Het gerommel van een persoon op me kamer maakt me wakker. Nog half slapend open ik geïrriteerd mijn ogen. 'Mam? Wat doe je?' Mijn moeder stuitert veel te vrolijk door mijn kamer heen. 'Ow, ik pak je spullen alvast even in.' Zegt ze terwijl ze de kamer uit huppelt en mij vol vragen achterlaat. Me spullen in pakken..? Voor wat? Vermoeid kijk ik op mijn wekker. Zeven uur!!!! Jeetje, dat is echt veel te vroeg joh!! Geïrriteerd en niet wetend wat er aan de hand is loop ik naar beneden. Waar ik een veel te hyperactieve Arthuur aantref en me moeder is ook niet echt rustig voor zo vroeg in de morgen. Fenna komt nu ook half slapend als een zombie de kamer binnen gelopen. Wow, dat ziet er apart uit, al der make-up zit over der hele gezicht verspreid. Mijn lach tegen houdend grinnik ik, echt je moet dit zien wil je me begrijpen. Aan de tafel zit die Duncan, wat echt een raar joch is zeg. Zit hij daar met een trui waarvan hij ook nog eens de capuchon op heeft én hij heeft een zonnebril op. Daar zit ik dan in me hemdje met een los pyjama broekje, en ik heb het nog steeds warm. Fenna ziet dat ik raar naar hem kijk en begint te grinniken. 'Let maar niet op hem, er is iets gebeurd op zijn school of zo iets, en hij denkt dat als hij zen zonnebril opheeft wij niet doorhebben dat ie moet janken.' Ahw, dat is best zielig. Mijn moeder haalt me met haar schelle opgewonden stem uit mijn gedachten. 'Oké kinderen, Arthuur en ik dachten dat het wel leuk zou zijn om naar het pretpark te gaan om de gezins band te versterken.' Gaat ze weer met der Arthuur en ik hoor, zucht. Fenna en ik kijken elkaar meteen aan. Leuk, een hele dag met hun kleffe gedoe én Fenna opgescheept zitten. Kan niet beter. Naja, Fenna valt nu wel mee. Ach ja, laten we er het beste maar van maken. Altijd overal het positieve proberen te zien, maakt je leven een stuk leuker. 'Ik ga niet mee hoor.' Zegt Duncan met een gebroken stem. Ahw, wat er ook gebeurd is op die school van hem heeft wel degelijk zeer gedaan. 'Aangezien jij ook deel bent van dit gezin, Duncan, moet ook jij mee op dit uitje.' Zegt Arthuur streng. 'Ja doei, ik ga echt niet mee, en wat nou familie? Bullshit!! Laat me gewoon met rust!' Schreeuwt Duncan. Hij staat op en maakt aanstalten om weg te lopen maar Arthuur loopt boos zijn kant op. Van schrik houd ik beschermend mijn armen voor mijn hoofd en struikel ik haast over Fenna heen. Arthuur grijpt Duncan vast en haalt hem terug naar achteren alsof al die spierbundel van een Duncan niks weegt. En ja Duncan heeft best veel spieren. 'Jij gaat gewoon net als ieder ander mee en het gaat leuk worden.' Duncan begint heftiger te hijgen. Serieus er kan elk moment stoom van hem afkomen. 'Laat.. me.. er.. door.' Sist hij dreigend. Duncan beukt tegen Arthuur in de hoop hem aan de kant te krijgen maar Arthuur verblikt of verbloost niet. Als hij ziet dat hij machteloos is slaat hij, niet wetend wat hij nog verder kan proberen, met zijn vuist tegen zijn vaders borst. Ow my gawd, nu word het vechten. Waarom doet hij dat dan ook?! Is ie helemaal gek geworden ofzo?! Snel houd ik mijn handen voor mijn oren. En dat doe ik niet alleen voor het komende geschreeuw maar ook om me zelf te beschermen tegen wat er nu gaat komen. Dan doet Arthuur iets wat ik wat ik nooit verwacht had, in plaats van dat hij Duncan alle hoeken van de kamer laat zien trekt hij hem in een knuffel waarop Duncan begint te huilen. 'Vertel het me nou gewoon Duncan, dan kan ik je misschien helpen. Kom op jongen, je moet het me echt vertellen want dit kan zo niet langer.' Duncan rukt zich los. 'Ik moet jou wat vertellen?! Jij moet mij wat vertellen! Hypocriete zak dat je bent!!' En met die woorden stormt hij weg, en even later hoor je dat zijn kamerdeur met een klap word dichtgegooid. Arthuur gaat met zijn handen door zijn haren terwijl hij gefrustreerd shit fluistert. Okayy, nieuw gezin betekend dus ook nieuwe problemen.. En om eerlijk te zijn heb ik al genoeg aan mijn eigen problemen, dusss waarom pakken ze hun koffers niet en gaan ze daar door die mooie dikke voordeur weer naar buiten, hehe.
We zitten al een uur in de auto en ik heb me afgezonderd van de rest door met oortjes in naar buiten te staren. Ik krijg de gebeurtenis maar niet uit mijn hoofd. Waarom werd Arthuur daarnet niet verschrikkelijk boos op Duncan? En waarom knuffelde hij hem? Dat is normaal Anne. Niet iedereens vader mishandeld zijn kinderen, domoor. Ugh, dat jij nou in elkaar geslagen word. Ik word helemaal niet in elkaar geslagen! Ten minste niet als me vader nuchter is! Nej, jij word in elkaar geslagen omdat je gewoon stom, lelijk en irritant bent, haha. En bedankt. Voor afleiding van de hoofdstem kijk ik naar buiten. We staan nu voor een stoplicht, fijn. In de verte komt er een jongen van een jaar of twintig aangelopen met één ziek grote bos bloemen. Hij loopt richting de bushalte waar net een meisje uit de bus stapt. Ze rent verlieft zijn armen in, en hij tilt haar op en maakt een zwierig rondje. Daarna bied hij de bloemen aan. Als ze omdraait zie ik dat ze zwanger is. En achter de jongen komt een klein peutertje te voorschijn die trots richting zijn moeder holt om haar het zelfgemaakte cadeautje te geven. Ik zit hier heel stalker achtig naar hun te staren met een glimlach van oor tot oor. Zulke kleine dingen kunnen mij zó blij maken. Het geluk van andere mensen maakt mij gelukkig, hoe klote ik het ook heb.
'We zijn er!' Roept mijn moeder vrolijk. Duncan was toch niet meegegaan, en stiekem ben ik daar best wel blij om. Ik weet niet wat het is maar ik vind hem een beetje eng. Fenna slaapt naast me op de achterbank. Ze is best lief... als ze slaapt dan.
Vandaag was echt super gezellig!! Echt waar, ik had nooit verwacht dat het weer zo gezellig kon zijn tussen Fenna en mij. Al gilt ze wel hard in al die achtbanen hoor. Iedereen keek ons lachend aan, terwijl ze hun oren bedekten dan. We mochten zelf het park verkennen. Eerst dacht ik dat Fenna en ik heel verschillend zouden zijn maar eigenlijk vonden we het zelfde leuk. Al vond ze sommige achtbanen te eng, haha. Ikke niet hoor, hoe enger het is hoe leuker ik het vind. Maar ze ging verrassend genoeg gewoon mee naar de natuurfilm en de geschiedenis toer en al die dingetjes. En ja, dat vind ik interessant. Ik ben gewoon een klein nerdje, hihi. We hebben zelfs nog wat boys gefikst. (Of hoe ze dat tegenwoordig zeggen, ik vind het maar een beetje gek. Naja, zal wel aan mijn nerd kwaliteiten liggen.) Wat te verwachten was met Fenna erbij. Om de één of andere reden stappen jongens eerder op het half naakte meisje, met te veel make-up op, af dan dat ze een mooi natuurlijk meisje met manieren nemen. Niet dat ik daarmee mezelf bedoel, maar ik zie het overal gebeuren. Blijkbaar heb ik hun nummer, terwijl ik daar niet eens toestemming voor had gegeven. Ze hadden het gewoon stiekem gedaan, haha. Want om de één of andere reden willen ze een keer met mij alleen afspreken. Nou dat ga ik dus écht niet doen, ik ben gekke Gerritje niet.
Nu zitten we lekker bij de McDonald's, alleen Fenna eet natuurlijk geen lekkere hamburger. Ben je gek straks krijgt ze nog eens voedingstoffen binnen, nee die eet wortels. Ja, ze eet wortels in de Mac, echt een vreemde vogel dat kind. Pff, niet te geloven, en dan denkt ze ook nog dat ze dik word. Nou meid, ik kan je ribben tellen hoor, geloof me je bent NIET dik. We hebben super veel lol en ik kan niet geloven dat we elkaar ooit gehaat hebben. Het voelt gewoon zo natuurlijk. Morgen ga ik naar Tom, alleen hoe de hel ga ik dit doen? Ik wil gewoon graag vrienden blijven.. Hij is mijn enige echt goede vriend..
JE LEEST
Stay Strong
Teen Fiction*HERSCHRIJVENDE* Anne. Een stil maar ook zeer mooi meisje met een geheim. Een geheim dat ze strikt voor zichzelf houd. Zelfs als dit geheim haar dood kan betekenen... Dit verhaal speelt zich af vanuit Anne haar gedachten. Het werpt een blik...
