Stay Strong

H36

Iets zit aan mijn been te kriebelen en het dwingt me om wakker te worden. Het is best frisjes. Langzaam word ik wat wakkerder en open ik mijn ogen. Huh? Wat is dit nou weer? Waarom lig ik buiten? Verward kijk ik naar het vogeltje dat op mijn been zit. Het kijkt me schattig aan met zijn kopje wat naar de rechterkant gebogen. Het vliegt weg richting de bomen.  

OMG! WTF?! Waarom ben ik naakt?!  BEN IK VERKRACHT?!  Misschien ben ik wel gedrogeerd en hier gedumpt. Door dat ik in paniek raak raakt mijn adem onregelmatig. Ik kan wel janken.  Wacht wat? Er ligt een arm om me heen...    En ja, daar kom ik nu pas achter. Ik ben het hè? Anne, de grootste kluns ooit.  Mijn hoofd doet het niet meer goed en ik heb moeite om nog maar gewoon na te denken. Het is David, een kledingloze David..    Ik schiet overeind. Oke, dat had ik misschien niet zo snel moeten doen. Een vlaag van misselijkheid komt naar boven en zo snel mogelijk ren ik richting de bomen.  Al kotsend vind ik mijn steun bij een random boom. Ik voel me serieus echt klote, niet normaal. Maar nu ik heb overgegeven lijkt het wat minder te worden.  Bah, ik voel me vies. 

Wat is er in hemelsnaam gebeurd gisterenavond?  Waarom lag ik daar samen met David? En het allerbelangrijkste,  waarom ben ik freaking naakt?! Zoekend kijk ik rond me heen, misschien kan ik mijn kleren wel vinden. Niks, mijn kleren zijn nergens te bekennen. Dit is zó vreemd. Ik kan me ook echt  niks herinneren...     Vluchtig kijk ik rond me heen of er mensen zijn. Er is niemand en aangezien David nog ligt te slapen kan ik me vast wel even afspoelen in het meer. 

Ik duik het water in. Heerlijk. Alle geluiden zijn verdoofd en ik heb eindelijk weer wat rust in mijn hoofd. Even helemaal niks behalve mijn gedachten. Dit is echt precies wat ik nodig had. Ik open mijn ogen en zie vlak voor mijn hoofd twee duiven pootjes trappelen. Haha, dat ziet er echt zo apart uit vanaf de onderkant!  Als ik zo eens rondkijk komen er kleine herinneringen van gisteren avond terug. Het was vrijwillig? Weird. Naja, ik ben daar eigenlijk wel opgelucht over. Het is beter dan dat het niet vrijwillig was..     Maar waarom?! Waarom heb ik dat gedaan?!  Oh god... is het überhaupt wel veilig gegaan?!  Oké, rustig blijven Anne.  Maar even serieus, hoe kan je in deze situatie nou rustig blijven?! Zelfs Buddha zou hem nu stressen. Alsof ik nog niet paniekerig genoeg was schrik ik me haast dood van twee benen die mijn gezichtsveld in komen lopen. Okaayy... en nu..?   Niet wetend wat te doen sta ik maar op. David's wangen kleuren rood zodra hij me ziet.  Met mijn handen probeer ik mijn lichaam zo goed mogelijk te bedekken. David word nu nog roder en durft me nog maar net aan te kijken.   'Serieus. Waarom gebeuren mij altijd dit soort dingen?'  Klaag ik. David staat daar maar een beetje awkward te zijn. David heeft inmiddels al wel een onderbroek aan. David begint zachtjes te grinniken als hij ziet dat ik naar zijn onderbroek kijk.   'Vind je het grappig? Ik namelijk niet. Hoe had ik dit met mijn stomme kop ooit kunnen doen?!'  Meer stukjes herinneringen komen terug en ik voel hoe ik steeds bozer word.  'Anne, sorry. Ik had onze eerste keer veel anders voorgesteld. Ik had veel meer mijn best willen doen om het specialer voor je te maken, want dat verdient een mooi meisje zoals jij. Je weet niet hoeveel het me spijt dat je je eerste keer ladder zat moest beleven. Ik heb gewoon echt enorm gefaald. Je was gewoon zó lekke... leuk en prachtig dat ik me niet langer kon tegenhouden. Plus ik had liever elk moment willen herinneren, heh. Nogmaals, het spijt me enorm...'    Ahhhw, dat was echt super lief!  'Het is helemaal niet jouw schuld. Ik had de keuzen genomen om alcohol te  drinken met alle consequenties er bij inbegrepen. Waar ik me alleen zorgen om maak is dat ik meer flarden ervan herinner dan echt iets. Met andere woorden, ik heb geen idee of het wel veilig is gegaan. Weet jij veel, straks ben ik nog zwanger ofzo!! Of ik heb een soa!'  Roep ik paniekerig. David's uitdrukking keert honderd procent om.  'Hee, hé, hé, ik heb geen soa hoor. En er bestaan toch gewoon van die pil dingen?'  DIT IS ECHT ONGELOFELIJK!!  'Gewoon van die pil dingen?! Weet je wel hoe ziek je daar van kunt worden?! Plus, hoe wil je die gaan halen dan?'  David haalt zuchtend zijn hand door zijn haar. 'Dan haal ik die wel. Maar doe even rustig, het komt allemaal goed okay?'  Pff, hoe kan hij nou zo koel blijven? Naja, misschien omdat hij dat kind niet in zijn buik hoeft mee te zeulen! Begrijp het niet verkeerd, ik hou van kinderen. Alleen op dit moment heb ik er toch liever geen. Ik had wel een oudere leeftijd in gedachten ja.  'Zou je kleren willen halen voor me?'  Vraag ik ongemakkelijk. 'Uhh, ja natuurlijk.'   Binnen een paar krachtige slagen is hij aan de overkant. Hij kan nog best snel zwemmen. 

Even later komt hij met een oversized trui aanzetten. Daar zit ik dan met een helse kater aan het water. 

Ik heb honger maar  geen trek. David en ik hebben nog geen woord met elkaar uitgewisseld. Lekker awkward weer. Zelf zit ik best comfortabel met een Engels boek, wat we moeten lezen voor school, in het hoekje. Het is een verhoging in één van de hoeken van de boomhut met tegen de muur allemaal lekker zachte kussens. Er ligt een dekentje over mijn benen en ik heb nog geen moeite gedaan om me om te kleden. Eerst zat ik hier ook alleen, alleen zojuist kwam David ook richting mijn boomhut. Doordat ik zo in het boek zit was ik eigenlijk alle problemen al vergeten tot het moment dat David me er aan moest herinneren. Snapt hij dan niet dat ik het gewoon wil vergeten en het er absoluut nooit meer over wil hebben?     'Anne, waarom?'  Begint hij. Hij leunt met zijn ellebogen op tafel en zijn handen zijn gevouwen. De serieusheid die overal aan op te merken valt geeft me een naar gevoel.   'Waarom was je zo zat?'  Gaat hij verder. Hij kijkt me doordringend aan maar juist ik ben de gene die de emotie achter zijn ogen ziet.  'Je had dood kunnen zijn Anne, of sterker nog, als je mij niet had tegengekomen, verkracht.'  Wat hij zegt is waar.  'Ik schaam me dood. Ik... ik had een terugval en toen ben ik naar mijn vader gegaan en heb daar de drankfles gepakt. In het begin ging het wel maar toen ik ging lopen was het ineens uit het niets heel erg. Daarna stopte ik niet meer met drinken. Ik wist niet hoeveel te veel was, ik heb nog nooit eerder alcohol op in mijn hele leven niet. Mijn god David, ik schaam me dood.'   Vol schaamte houd ik mijn handen voor mijn ogen. David staat op en komt naast me zitten. Hij slaat een arm om me heen en wrijft geruststellend over mijn bovenarm. Ahw, hoe lief!  'Niemand komt dit te weten Anne, je kunt me vertrouwen.'  Ik schenk hem een flauw glimlachje.  'Kunnen we dit niet gewoon vergeten?'  David steekt zijn hand uit. Wanneer ik hem vast pak zegt hij : 'Deal.'  Met een knipoog staat hij op.  'Duss, wat gaan we vandaag doen?'  Vraagt hij met een grijns.  'Picknick?' Vraag ik giebelend. Volgens mij gaan we gewoon alles vergeten, inclusief de ruzie. En gek genoeg heb ik daar vrede mee. Ik weet dat problemen negeren niet werkt omdat ze dan later erger terug komen, maar ik cind het fijner zo, om het gewoon te vergeten. Dat doe ik mijn hele leven al, en ik leef nog steeds. Denk ik...