Stay Strong

H4

Uhm ja.. Hoe kom ik nu thuis? Ik heb dus geen geld bij voor de bus en fietsen daar doet het te veel zeer voor. Het doet steeds meer pijn naarmate de tijd verstrekt. Dan blijf ik liever nog wel even op school in de aula zitten. Ik heb toch geen zin om nu thuis te zijn. Mijn oog valt op de boeken in mijn tas. Ik ga denk ik gewoon mijn huiswerk hier maken in plaats van thuis. Eigenlijk maak ik altijd liever mijn huiswerk hier. Alles om zo lang mogelijk niet thuis te zijn. 

De bel gaat. Heb ik hier nou gewoon al twee uur gezeten? Gym is gewoon al afgelopen. Jeetje wat gaat de tijd snel. 'Anne?' Huh wie is dat nou weer? Er is nooit iemand die met mij praat op school. Er zijn dagen dat ik nog niet gepraat heb. Zeker als mama ook nog van vroeg tot laat weg is. 'Tom!' Roep ik veel te enthusiast. Waarom moet ik mezelf gelijk zo voor schut zetten? Wat stom weer.  'Ja dat ben ik ja. Waarom zit je nog op school?' Zijn stem geeft aan dat hij het vreemd vind. Ik kan hem geen ongelijk geven ook. Wie zit er nou weer voor hun plezier extra lang op school?  Zal ik hem vertellen waarom? Liever niet eigenlijk, ik wil de aandacht niet op mij leggen. Misschien vind hij dat ik mij aanstel over de pijn in mijn enkel. Nu moet ik zeggen dat hij wel heel aardig voor me is geweest. En daarbij, ik kan niet echt goed liegen...  'Mijn moeder werkt nog en fietsen gaat echt niet lukken.' Ik steek lachend mijn been omhoog. 'Nee dat snap ik, het ziet er ook vrij pijnlijk uit.  Waar woon je eigenlijk als ik het vragen mag?' Waarom wilt hij dat weten? 'Hoezo?' Hij wendt direct zijn blik af naar de grond. Hmm, misschien had ik dat niet zo bot moeten zeggen. Hij is echt heel gevoellig merk ik op. Zodra ik hem vertel waar ik woon lijkt hij een beetje meer zelf vertrouwen te krijgen. 'Ik weet niet of je het wilt maar ik rij daar toch langs, je mag wel achterop? Als je wilt natuurlijk dan hè.' Nerveus plukt hij aan zijn shirt. Aw, dat ziet er echt heel schattig uit. 'Ja graag. Alleen als je dat voor me wilt doen...'  Hij krijgt een lach op zijn gezicht van blijdschap en trotsheid. Ik zeg het je, die lach staat hem best schattig. 'Natuurlijk Anne.' 

Even later zit ik achterop bij Tom. Mensen kijken ons raar aan. Er word gefluisterd dat ze niet wisten dat er iemand is die met mij wil omgaan. Ik moet het eerlijk toegeven, ik had het zelf ook niet verwacht.

We zijn er al bijna. Onderweg bedacht ik mij dat Tom bij de school in de buurt woont, en dus helemaal niet langs mijn dorp zou rijden. Dat betekend dat hij straks weer helemaal terug moet gaan fietsen. Potverdorie nu voel ik me schuldig... 

'Heel erg bedankt voor het brengen Tom.' Hij glimlacht vriendelijk. 'Geen dank.' Ik zwaai nog naar hem en loop, of beter gezegd, strompel richting mijn voordeur.

Voorzichtig trek ik mijn schoenen uit. Iedere keer als ik beweeg doet het écht veel zeer. Oei. Mijn enkel is best wel erg dikkig en blauw... Ik zal er wel even een coolelement op leggen tegen verdere zwelling. Gelukkig heb ik mijn huiswerk al af kunnen maken op school. Zelf vind ik school best wel makkelijk. Vaak hoef ik ook niet echt te leren en dan haal ik nog een zeven. Het is alleen Nederlands waar ik een vijf voor sta. Dat rot vak is de reden waarom ik nog niet weg ben uit deze klas. Ik had gehoord dat VWO een veel leukerdere klas heeft. Niet dat die mensen wel met mij om zouden willen gaan. Maar misschien word ik dan op zijn minst niet meer zo lastig gevallen. Huiswerk loze ik gaat lekker met wat popcorn en een coolelement op de bank Netflix kijken. 

Ik moet vast in slaap zijn gevallen want als ik wakker word lig ik al in bed. Verdorie, weer wakker vlak voordat de wekker gaat. Dit gebeurt echt te vaak de laatste tijd. Verward kijk ik naar mijn moeder ineens de kamer in komt gelopen. 'Oh, je bent al wakker liefje.'  Wacht even, wat doet mijn moeder hier nu nog? 'Moet jij niet werken?' Ineens begint mijn voet als een gek te steken. Mijn gezicht vertrekt even van de pijn. 'Ik moest werken inderdaad maar nu gaan we met dàt daar naar de dokter.' Ze wijst naar mijn voet met een gezichtsuitdrukking die ik niet helemaal kan plaatsen. 'Hoe heb je dat eigenlijk voor elkaar gekregen?' Vraagt ze een beetje spottend. Als ik de waarheid vertel krijgt ze hoogswaarschijnlijk een hartverzakking, dus ik doe wat ik altijd doe en lieg erover. Waar ik jammer genoeg niet zo goed in ben. 'Uhh, ik uhh, ben gevallen op de terugweg.'  Wow, goedzo Anne nu gaat ze je geloven...   'Meisje toch, dat moet dan echt weer iets voor jou zijn.'  Wat bedoeld ze daar nou weer mee? Oké, misschien weet ik ergens wel waarom ze dat zou zeggen. Laten we het er op houden dat ik niet altijd even handig ben. Ik ben zegmaar de definitie van twee linkerhanden. 'Kom. Kleed je aan we gaan over een kwartiertje weg.'

Ja maar ik heb gewoon school, dit haalt heel mijn planning overhoop. Niet dat ik vanwege school niet naar de dokter wil maar ik ben vandaag vroeg uit dus ik wil eigenlijk even langs mijn vader. Dat kan ik dus ook wel weer vergeten. Je zit daar namelijk echt veel te lang in dat ziekenhuis als je iets gebroken hebt, niet normaal. 

'Lukt het wel met omkleden?' Roept mijn moeder vanuit de gang. 'Jahoor mam!' Mijn mijn moeder gaat me echt niet omkleden, ik ben eigenwijs en kan het mooi zelf wel.  'Je kunt het beste losse kleding aan doen!' Dat betekend een joggingsbroek dus. 'Oke mam!' Ik heb gewoon een licht grijze joggings-broek met een strak wit geribde top. De broek is van Jacob geweest en ruikt nog steeds naar hem. Jongens-trainingspakken zitten trouwens echt veel lekkerder. Niet te vergeten dat in mijn maat heel veel meiden trainings pakken absoluut niet mijn style zijn. Bijvoorbeeld roze en paars of rood gecombineerd met geel. Dat is gewoon absoluut niks voor mij haha. Misschien komt het doordat de meeste mensen van mijn lengte kleine kinderen zijn. Zucht. Strompelend weet ik mijn weg naar de auto te vinden waar mijn moeder haastig een boterham in mijn handen duwt.

'Het duurt zó lang.' Zeur ik. We zitten nu al zo'n drie uur in de wacht kamer en mijn kont botten beginnen zeer te doen.  'Liefje er zijn blijkbaar ergere noodgevallen, zoals een hartstilstand of een grote wond.'  Vluchtig kijk ik de wachtkamer rond om te controleren of ik niemand heb beledigd door mij zo ongeduldig te gedragen. Sommige mensen hier hebben inderdaad meer pijn dan ik en zullen zich vast slechter voelen.

'Hallo...?  Hallo? Ik ben dokter Schnee.' Huh? Ohja we zitten natuurlijk nogsteeds in dit ziekenhuis. 'Hoi, ik ben Anne.' Ik schud hem de hand. Mijn handje verdwijnd gewoon in zijn handen zo groot zijn ze!

We zijn eindelijk thuis en het duurde zolang dat ik officieel al een uur geen school meer heb! Het is inderdaad gebroken en nu zit er spalk gips omheen. Fijn dit. Ik loop dus op krukken. En zoals je misschien al kunt raden, een Anne en krukken gaat niet zo goed samen.  Ik ben er nogal onhandig mee. Daarbij kan ik je vertellen dat voor een langere tijd op krukken lopen best wel zwaar is. Een voordeel aan krukken is dat je er echt vanalles mee kan doen. Of mijn moeder daar net zo blij mee is als ik, dat is een ander verhaal. 'Anne! Laat dat, moet je andere been ook nog in het gips?!' Nou nee alsjeblieft niet één been is genoeg, geloof me. 'Nee, sorry.' Ik ga zo alsnog naar mijn vader aangezien dat hard nodig zal zijn. Mijn vader is mentaal helemaal ingestort en daarom kom ik één keer in de week langs. Eigenlijk zou dat gisteren zijn, maar op mijn verjaardag wil je niet bij hem in de buurt komen. 'Ik ga een rondje doen door het park en even bij een vriend langs. Dan kan ik gelijk even dit gips showen.' Als mijn moeder te weten komt dat ik naar mijn vader ga zijn de rapen gaar. 'Oke meisje, doe je wel voorzichtig?' Beloven dat me niks overkomt kan ik niet maar als ik dat zou zeggen dan kom ik hier nooit weg. 'Natuurlijk mama.' Gelijk speelt mijn geweten op en voel ik me slecht dat ik zo veel lieg. Geïriteerd rol ik met mijn ogen. Suck it up Anne. 

Na een heel lang vermoeiend stuk lopen ben ik dan eindelijk bij mijn vaders huis. Wanneer ik de woonkamer binnen loop zie ik vanuit mijn ooghoek ineens wat op mij afkomen. De verbazing veranderd al snel in angst. Het is een fles bier en het komt recht op mijn hoofd af...