Stay Strong

H12

Verstijft kijk ik hem aan. Gaat hij... wilt hij me serieus? Ik draai mijn hoofd voorzichtig weg. 'Sorry, ik... ik.' Nu voel ik me nog schuldig ook. Hij is toch degene die me pest, waarom moet ik me nou weer schuldig voelen? Wel ja tog doe ik het... Een herrinering schiet me te binnen. David hield zijn hoofd heel dicht bij mijn hoofd, en met zijn hand hield hij me aan mijn kraag vast. Als hij los zou laten zou ik in een hoop met verse stinkende stront vallen. Ik kon de stank ruiken vanaf het punt waar ik hing. Je stinkt had hij met afschuw in zijn stem gezegt. Ik had hem smekend in zijn ogen aangekeken en op mijn lip gebeten, ik weet ook niet waarom ik dat deed. Hij had me terug aangekeken en zijn lippen op de mijnen gedrukt. Ik was super verward. Zodra hij door had dat iedereen hem raar aankeek liet hij me vallen, in de stront. Ieuwwll! Dat varken heeft me gezoend! Riep hij daarna, nep kokhalsend. Ik was hard op de grond terrecht gekomen, je zou denken dat de drol mijn val zou breken, nou niet dus... Toen ik thuis kwam had mijn moeder mij heel hard uitgelachen. Ik was verdrietig naar mijn kamer gegaan en had wat muziek gespeeld. En raad eens hoe het liedje heet? Shit.. Ja zo noemde ik mijn liedje... Ik had natuurlijk wel eerst gedoucht, dat stonk echt heeeeel erg, geloof me. 

Weer bijt ik op mijn lip en kijk op de zelfde manier als toen, smekend dat hij niet boos zou worden. Damn, waarom doe ik dat toch de hele tijd, dat op mijn lip bijten. Misschien om het uit te leggen omdat het te pijnlijk is om hardop te zeggen. 'Nee geen sorry zeggen ik begrijp het wel, ik ben ook zo'n sukkel, waarom zou je me leuk vinden?' Mompeld hij bijna onverstaanbaar. 'Hey, positief blijven he?' Hij grinnikt om wat ik zonet heb gezegd maar dan kijkt hij weer naar beneden. 'Elk meisje vind je leuk, je bent echt geen sukkel.' Hij kijkt me met pijn in zijn ogen aan. 'Ja maar jij vind me niet leuk en wel een sukkel, kom op ik heb je jaren lang gepest, en niet zomaar...' Dat is dan wel de waarheid maar ik kan hem hier toch niet zo gebroken laten zitten? 'Wat heb jij met David gedaan? De ow zo zelfverzekerde boy die elk meisje zo om zijn vinger wind. Man elke gast is jaloers op je.' Weer kijkt hij me diep in mijn ogen aan. 'Niet elk meisje... Maarrr dat gaat veranderen, iedereen vind mijn six-pack leuk.' Het gemene glimlachje dat nu zijn mond siert laat alle allarmbellen in mijn lichaam rinkelen. Voordat ik me kan voorbereiden pakt hij mijn hand en legt hem op zijn buik. 'Hey!!' Ik probeer mijn hand terug te trekken maar David is veel sterker dan mij en houd me goed vast. 'Hmm je bent best wel sterk, maar lekker niet zo sterk als mij.' Ik begin te glimlachen als ik aan mijn nieuwe plannetje denk. 'Misschien niet zo sterk als jou maar wel veel slimmer.'   David kijkt me bang aan. 'Wat... wat ben je van plan?' Volgensmij bedekt mijn glimlach mijn hele gezicht want David kijkt me met nog grotere ogen aan en versterkt de grip rond mijn pols. Ik grijp mijn kans en begin hem te kietelen. Hij laat me los en begint te lachen. 'Stohhooopp!!' Jammert hij. 'Nee.' Hij kijkt me met een ondeugende blik aan, nog steeds lachend. Al het water klotst over het bad heen. Hé waarom lacht hij niet meer? 'Haha ik zie je het denken. Ik probeer me gewoon te ontspannen en te focusen, dat werkt tegen kietelen.' De sukkel had dat beter niet kunnen zeggen. 'Ohja?'  Zeg ik geniepig terwijl ik hem harder begin te kietelen. Zijn gevoeligste plekje is het stukje onderaan zijn buik, dicht bij zijn heup. Zijn blik veranderd en ik zie dat er kippenvel op zijn armen komt te staan. Ik stop even met kietelen en David grijpt zijn kans met beide handen aan. Letterlijk. Hij duwt me al lachend tegen de rand van het bad aan. Hij grinnikt weer, wat doet hij dat toch vaak. Niet dat dat erg is, het siert hem wel. Best wel goed eigenlijk...  Ik glimlach. Glimlachen is het enigste wat ik nog kan. En dat, dat komt allemaal door David. 

'Wow!' Roep ik als ik onverwachts het bad uit word getild. 'Het word tijd, je krijgt van die oma rimpeltjes. Plus het is kleine kinder bedtijd.' Wie denkt hij wel niet dat hij is?! 'Oke mama.' Hij kijkt me lichtelijk beledigt aan waarop ik begin te lachen. 'Dat was niet aardig.' Weer zet hij zijn pruillipje op wat hem mega schattig staat, nee serieus je smelt ervan. De gedachten aan straks geeft me een angstig gevoel. Wat als David straks weg moet? Dan ben ik helemaal alleen met die, gemene gedachtes... 'Wat is er? Gaat het?' Hoe zag hij meteen dat er iets was? 'Het is okay Anne, ik ben bij je.'  David pakt me beet en slaat een handdoek om me heen. Zo blijven we even staan. Hoe kan ik me zo veilig voelen bij hem? Zo rustig en op mijn gemak...  Die gevoelens heb ik al zo lang niet meer gehad. Het gevoel van rust. Ik was vergeten hoe het voelde. Met moeite raap ik de moed bij elkaar om hem te vertellen wat er is. 'Ik... ik dacht aan straks, en ik...ik vroeg me af of je misschien zou willen blijven slapen...' Hij trekt me nog dichter naar zich toe. 'Zoals ik al eerder zei, je denkt toch niet dat ik je alleen ga laten he?' En alweer laat hij me glimlachen. Wat een opluchting.

'Hier heb je een pyjama van Jacob, ik moest goed zoeken want hij sliep meestal in zijn onderbroek.' Hij neemt de pyjama aan en blijft me aanstaaren. 'Wat?' Ik kijk hem in zijn mooie fel blauwe ogen aan. Ik vind ogen echt mooi. Ik durf er alleen nooit naar te kijken, bang dat ze mijn geheimen kunnen zien... 'Niks, je ogen zijn gewoon mooi.'  Serieus? Denken we nu ook al het zelfde? Vreemd. 'Ik kleed me om in de badkamer en jij hier, okay?' Hij knikt. 

Ik hou expres mijn bh aan onder mijn witte met bloemetjes print nacht japon. Het is mijn favoriete pyjama omdat het zo'n fijn stofje is. Ik doe mijn lange blonde haar in een staart. Ben benieuwd of ik vanavond kan slapen... 

Als ik de deur opende zie ik een David staan. In zijn onderbroek! 'Oeps!!! Vergeten, sorry!' Snel gooi ik de deur weer dicht. Jeez, die is ook sloom zeg. 'Kom maar!' Langzaam doe ik de deur open. 'Wauw, zelfs in je slaap kleding zie je er prachtig uit.' Pfff, player. Mijn ogen glijden naar zijn ontblote bovenlichaam. 'Waarom heb je je shirt nog niet aan?' Hij glimlacht ontdeugend. 'Ik slaap nooit met een shirt aan, normaal niet eens met een broek.' Weer die ontdeugende glimlach. 'Je wilt gewoon dat ik je six-pack leuk ga vinden. Vieslel.' Ik kruip in mijn bed. 'Misschien... Um en waar mag ik dan slapen?' Haha, lekker op de grond. Oké nee dat is te zielig. 'Aan het voeteneinde.' Jacob sliep daar ook altijd. 'Truste Anne.' Ik knip het licht uit en zeg ook truste.

Vandaag was echt een lange dag. Eerst de dokter toen mijn vader, daarna David en daarna "het incident" plus ik ben in bad geweest met een gast. Niet zomaar een gast, David. De David. Hoe dan? Het was de leukste dag van mijn leven, maar ook één van mijn minste. Mijn minst leuke dag is natuurlijk de dag dat mijn broer overleed, niks is erger dan dat...  Maar ander onderwerp, anders krijgen we nachtmerrie's en dat willen we natuurlijk niet. David was vandaag echt anders. Hij was aardig, zo heb ik hem nog nooit gezien. Zou.... zou dat maandag op school ook zo zijn? Nee foei Anne, aan leuke dingen denken. Geen nachtmerries weet je nog? Ik draai me om en val in een diepe slaap.