg bij al deze net ontmoette mensen?! Ze zullen denken dat ik gek ben. Dat ik in een gesticht thuis hoor. Mijn blik glijd naar de half opgerookte joint die de wat dikkere jongen in zijn hand houd. Dat is wel wat me de vorige keer rustig hield. Zal ik dat doen? 

Nee Anne, dat ga je niet doen. Je bent een net meisje. Gedraag je. 

'Wie wilt?' Vraagt hij. 'Ik.'  Het woord verliet mijn lippen al voordat ik het besefte. Duncan kijkt me vragend aan. Ik neem de joint aan en neem haastig een hijsje. Au, dit brand. Met moeite onderdruk ik de opkomende hoestbui. Snel neem ik een nog wat groter trekje.  'Damn barbie popje, damn.'  Duncan trekt boos de joint uit mijn handen.  'Doe je een beetje rustig?' Vraagt hij streng. Opgelucht lach ik ja. Ik voel de rust over me heen komen. Gelukkig. 

Het is al wat later in de nacht en ik ben nog steeds stoned. Mijn tong voelt raar aan, het tinteld ofzo. Duncan legt zijn hand op mijn been en beweegt hem steeds wat verder naar boven. Ik bij top mijn lip en giegel ongemakkelijk. Duncan mag me best aanraken maar niet nu. Ik weet namelijk zeker dat als ik hem nu aankijk er dingen gaan gebeuren die ik niet kan maken zo kort na mijn relatie. Ook weet ik dat Duncan weet dat ik nu moeilijker nee kan zeggen tegen hem. Hij pakt mijn hoofd vast en draait me naar hem toe. Dit keer ben ik de gene die naar zijn lippen kijk, zijn ogen vermijdend. Even kijken we elkaar aan. Een milliseconde. Een milliseconde te veel. Vlak voordat we zoenen keer ik mijn hoofd iets naar rechts.  'Dit kunnen we niet maken. En al helemaal niet waar hun bij zitten.'  Zeg ik met mijn lippen tegen zijn nek aan. Hoe dichterbij ik bij hem ben hoe beter het voelt. De spanningen zijn heftiger dan ooit te voren en bijna niet tegen te houden. Een zacht geluidje verlaat zijn mond en hij gooit zijn hoofd naar achteren. 'Kom op, net was je toch ook zo stout?' Ik lach, wetend dat hij het over de joint heeft.  'Ik ben veel stouter dan je denkt.' Fluister ik in zijn oor. Langzaam dwalen mijn lippen af naar de zijne. 'Damn.'  Mompeld hij. Aan zijn hand trek ik hem mee weg van de tafel. Ver kom ik niet want Duncan duwt me tegen het dichtsbijzijnde hekje.  'Eindelijk.' Hijgt hij. Hij tilt me op en meemt me mee naar zijn auto. 'Ik laat je niet meer gaan.' Ik kan mezelf niet veel langer meer tegen houden dus geef ik me aan hem over. Dominant komt hij boven me hangen. 'Nu ben je de mijne.' 

Het is de volgende morgen en ik heb afgesproken met Jamie.  'Heeee!' Roept ze vanuit haar keuken. 'De popcorn is klaar. Let the story begin.' Ze glundert schattig. Nadat ik haar het hele verhaal over gisteren avond heb verteld kijkt ze me bezorgd aan.  'Pas je wel op met dat hele drugs gebeuren? Wiet kan je depressief maken hè?' Wel depressief ben ik al haha.  'Jaa, doe ik. Het was maar één keertje.'  

Leugenaar.

Of twee...  'Ik geef om je en dat is waarom ik dit zeg. Onthoud dat alsjeblieft goed. Maar um, ik denk dat je een beetje moet oppassen met Duncan. Hij klinkt gevaarlijk.'  Ik rol met mijn ogen.  'Nee joh. Maar kunnen we niet over iets leukers praten?'  Jamie's blik staat nog zorgelijker.  'Wel ik heb leuk en minder leuk nieuws. Het leuke nieuws is dat mijn stage word verlengt naar een jaar. Het slechte nieuws is dat het in LA is... En ik je dus heel lang niet meer ga zien...'  Ik sla mijn handen voor mijn mond.  'Leuk nieuws? Dat is geweldig nieuws Jamie!'  Ze knijpt haar ogen samen.  'Nou bedankt. Ik kan ook gelijk weg gaan hoor. Haha, nee grapje. Ik um, ik vertrek morgen.'   WAT?! Ik verslik in mijn popcorn. 'Morgen?! Holy shit. We moèten nog een keer bij de Hema gaan eten voordat je gaat. Als afscheids etentje.'  Jamie lacht.  'Kijk, dit is nou precies de reden waarom ik bevriend met jou ben. Wij begrijpen elkaar gewoon. Ik zie je morgen om drie uur.'   

Nog na lachend om Jamie fiets ik naar huis. Morgen school. Yay. 

Na de moeilijke twee-uurs-toets van onze wiskunde docent hebben we een uurtje vrij.  'Hee, hoe ging het bij jou?'  Vraagt Tom. Aan zijn hoofd kan ik zien dat die van hem niet echt goed ging.  'Zullen we samen van het dak afspringen? Ik was net onderweg naar boven.'  Tom begint te lachen. 'Die van jouw ging ook niet zo goed dus. Maar nee dankje. Ik ben meer zo'n iemand die zijn verdriet weg eet.'  Knipoogt hij. Het doet me denken aan al die keren dat Duncan naar me knipoogde. Gelijk word ik warm van binnen.  'Ga je anders mee naar de Hema? Jamie komt ook.' 

Even later zitten we bij de Hema. Tom en JAmie klikken echt heel erg goed samen en daar ben ik heel blij mee. Echt heel blij. We lijken wel een trio dat niet te breken is. Voor het eerst voel ik me weer vrolijk. Eindelijk gaat alles goed in mijn leven. We lachen en ik heb net als de anderen een heel broodje op plus een ijskoffie. Trots kijk ik naar mijn lege bordje. Alles voelt zo fijn als ik met hun ben. Het enige waar ik bang voor ben is dat er weer iets kuts komt. Altijd als ik blij ben zal er vast iets ergs komen wat alles weer verziekt. En eerlijk gezegt denk ik niet dat ik dat aan kan. De deuren zwaaien open en Fenna komt de Hema binnen gestormd.  'Anne, het spijt me zo. Waarom gebeuren er altijd alleen maar kut dingen in jouw leven?' Zegt ze haast onverstaanbaar. 'Wow wow wooww, doe even rustig. Hè? Ben je nou stoned?'  Haar glazige blik verontrust me. Wat zou er aan de hand zijn? 'Ik ben echt tering stoned. Naja eigenlijk stronken. Waarom moest ik die wodka nou weer atten? Maar goed. Wat zei ik ookal weer? Ohja. Duncan heeft echt super goede wiet, maar ja daar weet jij vast alles van.' Lacht ze. Expres probeer ik Tom zijn brandende blik te vermijden. Lakoniek laat ze zichzelf op de Hema bank vallen.  'Wat wou je nou vertellen? WAnt anders mag je van mij best weer weg gaan.' Zegt Jamie bot.  'Huh wat? Ohja. Duncan heeft je gebruikt Anne.'