Stay Strong

H9

Een diepe zucht verlaat mijn mond. Waarschijnlijk flipt ze straks. Nu ben ik dat wel gewent alleen ik ben bang voor Davids reactie. Ze is ook altijd zo overbezorgt als het om jongens gaat. Alsof ik niet voor mezelf kan zorgen. Als er wat gebeurd kan ik best wel terug vechten. Maar ja, maak dat mijn moeder maar eens weis. Haar schelle stem blijft maar door ratelen. Gelukkig stopt het akelige geluid als David zijn rustige en zwaare stem het onderbreekt.  'Het is allemaal goed mevrouw. Ik kwam haar in deze toestand tegen en heb haar toen verzorgd.'   Er is een stilte. Heerlijk eindelijk een beetje rust...    'Ow, en wie mag jij dan wel niet zijn? En hoe weet ik dan precies dat jij niks ergs gedaan hebt?' Haar ogen spuwen vuur. David blijft kalm en legt uit wie hij is. Ineens lijkt er iets te knappen bij mijn moeder en doet ze overdreven aardig. Net alsof het ook een kind is van de koning.  Huh? Hoe? Wat? Je moet wel heel speciaal zijn wil mijn moeder in deze situatie aardig tegen je doen.    'Kom maar gauw verder. Ik maak wel even wat warme thee. Heel jullie lippen zijn blauw van de kou!'   Huppelend rent mijn moeder naar de keuken. Um, wie is die vrouw? Niet mijn moeder hoor, die is overbezorgd en had David allang een kopje kleiner gemaakt. Aliëns hebben haar lichaam gewoon overgenomen, ik zie geen andere oplossing.

'Wel dat is raar, ze mag je.'   Ik schrik van mijn rauwige stem.   'Oke, bedankt.'  Ik wil met mijn hand tegen mijn hoofd slaan van dommigheid maar dat lukt niet echt aangezien mijn hand nog vast zit tussen David zijn borst en mijn lichaam. 'Nee, niet zo gekkiee!'  Hij schiet in de lach en ik kan er niks aan doen en lach mee. Wauw hij is echt schattig als hij lacht.   'Nee mijn moeder heeft het niet zo op jongens, sterker nog ze verafschuwd ze.'   Ik zie mijn moeders hoofd met een greins verspreid over haar hele gezicht om de hoek steken.   'Wil je suiker bij de thee lieverd?'   Ik wil altijd suiker in de thee, ik snap niet eens waarom ze dat nog zou vragen. Tenzij... Nu pas zie ik dat haar blik op David gevestigd is. David heeft blijkbaar ook niet door dat het tegen hem is want hij kijkt me vrolijk aan. Snel stoot ik hem aan.   'Auww.'   Mekkert hij en trekt vervolgens een pruillipje. Awh, volgensmij ben ik gesmolten. Echt schattig. 

'Toch Anne?'  Huh? Wat? Ik kijk David hulpzoekend aan. Ik heb werkelijk waar geen flauw idee waar het over gaat. En als er iets is wat mijn moeder haat is het dat je niet naar haar luisterd. Ook merk ik dat ik op de bank zit. Hmm, mijn gedachtes kunnen echt heel lang doorgaan. Misschien wel te lang...   David kijkt me raar aan. Zijn wenkbrouwen staan gespannen en er staat een denkrimpel op zijn voorhoofd. Kom op David wees alsjeblieft een keer aardig en help me. Zijn wenkbrouwen ontspannen en hij begint te grinniken. Ugh, waarom kan hij me niet gewoon één keer helpen. Mijn moeder kijkt ons aan en begint dan zelf ook heel hard te lachen. David begint hierdoor nog harder te lachen en dus ben ik de enige die boos kijkt. Het is echt heel vervelend dat iedereen zit te lachen en ik niet. Maar gelukkig stoppen ze al met lachen als ze mijn hoofd zien. Oeps.   'Nou zeg Anne doe eens een beetje gezellig.'  Ik schenk mijn moeder een blik die ze sowieso niet als vrolijk zal opvatten.   'Oh ik weet wel iets leuks.'  O nee hè...  Mijn moeder met haar leuke ideeën. Niet dus!   'We kunnen filmpjes kijken over hoe goed Anne kan acteren, ze kan het echt heel erg goed. kijk maar!'  Nee! Stop! Alsjeblieft niet. En ik maar denken dat vaders het ongemakkelijk konden maken. Ik wist niet dat moeders die taak ook konden hebben. 

Omdat ook niemand hun moeder dat doet Anne, maar ja jou leven is gedoemd te mislukken. 

Niet waar er zijn ook leuke dingen in het leven hoor! Kom jij ook nog eens met je stomme bestaan. Kan het erger?  

Dat hoor ik hoor! En wat is er dan leuk in jouw miserable leventje? Nou? Dat weet je niet he?!

'Ik ben toevallig erg trots op mijn neus. Ik vind het fijn dat hij niet reuzachtig is maar gewoon normaal!' 

Twee hoofden draaien geschrokken om. Zei ik dat nou serieus hardop?!  'Ik heb echt vrienden nodig zeg.'  David kijkt me geamuseerd aan.  'Ja dat klopt wel een beetje haha, je hebt inderdaad iets van vrienden nodig.'  Wauw applausje voor mezelf aangezien ik tegenwoordig blijkbaar alles hardop zeg.  'Huh? Hoe bedoel je je hebt toch vrienden? Ik bedoel Louise en Sanne en Tom en Diederik zijn er toch ook nog?'   David kijkt me verrast aan.   'Jaja dat weet ik zeker. Die zitten bij jou in de klas, althans dat is wat je zei.'  David kijkt verrast.  'Er zitten helema...'   Ik prik hem keihard in zijn rug. Eindelijk krijgt hij het door. 'Wat wou je zeggen lieffie? Anne laat hem eens met rust. Kom op zeg. Gedraag je.' Oke je houd dus meer van vreemde jongens dan van je eigen kind, natuurlijk.   'Er zitten nog veel meer vrienden van Anne in onze klas.'   Neeee! Waarom zegt hij dat nou? Nu komt ze weer met het idee... 'Dan kun je wel een feestje houden.' Ja dat dus. David ziet me bang kijken en even, heel eventjes zie ik medelijden in zijn blik.  'Ow mevrouw ik zou het heel leuk vinden om haar toneelstukken te zien.'  Mijn moeder springt op en huppeld weg om het USB stikje te halen. David barst in lachen uit. 'Diederik?! Serieus?!'  Ik kan er niks aan doen en begin mee te lachen. 'Ik stond onder druk ja! Niet dat ik zonder druk wel leuke namen kan verzinnen maar toch.' Hij kijkt me met zijn glimende pretoogjes aan. 'Ik heb medelijden met je kinderen later.'  Die zal ik nooit krijgen... Om kinderen te krijgen heb je een partner nodig. Iemand die je leuk vind. Wie vind mij nou leuk..?   Ik voel mijn ogen steeds zwaarder worden. 'Kom maar liggen.' Weer hoor ik heel even de bezorgdheid in zijn stem. Hij legt me zo neer dat mijn hoofd tegen zijn borstkas leunt en mijn voeten over de bankleuning bungelen. Het bevalt me wel, lekker warm. Maar wel een beetje hard, hij mag wel eens een beetje vet gaan kweken inplaats van een knoeiharde six-pack. Dat is dan ook wat ik probeer te vertellen alleen er komt niet veel meer uit dan wat gemompel. Ik voel zijn borstkas bewegen en hoor gegrinnik. 'Ga maar gauw slapen, er komt alleen maar onzin uit je. Iedereen houd van mijn six-pack.' Haha, meent hij dit nou serieus of?  'Pff eigendunk.' Met die woorden val ik in slaap.

Vaag hoor ik een liedje. Ooh ik weet waar dat van is. Het is van een toneelstuk uit groep 1. Ik was verkleed als een schaapje. Zo genant, mijn moeder vind het helemaal tof, zoals zij dat dan verwoord, en laat het dan ook aan iedereen zien.  Verschrikkelijk! Ik voel mijn bed trillen. 'Wat was ze schattig!' Wacht dat is mijn bed niet... Het is David! En dit is ook geen droom, dit is echt! Mammmm! Waarom?! Wat een afgang! Waarschijnlijk zal ik nu voor heel lang schaapje genoemd worden...