Stay Strong

H10

Nog half slaapdronken open ik mijn ogen. Een fel licht verblind me en ik grijp naar mijn hoofd. Het slaapdronken zijn duurt niet lang aangezien ik gewekt word door een luid applaus dat zich afspeeld op de achtergrond. Het harde geluid dendert door mijn oren. Ik voel mijn hart bonken in mijn hoofd. Elke bonk veroorzaakt een steek. Kreunend van de pijn en irritatie druk ik mijn handen tegen mijn hoofd aan. Ugh, het lijkt alsof er een duiveltje in mijn hoofd loopt te trommelen. Twee stevige armen slaan zich om mij heen. Ik hoor gelach en weer vliegt er een steek door mijn hoofd. Alsjeblieft laat dit stoppen!! Er is ook niemand die naar mij kijkt. 

Nee duhu, je bent het ook niet waard. 

Kut stem, ben jij er ook nog eens om me lastig te vallen. Laat me nou eens een keer met rust.

Het is waar, ze laten je allemaal criperen.

Ik hoor de hakken van mijn moeder weg stampen. Weer kreun ik zacht. Mijn handjes die inmiddels klam van het zweet zijn zitten nogstees tegen mijn hoofd aangedrukt in de hoop het te laten stoppen. 'Doei liefies, ik ben morgen weer terug. Maken jullie het niet te laat?' Knipoogt ze. Wat?! Ik lig hier half dood te gaan. Naja, je kunt ook overdrijven Anne.. En mijn eigen moeder vind haar nachtleven belangrijker dan mij! Haar bloedeigen kind! 

Alles is belangrijker dan jouw, hoe vaak moet ik dat nog herhalen?! 

Rot op stem! 

Wat? Kijk nou zelf je licht op zijn schoot, hij heeft het allang door maar laat jouw criperen omdat je niets voor hem betekend, voor niemand niet. 

Daar heeft de stem wel gelijk. Ik voel een traan langs mijn wang naar beneden glijden en al gauw volgen er meer. Ik sta op en loop weg. Het duizeld even en dan komen de irritante zwarte vlekken weer terug. Zelfs het versterken van mijn grip op mijn hoofd werkt niet meer. 'Wat is er?!' Roept David ongerust. BAF! De voordeur word dichtgesmeten. Met andere woorden, mijn moeder heeft me alleen gelaten. Een hele harde en pijnlijke steek schiet door mijn hoofd van het geluid en door mijn hart van verdriet. Ik stort al huilend neer op de grond. De pijn is onvoorstelbaar erg. Elke voetstap die David richting mij zet doet super veel zeer. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Ik voel hoe hij naast me knielt en hoe zijn ogen in mijn rug prikken. Ik probeer hem aan te kijken maar één het licht is te fel en twee mijn ogen zijn waterig. 'Paracetamol.' Weet ik er nog net uit te krijgen. 'Aahhh!' Schreeuw ik. Helse steken schieten door mijn hoofd. Ze blijven mar erger worden. Binnen twee seconden word er iets in mijn mond geduwd en een glas water erachter aan gegooid. David tilt me voorzichtig op en legt me op de bank neer. Na vijf minuten zwijgend te zitten zakt de hoofdpijn tot een normaal level. Ik val weer op David zijn schoot in slaap. Zijn schoot is wel lekker zacht in tegenstelling tot zijn stomme harde six-pack.  Ik hoor hem grinniken en zijn buik beweegt. 'Wat ben je toch een bijzonder meisje. Haha ééntje die niet van six-packs houd.' Had... had ik dat hardop gezegd? 

OMG! Je bent echt weird Anne. 

Ja dus jij ook hoofdstem, want jij bent een deel van mij. 

Puh. 

Puhhhhh, eindig ik kinderachtig. Wat zij kan kan ik ook. Oke dit word weird, ik praat met mezelf en nu ook tegen mezelf. Ik probeer de hoofdstem verder te negeren en te gaan slapen. 

Mmmm, een lekkere geur dringt mijn neus binnen. 'Appeltaart!!' Roep ik. Ik ben gelijk klaar wakker en zit dan ook rechtop in mijn bed. Appeltaart, ik zou er een moord voor doen. Naja niet echt maar jullie begrijpen wel wat ik bedoel. Verschrikt kijk ik naar mijn spiegelbeeld. O damn. Ik lijk wel een heks! Mijn haar piekt elke kant op en mijn mascara is uitgelopen. Snel loop ik naar de badkamer en fris me zelf wat op. Vanuit mijn ooghoek zie ik de grote spiegel, hij is zo groot dat hij heel je lichaam laat zien. Nee, niet kijken Anne, je hoeft niet te zien hoe lelijk je bent. De spiegel is mijn ergste vijand... Altijd als ik in de spiegel kijk word ik depri. Maar dan ook echt heel depri. 

Ga kijken Anne, je verdient het, om je ogen te verblinden met je lelijkheid. Je verdient het om te zien wat jij mensen elke dag aan doet als je op hun netvlies terrecht komt. 

Correctie mijn hoofdstem is mijn ergste vijand. Ik ben te nieuwsgierig en loop toch naar de spiegel. Daar zie ik een gewoon meisje met lang blond golvend haar non-chalant in een knot gepropt, groene ogen met een beetje mascara op de wimpers en een moedervlek aan de onderkant van haar wang, dat een donkere trainingsbroek draagt met losse beige t-shirt. Ow ja, en sloffen van een éénhoorn. Naja, hij is een beetje verlept. De ogen puilen uit en de hoorn hangt slap, plus er mist één vleugel. Oké ik zal mijn zin verbeteren. Iets wat ooit op een éénhoorn leek. Ja, dat klinkt al beter.

Nee Anne kijk eens goed naar je zelf. 

En dit is de reden waarom ik nooit in spiegels kijk. 

Je bent lelijk Anne! 

Niet waar ik ben een gewoon gemiddeld meisje. 

Waarom vinden jongens je dan nooit leuk? Waarom heb je dan nog nooit gezoend? 

Niet waar, er is wel een jongen verlieft op me geweest! En sinds wanneer betekenen de meningen van jongens wat op dat gebied?

Ach johh, dat deed hij alleen maar om jouw en Fenna uitelkaar te halen, Waarom denk je dat Fenna je niet geloofde? 

Zou dat echt zo zijn? Naja, waarom zou iemand MIJ leuk vinden? 

Nou?! Toedan kijk in de spiegel! Waar wacht je nog op, trut. 

Langzaam draai ik mijn hoofd richting de spiegel. De hoofdstem heeft gelijk... Ik ben super lelijk. Een brok vormt zich in mijn keel. Waarom kan ik niet gewoon als elk ander meisje zijn en niet zo stom, lelijk en raar. Letterlijk elk ander meisje dat ik ken is mooi en ik zie er niet uit. 

Ik loop langzaam de trap af. Zelfs taart maakt mij nu niet blij. Waarom zou iemand taart willen bakken voor míj? 'Hey gekkie!' Roept David. Huh, David, owja David. 

Zie je wel dat je gek bent en raar, ook David vind dat! 

Niet waar, dat bedoelde hij als een grapje! Toch..?

Wees niet zo egoïstisch en laat hem naar huis gaan. 

Weer vormt er zich een brok in mijn keel. 'Waarom... waarom zei je gekkie?' Weet ik nog net de worden uit mijn lippen geperst te krijgen. 'Ik weet niet, gewoon je bent anders dan de anderen.' Bam, die kwam hard aan. 'Sorry...' Fluister ik. Ik ren weg de wc in en draai hem met moeite op slot. Ik hoor de voetstappen van David naderen. Vluchtig kijk ik rond me heen. Mijn blik blijft haken op de spiegel. 

Je bent niks waard! Je bent lelijk! Niemand mag jouw! 

Ik hoor de stemmen van Fenna door mijn hoofd galmen. Ik druk mijn handen op mijn oren, in de hoop dat de stemmen stoppen. Stop! 

Je hoort hier niet te leven, burn in hell! 

Alsjeblieft!? Tranen rollen over mijn wangen als de stemmen niet stoppen. De spiegel daarom praten ze! Zonder aarzeling sla ik met de wc-rol houder de spiegel door. Ik wil dat het stopt. Het doet zeer... Te veel zeer...  

Dacht je nou echt dat je ons kan stoppen?! 

Mijn blik glijd over de glasscherven. 

Ja, goedzo! Je verdient dit! Kom op waar wacht je nog op?! Snij jezelf! Het liefst je polsen door! Maar ja, dat durf je natuurlijk niet!!!

Het harde gelach van Fenna galmt door mijn hoofd. 

Mijn god, pak die scherf nou gewoon waardeloos ding dat je bent. 

Ze hebben gelijk, ik verdien dit... De tranen rollen over mijn wangen wanneer ik dat denk. Ik verdien het niet om te leven...