Stay Strong

H28

'Niet.. niet naar beneden gaan!' Fluister ik huilend. 'Anne, je bloed helemaal daar moet verband op.' We zijn nu onder aan de trap en David wilt net de deur open doen. Daar gaat me leven.. 'Nee!!' Zeg ik zachtjes maar toch op een dwingende toon, die wel werkt want David aarzelt even. 'Laat het me alsjeblieft uitleggen.' David staart naar de grond en je ziet hem denken. 'Okay.' Zegt hij dan even later flauwtjes, niet helemaal zeker van zijn zaak. 'Wie ben ik om mijn moeders geluk weg te laten nemen? Na het overlijden van J-jacob issss z-ze de..depressssieff geraakt. Enn nu g-ging het goed, bl..blijkbaar d-door A-arthuur.' Zijn naam spreek ik vol walging uit. 'Enn zoals j-je miss..misschien al doorhad w-weet z-z-ze ni..nikss van het hele pest...pesten aff. Iedere keer loop ik of gewoon door naar boven of ik vertel haar dat ik weer eens onhandig ben geweest. En ja dat geloofd ze. En als ik naar me vader ga om hem te verzorgen, dan zeg ik dat ikk n-naar een ffeestje ga, o-off een n-niet bestaande vrien..vriendin.' David is rood aangelopen en kijkt beschamend de andere kant op. 'Anne, het spijt me echt hééééél erg, en als ik het terug kon draaien had ik dat zeker weten gedaan.' Voorzichtig zet hij me op de trap neer. 'Druk op de wond tegen het bloeden, dan ga ik even spulletjes halen.' En weg is hij. De herinneringen schieten me te binnen. De vorige keer dat ik hier zat, de eerste keer dat ik David's lieve kant zag. Nooit gedacht dat hij die ooit aan mij zou laten zien. Hij had me gewoon met rust moeten laten. Hij heeft nooit om me gegeven, dus waarom wel op die dag? Nu zit hij met mij opgescheept, een emotioneel wrak dus. Dit is nu al de tweede keer in een korte tijd, wat moet hij wel niet allemaal van mij denken?

'Waar is Anne?' Hoor ik mijn moeder nieuwsgierig vragen. 'Ow die is boven. Ja er was een glas gevallen dus vandaar deze spulletjes.' Een glas gevallen.. Bij het horen van deze zin springen de tranen weer in mijn ogen. Zachtjes bijt ik op mijn lip in de hoop ze tegen te houden, maar dat gaat zonder veel succes. Jacob's fotolijstje.. David komt vluchtig de gang binnen. 'Hee, laten we naar boven gaan, okay?' Naar de grond starend knik ik verlegen ja. David tilt me op alsof ik niks weeg. Waarom ik niet zelf loop? Geen flauw idee eigenlijk, ik krijg de kans niet eens om die keuze te maken, en ik heb niet echt zin om tegen te stribbelen.

Als we boven in de badkamer zijn zet hij me op de wastafel zodat het bloed niet op de grond komt. Hij is best slim, dat zou je niet zo gauw zeggen aangezien hij nooit in de les is, en als hij er wel is dan let hij nooit op. 'Laat eens zien.' Zegt David zakelijk maar ook vriendelijk. Voorzichtig haal ik mijn hand van de wond af. Meteen begint het als een gek te bloeden. Nadat David er zorgvuldig verband omheen heeft gedaan komt hij voor me staan. Hij pakt met zijn handen mijn hoofd vast en veegt zachtjes met zijn duimen de tranen van mijn wangen. 'Anne, het is niet erg. We lijmen het fotolijstje gewoon weer aan elkaar, okay? En wat Fenna betreft, ik vind Fenna echt niet leuk ofzo. En om heel eerlijk te zijn heb ik haar ook nooit leuk gevonden.' Ongemakkelijk krabt David achter zijn nek. Hierdoor moet ik grinniken. David heeft gelijk, we kunnen het fotolijstje gewoon lijmen. 'Ow uhm, ik kleed me wel even om voordat we naar de winkel gaan om lijm te halen.' David knikt begrijpelijk. 'Dan ruim ik alles wel even op.' Voorzichtig tilt David me van de wasbak af, en voordat hij me neerzet geeft hij me nog een snel kusje. 'Het komt goed.' Fluistert hij liefjes in mijn oor. Wanneer ik mijn kamer binnen loop probeer ik zonder dat ik naar het "tafereel" kijk mijn kleding te pakken, en glip ik ook zo snel mogelijk weer naar buiten. Wat ik heb gepakt is een chique zwart jurkje met licht roze bloemetjes erop. Normaal ben ik niet zo van de jurkjes, maar mijn moeder heeft weer eens de was niet gedaan dus veel keus heb ik niet. En om eerlijk te zijn ben ik ook niet echt aan de was toegekomen. Onder het jurkje draag ik hoge witte sokken met kant eraan en dan gewoon mijn zwarte gympjes. Mijn haar doe ik in een hoge staart en ik laat expres een paar plukjes los. De vieze kleren zitten helemaal onder het bloed. Hmmm, ik doe het wel even in een bak met warm water. Misschien gaat het er dan nog wel uit. Zodra ik terug naar mijn kamer loop is alles opgeruimd. Je kunt niet meer zien dat er ooit bloed heeft gelegen, en de glasscherven zijn ook allemaal verdwenen. 'Ow David, dankje maar dat had je echt niet hoeven doen hoor.' David kijkt me met grote ogen aan en zijn mond staat een beetje open. 'Wat? Heb ik wat verkeerds gezegd want je staart me echt heel eng aan op dit moment..' Lach ik. 'S-sorry, dat jurkje staat je echt mooi.' Ik hoor David slikken. 'Dankje.' Lachend loop ik de kamer uit, met een David achter me aan gerend. Zonder wat tegen mijn moeder of "Arthuur" te zeggen loop ik door. Onderweg pak ik een briefje van 20, die daar random ligt, en weg zijn we.

Al lachend lopen we de winkel binnen. Nooit gedacht dat David ook raar kon zijn, nou geloof me dat kan die. 'Uhm, hoe groot moet het glasplaatje eigenlijk zijn..?' Giegel ik. 'Dan heb je maar weer eens geluk dat ik zo goed ben om daar naar te kijken. Slim ben ik hè?' Ondeugend en met een grijns op zijn gezicht kijkt hij me aan. 'Heeeel slim hoor.' Lachend prik hem speels in zijn harde buik. Mijn blik valt op Tom, die mij heel erg staat aan te staren op dit moment. 'Heeee, Tom!!' Roep ik terwijl ik vrolijk naar hem toe ren. Tom begint nu te lachen en spreid zijn armen, waar ik blij in ren. 'Eyy, Anne.' Samen beginnen we te lachen. En al snel hebben we hele gesprekken over niks, niks, en nog eens niks. Maar ja, noem een onderwerp en wij kunnen er non-stop over door lullen. Tom is midden in zijn zin wanneer David hem grof en zonder respect onderbreekt. Okeeeeejjjj dan.. 'Anne, ik heb het. Ga je mee.' Zegt hij heel kortaf en volgens mij zelfs chagrijnig. Wat heeft die nou weer, naja het zal wel. Nog steeds lachend om Tom knik ik ja. 'Byeee!!' Ik geef hem snel nog even een laatste knuffel. Eigenlijk ben ik niet zo van het knuffelen maar Tom doet dat altijd. Ach ja, het is niet echt erg. We zijn toch goede vrienden? David staat ondertussen al weer bij de kassa. 'Ow ehm, Anne.' Zachtjes pakt hij mijn hand beet om mijn aandacht weer te krijgen. Glimlachend draai ik terug naar Tom. 'Ja?' Tom begint nog even over de volgende keer dat we toneel hebben. 'Ja hoor dan ben ik er gewoon weer, hihi.' Ik zie Tom naar mijn hand staren die ik dan ook gauw achter me rug verstop. 'Aaaaaahhh!!!' Gil ik als ik ineens van achteren word opgetild. 'Het zal David wel weer eens niet zijn.' Lach ik. 'Doeiii, Tom!' Roep ik nog snel terwijl David me mee de winkel uit neemt. Heel flauwtjes hoor ik hem nog wat terug roepen. Waarom is hij verlegen maar ook weer bozig bij David in de buurt? En David doet ook al chagrijnig. Het is alsof hij bang is dat David hem elk moment wat aan kan doen. Wat hij ook wel kan, maar het is niet dat hij dat ook echt gaat doen ofzo. David heeft me als een prinses vast en ik houd één arm rond zijn nek en mijn andere hand houd ik tegen zijn borstkas. Stiekem voel ik me ook echt wel een prinsesje hoor. hihihi.

Het foto lijstje is al weer gemaakt en we zitten nu zwijgend op mijn bed. Gewoon lekker te genieten van de rust, allebei verzonken in onze diepste gedachten. Eigenlijk ben ik best nieuwsgierig waarover hij nadenkt. Mijn ogen vallen op mijn keyboard en ineens krijg ik heel erg zin om te gaan spelen. Voor ik het weet heb ik al op het aan knopje gedrukt en begin demons te spelen. David begint mee te zingen, en zo zingen we samen het liedje af. Bij de laatste paar zinnen krijgt David de hik. Hij probeert zijn adem in te houden maar dat lukt niet vanwege het lachen. Dit allemaal ziet er echt hillarisch uit dus ik begin ook te lachen. 'Zit je me, hik, nou gewoon uit te lachen?' Hij probeert serieus te kijken maar dat gaat zonder veel succes. Hierdoor moet ik nóg harder lachen dan dat ik al deed. David komt naar me toe gelopen en tilt me op, daarna gooit hij me op het bed en gaat hij boven op me zitten. Dan begint hij me te kietelen. 'Stohoooop!!' Giegel ik. 'Oke, maar op één voorwaarde.' Vluchtig knik ik, als er dus één ding is waar ik niet tegen kan is dat kietelen. 'Een kusje.' David kijkt me uitdagend aan. 'Okay, ééntje.' Zeg ik grijnzend terug. Ik geef hem een kusje op zijn zachte lippen maar al gauw liggen we te zoenen. We stoppen geschrokken wanneer iemand zijn keel schraapt. Zelf kan ik niet zien wie het is, aangezien David nog steeds bovenop me ligt, maar aan zijn reactie te zien is het niet iemand die hij op dit moment wilt zien. Nieuwsgierig ga ik staan om te kijken wie er in de deuropening staat. Tot mijn verafschuwing zie ik Fenna staan. David komt naast me staan en slaat zijn arm om me heen. Fenna slaakt een zucht en rent arrogant kijkend weg.