Stay Strong

H34

Ik hoor een hoop kabaal en besluit het geluid te volgen. Zoals ik al had verwacht tref ik daar David aan. Hij loopt een beetje rond zich heen te slaan en volgens mij heb ik nu al genoeg verteld waaraan je kunt zien dat hij niet echt blij is. Helemaal niet blij, eerder boos.. heel boos.  'David...'  Een beetje aarzelend loop ik richting hem toe. Voorzichtig leg ik mijn trillende hand op zijn schouder. Bang, bang dat hij ineens flipt op mij. Dat doet hij echter niet. Hij pakt mijn hand zachtjes vast en draait zich om.  'Waarom?'  Vraagt hij gebroken. De blik in zijn ogen zorgt ervoor dat ik ineens super verdrietig word en er vormt zich een brok in mijn keel. Ook voel ik me heel schuldig, en dat terwijl ik helemaal niks heb gedaan.   'Ik weet ook niet waarom Tom dat deed..   Maar we zijn gewoon vrienden hoor.'  David kijkt me aan en schud teleurgesteld zijn hoofd.  Wanneer hij weer opkijkt zie ik zijn ogen wegdraaien. Hij zakt door zijn benen en ik probeer hem te weerhouden van dat hij gaat vallen. Wat bijna niet gaat want hij is veel te zwaar. Ik voel hem weer sterker worden maar ik verminder mijn grip niet.  'David? Gaat het?! Wat is er gebeurd?' David wilt opstaan maar het lukt hem nog niet.   'Het gaat best, ik heb gewoon een paar klappen tegen mijn hoofd gekregen.'   Voorzichtig doe ik zijn capuchon af en houd geschrokken mijn adem in. Er zit allemaal bloed, overal, letterlijk overal.  'Omg David, heeft hij dit gedaan?'  Ik hoef het eigenlijk niet eens te vragen want ik weet het antwoord al. David knikt ja.  'Anne, waarom lieg je?'  Vraagt hij ineens uit het niets. 'Huh, hoe bedoel je liegen? Ik lieg nooit want ik kan niet liegen..'    David balt zijn vuisten.  'Ik heb het zelf gezien, eerst geloofde ik niet dat jij zoiets kon doen. Maar nu.. Nu heb ik jullie verdomme zelf zien zitten "lekker romantisch in je boom"  Het leek net alsof jullie wat hadden. Precies wat ze had gezegt, had ik maar naar der geluisterd vanaf het begin. Je bent echt een slet!!'      Wat?  'We hebben helemaal niks David, en wat ben je nou allemaal voor conclusies aan het trekken. Ik zat alleen naast hem op een f*cking tak?'  David kijkt me vuil aan. Ik heb even rust nodig want anders word ik nog boos. En met boos zijn weet je zeker dat je de ruzie niet gaat oplossen. Wat ik wel graag wil, dat de ruzie opgelost word. Ik HAAT ruzie zo erg, bah.  'Ugh, ik ga wel wat halen voor op je hoofd, want dit kan zo natuurlijk niet. Straks komt er nog vuil in ofzo.'  Als ik weg loop hoor ik hem nog iets roepen. Ik probeer me te focussen op wat hij zegt, maar ik hoor het niet heel goed.  'Je hebt het gedaan met hem, ik zag het!!'  Denk ik te verstaan. 

Echt wat denkt hij wel niet? Ik heb helemaal niks gedaan. Als ik bij de boom kom is Tom al weg. Naja lekker dan. Dan is hij maar boos hoor, ja hallo wat deed hij nou weer voor raars? Ik bedoel, dat van net was echt een  kut streek. Ja David is ook gemeen naar anderen, maar dat betekend niet dat jij het zelfde rare gedrag moet gaan vertonen. Sta der gewoon boven en doe normaal, jeetje hoe moeilijk kan het zijn. 

Vlug pak ik de spullen en ga ik weer terug naar David. Alleen David is ook weg. Fijn dit, heel fijn. Misschien is hij bij zijn hut denk ik terwijl ik er eigenlijk al heen liep.  'Rot toch een eind op joh! Ik dacht dat jij anders was, en niet dat jij net als alle andere knappe meisjes met jan en alleman het bed in duikt!!'  Roept hij woedend wanneer hij me aan ziet komen lopen. 'Hoezo denk je dat?! Ik heb helemaal niks gedaan David, denk is na voordat je wat roept.'  Ugh, echt hoor. Hoe komt hij er ook bij?   'Rot op! Lelijke slet!'     Zie je wel, hij vond je niet leuk. Hij vind je lelijk. En terecht.   '  Ach, houd je kop toch.' Sis ik tegen mijn hoofdstem.   'Kom nou eens hierheen, dan kunnen we erover praten.'  Probeer ik. Alleen ik vermoed dat het niet gaat werken vandaag.  De hoofdstem blijft allemaal nare dingen roepen en ik probeer ze met alle macht uit te blokken. Dit kan ik er echt niet bij hebben nu.. Met mijn handen tegen mijn slapen gedrukt zak ik tegen een boom aan.   'Ik heb niks meer te zeggen tegen jou. Rot nou maar gewoon op. Ga maar aan die andere jongens hun hoofden zeiken. Voor mij besta je niet meer. Dat heb je trouwens nooit gedaan ook!'   Doordat alle stemmen door elkaar lopen heb ik er niet veel van mee gekregen. Misschien is dat maar goed ook. Want wat ik wel hoorde doet me best zeer.. 

Vieze slet! Hij heeft je nooit gemogen! Niemand mag jou, haha. Je hebt het verpest bij David, zoals je altijd alles verpest. Ugh, zelfs ik wil niet eens in jouw hoofd zitten. Zo erg is het al, moet je nagaan hoeveel je waard bent. Of naja, hoeveel? Hoe weinig zul je bedoelen. 

'GA DAN TOCH GEWOON WEG!  Lekker laf hoor, alleen maar mij kwellen! Rot op!' Gil ik uit frustratie. De stemmen mengen zich en ik voel hoe ik langzaam gek begin te worden. David die daar boven nog een hoop kabaal maakt werkt nou ook niet echt mee. Niks werkt mee..      Oke Anne, rustig blijven. Herpak jezelf voor het te laat is..    Normaal hoort dit te werken maar ik had al zo'n gevoel dat het al te laat was. In plaats van dat het moet helpen maakt het het in dit geval alleen maar erger. Ik begin heftiger en korter te ademen. Nadenken is mijn ding, dat doe ik altijd, alleen nu is alles vaag. Ik moet hier weg is het enige wat ik nog kan denken.  Scenario's spelen door mijn hoofd, dingen worden door elkaar geschreeuwd en ik kan de dingen niet meer onderscheiden van de realiteit. Ondertussen ben ik weggelopen van de boomhut. Geen idee waarheen. Gewoon weg, dat is alles wat ik wil. Mijn handen druk ik tegen mijn oogkassen aan in de hoop de nare beelden te laten verdwijnen. Mijn moeder die huilt om Jacob, mijn vader die zat thuis komt, David en de anderen die me slaan en me laten voelen alsof ik niks ben. Mijn hoofd filtert alleen de negatieve dingen uit al mijn herinneringen en ze komen nu allemaal in één keer bij elkaar. Ik kan gewoon niet onder worden brengen hoe kut ik mij nu op dit moment voel. Het liefste maak ik er nu een eind aan, aan alles..   Ik heb het zo benauwd, niet normaal. Het voelt alsof je in een kleine kamer staat met heel veel mensen. Te veel mensen. En ze roepen allemaal nare dingen. En jij? Jij probeert weg te komen, maar er is geen deur..  De muren vernauwen en je kunt geen kant op. Je wilt ademen maar het lijkt alsof wat je inademt geen zuurstof is. Alle zuurstof is op door de andere mensen. De kamer word nog kleiner en je ziet de muren op je afkomen.  Het bonken in mijn hoofd mengt zich met de stemmen en geeft een beangstigend gevoel.  'Kom op 
Anne, je hebt dit vaker gehad.. Denk na!!  

Je bent lelijk! Jacob is door jou dood, je ouders voelen zich kut door jou! Je kan echt niks goed doen in je leventje! Psychopaat. Kijk hoe je er bij loopt. Zie jezelf nou gaan. Je kunt niemand vertrouwen. Je bent alleen. Voor altijd. Waarom denk je dat Fenna je liet stikken? Omdat je niet goed genoeg bent voor blijheid, vriendschap of het leven überhaubt. Hoor je wat ik zeg? Of naja, wat iedereen tegen je zegt. Je bent niet goed genoeg voor het leven! Doe iedereen een plezier en pleeg alsjeblieft zelfmoord. Je doet toch alleen maar mensen pijn en verdriet, wat geeft jou het recht om daar mee door te gaan? Pleeg gewoon zelfmoord. Of kan je dat zelfs al niet? Doe het gewoon, lafaard! 

'STOP!!!!'  Krijs ik. Ik druk mijn handen op mijn oren in de hoop dat het stopt. Mijn ogen die ik al die tijd stijf op elkaar had geknepen beginnen zeer te doen en ik probeer ze te openen. Met moeite kijk ik rond me heen. Sterretjes dansen in mijn beeld en ik heb nog steeds het gevoel alsof ik geen lucht krijg. Snakkend naar adem zak ik door mijn benen. Paniek overspoelt me en ik begin te huilen. Nadenken lukt niet meer. Ik sluit mijn ogen weer vanwege het felle licht van een lamp. Waarom zou ik ze open houden? Ik kan toch niks zien.  Ik weet het zeker, dit is het moment dat ik dood ga. Alleen..   Niemand zou me toch missen.. Wat maakt het uit?

Gek genoeg komt er een vreemde rust over me heen. De intense paniek zakt weg en zo ook ik.  Rust, stilte. Helemaal niks, geen gedachtes. Eindelijk..