Stay Strong

H44

Kom op Anne. Doe eens even normaal joh. Ik zal hier sowieso ooit uit moeten komen en dan wil ik er op zijn minst nog een beetje fatsoenlijk uitzien. Ik dwing mijzelf met veel moeite om weer wat normaler te doen. Nog maar net uit het wc hokje gekomen zie ik David al in de deuropening staan.  'Oh, mooi. Ik wou net vragen of alles wel goed ging.' Glimlacht hij.  'Zie ik er een beetje "okay" uit?'  Hij knikt.  'Niet raar ofzo? Als een zwerver bijvoorbeeld? Dit vest is namelijk best wel saai en mijn haar zit in een hoge staart. Staat dat niet lui?'   Bombardeer ik David met mijn vragen. David schud verward nee.  'Stop nou eens met zo onzeker te zijn. Voor mij ben je het mooiste meisje die ik ooit heb gekent. Dat is toch alles wat teld? Of niet?' Hij wrijft over mijn schouders en trekt me vervolgens in een knuffel. Ik sla mijn armen om zijn nek en begraaf mijn gezicht tussen zijn borstspieren.  'That awkward moment when your boyfriend has bigger boobs than you.'  Fluister ik in mezelf.  'Helemaal niet! Jij hebt C of D ofzo.'  Verdedigt hij zichzelf. Ik hoor aan zijn stem dat hij beledigt is.  'Maar ik ben wel trots op mijn boobies hoor.'  Ennn de arrogantie is weer terug haha. Hij beweegt zijn spieren en het geeft een raar gevoel aan mijn hoofd. Ik grinnik. 

Ik mag David echt. Dat arrogante van hem siert hem op de één of andere manier wel.  Tot nu toe ben ik alleen nog maar voorzichtig geweest met mijn gevoelens in het bijzijn van David. Ik heb mijn gevoelens zo veel mogelijk tegengehouden. Bang dat ik pijn zal krijgen. Bang dat dit slechts allemaal een droom is en dat mijn wekker straks af gaat. Ik bedoel, hij laat me zelfs lachen op momenten dat ik eigenlijk alleen nog maar wil huilen. Misschien bestaat het toch...  Misschien kan je de ware echt tegen komen. Langzamerhand, naarmate ik mijn gevoelens meer toelaat, mijn gevoelens de kans geef, denk ik steeds vaker dat hij het zou kunnen zijn. David, mijn vriendje. Het klinkt nog steeds raar aangezien ons verleden.  Ik voel zijn kalme hartslag tegen mijn hoofd aan en word er zelf ook steeds rustiger van. De hoofdstemmen verdwijnen zelfs als ik bij David ben! Dat op zichzelf zegt eigenlijk al genoeg haha. 

'Anne hoe graag ik hier ook zo wil blijven staan zullen we nu echt naar de les moeten.' Shit. Ik wil niet. Na een diepe zucht stap ik dan toch bij David vandaan. 

Een eerste klasser opend de deur. Haar ogen worden zo groot als schoteltjes zodra ze David ziet staan. David schenkt haar een glimlach en stapt opzij zodat ze er langs kan. Haha, ik hou er van als hij zo schaamteloos doet. We zijn zo verschillend van elkaar maar tegelijkertijd ook weer totaal niet. David neemt me aan zijn hand mee richting het lokaal. We zijn al flink te laat wat er dus alleen maar meer voor gaat zorgen dat er aandacht op ons gevestigd word. Mijn handen zijn klam alleen het lijkt David niks te boeien want wanneer ik mijn hand los probeer te krijgen maakt hij zijn grip juist alleen maar strakker. We lopen langs het lokaal van de rector. Hoopvol kijk ik naar binnen. Het liefste zou ik daar nu naar binnen rennen en alles aan hem vertellen zodat hij me kan helpen. We maken oogcontact en hij lijkt vrijwel meteen te weten dat ik hulp nodig heb. In een paar stappen staat hij buiten zijn luxe kantoor dat hij zelf heeft laten maken van zijn eigen geld. Hij kijkt David met een hatelijke blik aan.  'Anne, ben je nou alweer onze afspraak vergeten? Meisje toch, je ziet er zo verwildert uit.'   Yes, hij komt me redden!!  Ik mag deze man echt. We begrijpen elkaar gewoon. David's grip verstevigt bij het horen van de rector zijn stem. Hij draait zich in één ruk om.  Oke, het is duidelijk dat deze twee elkaar niet mogen.  'Vertel eens Anne, wat doet een voorbeeldige leerling nou weer in de buurt van hèm?'  Hij praat over David alsof hij niks voor hem betekend, alsof hij van hem walgt zelfs. Eerlijk gezegt maakt dat me een beetje bozig. Waarschijnlijk denkt hij "Vast weer zo'n waardeloos stuk tuig dat niks van plan is. Kijk jij Anne, jij bent een wonder leerling."  Dat zegt hij namelijk wel vaker.  David spant zijn kaken aan en ik voel aan mijn hand, die inmiddels verpletterd word, dat hij boos is.  'Au.'  Onstnapt er uit mijn mond wanneer hij nog harder knijpt. David kijkt me geschrokken aan en iets in hem switched. Zijn blik gaat van boos naar bezorgt.  'Sorry.' Mompeld hij. In een stevige looppas snelt hij de gang uit. Zijn vuisten zijn gebald en ik zie aan de manier waarop hij loopt dat hij zich probeerd in te houden. Ik schud met mijn handen en wrijf over mijn knokkels.  

'Gaat het?'  Vraagt Emiel terwijl hij een arm om me heen slaat.  Hij heeft nog maar net de deur van zijn kantoor gesloten of ik begin al te huilen.  'Meisje toch.'  Emiel trekt me in een knuffel en zegt kalmerende woordjes. Wanneer ik wat rustiger word vraagt hij me of ik wil gaan zitten. Hij komt naast me zitten en wrijft met zijn hand over de binnenkant van mijn bovenbeen.  'Begin bij het begin.'  Knikt hij me vriendelijk toe. Emiel weet letterlijk alles van mij. Ookal houd ik de personen in mijn verhalen annoniem. Na hem alles verteld te hebben schruift hij mijn stoel dichterbij om vervolgens mijn tranen voorzichtig weg te vegen.  'Maar Anne toch, je bent een prachtig meisje. Echt waar, neem dat nou maar van mij aan. Je hebt een lief gezichtje en een prachtig gevormd lichaam...'  Zegt hij. Zijn ogen glijden trots naar beneden. Ik voel mijn wangen rood worden. Hij pakt mijn handen vast.  'Geloof me nou. Je bent  echt mooi.'  Knipoogt hij. Dat is zijn ding. Elke keer als ik hem tegen kom knipoogt hij naar me, wat me bijna altijd laat glimlachen. Emiel is een soort van de vader die ik op dit moment nodig heb.  'Doe anders die vriendin van je even een berichtje, misschien kan zij je wel helpen.' 

Jamie had vrijwel meteen gereageerd en staat in middels al in het kantoortje.  'Hier, dit helpt mij altijd wanneer ik me onzeker voel over mezelf.'   In haar hand houd ze een lichte broek met gaten en een wit strak truitje, met korte mouwen, wat best wel veel cleavage laat zien.  'Blote kleding?'  Ze begint te lachen. 'Nee, make-up.' Ze haalt een tasje uit haar tas en legt het op de tafel.  'Oh.' 

Even later zijn we klaar. 'Ben ik nu niet te sletterig? En is het nu niet raar dat ik ineens verander omdat ik naar één feestje ben geweest?'  Emiel komt achter zijn bureau vandaan.  'Anne, je ziet er zoals gewoonlijk echt weer super sexy uit.' Knipoogt hij. Hij raakt kort mijn schouder aan en gaat met zijn vingers over de ribbeltjes van mijn truitje.  Jamie trekt een wenkbrouw op.  'Hij heeft gelijk, het is helemaal niet té. Minimaliserende make-up en die broek maakt die outfit helemaal jou.'   Zegt ze blij waarna ze snel een afkeurende blik naar Emiel geeft.