Stay Strong

H33

Het is ochtend en ik heb zo met Tom afgesproken, om alles goed te maken. Want gisteren sloeg natuurlijk nergens op. En trouwens, zo boos kan hij helemaal niet zijn want hij komt helemaal hier heen fietsen. Haha, stiekem weet je ook dat dat onzin is. Pussy, je kan er niet eens tegen als er iemand boos op je is.  Ik negeer de stem en probeer mezelf te kalmeren. Het is inderdaad waar dat ik er niet tegen kan als iemand boos op me is. Mij zul je ook niet snel ruzie zien maken, ook al zou ik dat soms wel moeten doen..   Net als met Fenna, eigenlijk zou ik haar een klap moeten verkopen. En der uitgescholden moeten hebben toen ze me zo hard verraadde. Maar nee, ik dacht natuurlijk weer dat het aan mij lag..    Echt hoor, waarom kan ik nou potverdorie niet gewoon normaal zijn. Ik haat mezelf hier echt voor. 

Maar zo boos zal hij wel niet zijn, alleen dat zegt nog niet dat hij niet verdrietig is..   Whahaha, zo belangrijk ben je nou ook weer niet hoor! Je  bent alleen heel erg goed in mensen om je heen zeer doen, dat is alles.  Zucht. Ik weet het allemaal even niet meer hoor. 

Net als ik boven ben om mijzelf om te kleden hoor ik de bel gaan. Ach die doet mijn moeder wel open. Wanneer ik mijn shirt aan wil doen besef ik dat mijn moeder helemaal niet thuis is, ik ben alleen thuis. Zoals bijna altijd..    lekker slim weer. Naja, had ook niet veel beter van jou verwacht.  Door het raam spiek ik wie er staat. Hè?! Het is Tom. Hoe kan dat nou weer zo snel? Ik weet niet hoe hij het doet, maar dat kind kan zo snel fietsen hè. Jeetje. Met mijn shirt voor mijn lichaam gehouden hang ik uit het raam.  'Ik kom er zo aan hoor!'  Roep ik naar beneden. Tom zit me een beetje heel erg aan te staren..  Wat is dat toch? Waarom kijkt iedereen altijd naar mij? Dan denk ik, wat heb ik nu weer voor raars op mijn gezicht of ergens anders. Als ze me dan aanstaren dan denk ik echt, stop, nee. Niet doen, laat me met rust. Nee echt, ik weet niet of jullie dit ook meemaken maar dan kan je geeneens niesen want dat is ongemakkelijk als ze naar je zitten kijken. Vooral als er meerdere mensen naar je kijken, dan kan je je niet eens omdraaien..  Het zijn ook bijna altijd jongens. Hebben die slechtere manieren ofzo? Weten die niet dat het super ongemakkelijk is? Weet je wat ongemakkelijk is? Tom staart me nog steeds aan en ik kijk ook nog steeds half in mijn gedachten verzonken naar Tom. Een koude windvlaag waait naar binnen en tilt me shirtje een beetje omhoog. Geschrokken houd ik hem omlaag. Snel wend Tom zijn blik af. 

Ongemakkelijk kleed ik me zo snel mogelijk om en doe ik de deur voor hem open.  'Ik.. ik zag niet veel hoor.'  Zegt hij stotterend. Uhg, waarom moet hij er nou weer over beginnen? Tom vat me blik blijkbaar verkeerd op want hij word rood.  'Niet d..dat je niet veel hebt m..maar ik zag...'  Snel en ongemakkelijk onderbreek ik hem. 'Okaaayy, wil je wat te drinken?'  Naar beneden kijkend knikt hij ja. Ahww.  'Het zelfde zoals altijd?'  Weer knikt hij schaapachtig ja. Oke, dit gaat toch niet de hele tijd zo zijn hè? 

Terwijl ik het drinken inschenk zie ik in de reflectie van het glas dat hij zijn hand door zijn haar haalt en tegen de muur leunt waar hij zachtjes met zijn vuist tegenaan slaat. Laten we dit maar zo snel mogelijk vergeten. Dit is ook echt weer iets dat mij moet overkomen..

Na een poosje zwijgen lijkt Tom zijn stem weer gevonden te hebben en begint hij te praten.  'Ehm, ik wil niet dat onze vriendschap veranderd door wat ik een paar dagen terug zei. Ik had het niet moeten zeggen, en het spijt me.'  Zegt hij terwijl hij zenuwachtig aan zijn vingers plukt. Ja dat klopt, niks gaat ongemerkt bij mij. Kan je als handig en onhandig beschouwen. Je raakt vaak afgeleid maar je hebt ook vaak dingen door en weet zo veel meer over mensen zonder dat ze weten dat jij het weet. Snap je het nog? haha. Bij de les blijven Anne. Belangrijk moment dit, je moet even een vriendschap herstellen en niet de hele tijd afdwalen. 

'Natuurlijk veranderd onze vriendschap niet!'  Tom lijkt opgelucht, maar toch zie ik dat er iets niet helemaal klopt. Hmm.. 

Even later zitten we net als vroeger Netflix te kijken.  'Zullen we naar het park gaan?'  Stel ik voor.  'Oke.'   Ik heb gewoon even de behoefde om het bos te ruiken, de kinderen te horen lachen en de dieren hun onbezorgde leventje zien te lijden. 

We zitten op een tak die aan mijn boomhut zit. Weetje wat, ik ga het gewoon mijn huis noemen want boomhut vind ik zo kinderachtig klinken. We zitten dus in men huisje, naja eigenlijk buiten mijn huisje op die ene tak. En er is maar één tak stevig genoeg om ons allebei te houden duss.. ik zit een soort van tussen Tom zijn benen in met mijn hoofd tegen zijn borst aan. Hihi. Wat? Hij vroeg zelf of ik zo wou gaan zitten. Want ik zei dat ik een beetje moe was, super aardig van hem toch?

We hebben zoals altijd weer de gekste gesprekken, echt hilarisch gewoon. Maar ja, met mij heb je meestal de raarste gesprekken. Dat is ook de reden waarom ik nooit wat zeg, de meeste mensen vinden mijn manier van denken raar. Maar met Tom is het anders, bij Tom kan ik gewoon mezelf zijn. Zelfs mijn gekste ideeën zijn niet te gek voor Tom. Een vreemd geluid haalt mij uit mijn gedachten. In dit park herken ik elk geluidje, en dit geluid leek wel op een fiets die tegen een boom word gesmeten...   Ik ga even verzitten om te kijken waar het vandaan komt.   'Anne?!'   Wacht, het is David!! David heeft plekken op zijn gezicht en er loopt bloed uit zijn mond. Het is niet heel erg goed zichtbaar want hij doet zijn best om het te verbergen maar ik weet niet waarom, maar ik voel gewoon dat er iets mis is. David kijkt me ongelovig aan. Ook zie ik wat angst in zijn ogen. Wanneer hij naar Tom kijkt bijt hij op zijn tanden waardoor je zijn kaken nog beter ziet zitten. Damn, dat is sexy. Wanneer ik naar Tom kijk zie ik hem grijnzen. Als hij mijn blik ziet kijkt hij snel weer normaal of  "onschuldig".  Tom slaat subtiel zijn arm om me heen. Domme ik die nog steeds nadenkt over wat er met David aan de hand is heeft dat weer eens niet door natuurlijk. David kijkt me gebroken aan en gaat dan met een gebogen hoofd weg richting zijn boomhut. Zijn handen zijn gebald en het zien van zijn witte knokkels geeft me kippenvel. Oh shit. Tom zit in zichzelf te lachen. Dit is echt triest van Tom.  'Waarom doe je dat nou?! Je ziet toch dat er iets aan de hand was, dan ga je hem toch niet zo lopen treiteren!!! Echt triest!'  Roep ik terwijl ik  van de tak spring.  'Ja wat nou?! Hij mag zelf ook eens weten hoe het voelt om zeer gedaan te worden!' Roept Tom terug.  'Jij weet helemaal niks van hem, dus houd je er buiten!!'   En met die woorden ren ik achter David aan. Tom boos achterlatend.