The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 9: De cijfers

Wandel Hoev

Wat zijn ouders hadden gedaan zou hem heel erg gaan benadelen. Dat was de enige gedachte die steeds door zijn hoofd had gespookt in de trein, tijdens het trainen en helemaal toen hij voor de spelmakers stond en zich in het zweet werkte voor een goed cijfer.
Maar of ze hem een hoger of lager cijfer zouden geven om hem in de weg te zitten, dat was nog maar de vraag. 
Hij dacht aan hoger. Dan zouden de anderen hem sneller zien als een bedreiging, en hem van kant maken.
En als hij het wonder boven wonder dan toch zou overleven zouden de beroeps het later wel doen.
Hij besloot om maar eens naar de woonkamer toe te gaan. Hij stapte zijn kamer uit en botste bijna tegen iemand op.  
Hij keek op en zijn hele humeur veranderde meteen. Hij stond tegenover Jona. Die keek hem aan met een valse grijns.
‘Hallo Wandel. Hoe is het met ja vader en moeder denk je?’
Wandel balde zijn vuisten en keek hem kwaad aan. ‘Net zo goed als met die van jou denk ik, toch?’
Nu was het Jona zijn beurt om kwaad te worden.
Deze deed een stap naar voren totdat ze bijna neus aan neus stonden.
‘Jou vader heeft mijn vader zijn baan afgepakt. Mijn vader en moeder hebben dingen moeten doen om aan geld te komen, waar niemand trots op kan zijn. En nu zit ik hier met jou. En ja kan wel raden hoe ik wraak ga nemen.’
Dat kon Wandel zich inderdaad goed inbeelden.
Jona zetten weer een stap achteruit en keek hem aan. ‘Ik zou maar wat vaker achterom kijken als ik jou was.’
Hij liep langs Wandel heen en stoten ruw tegen zijn schouder.
Wandel bleef even staat en staarde naar de muur recht tegenover hem. Dit kon hij er ook nog wel bij hebben. Hij kon onmogelijk winnen als de spelmakers en Joan hem op zijn nek zaten.
‘Iedereen, het begint in 5!’
Dat was de nieuwe begeleider van District 9. Zijn naam was Wandel even ontgaan. Maar hij was wel oké.
Wandel liep naar de woonkamer. Iedereen zat er al en hij was de laatste. Hij pakte een kruk van de bar en ging zitten. De tv sprong aan en Nigel verscheen in beeld.
‘Dames en heren. Dan nu voor u, de cijfer van District 9!’

Copia Bukkel

Ze had haar best gedaan. Ze had gerend, geklommen, messen gooien, speerwerpen. En voor iemand die tot een paar weken terug nog nooit een mes of speer had aangeraakt, vond ze dat ze het toch goed had gedaan.
Nigel keek met zijn brede glimlach de kamer in.
‘Dan nu mensen zullen we beginnen met de cijfers. Als eerste voor District 9: Sma Nessens.’
Alle hoofden draaiden zijn kant op. Sma zelf bleef gefocust naar de tv kijken.
‘We beginnen met een score van: 7.’
Je zag Sma ontspannen. En dat mocht ook wel. Een 7 vond ze helemaal geenslecht cijfer.
‘We gaan door!’ Zei Nigel. ‘Jona Difi, met een score van 6.’
Er gebeurde iets. Ze zag Jona woedend worden en Wandel die begon hardop te lachen. Jona stond op en sprong op Wandel af. Er ontstond een korte worsteling. Bako en Rim waren ondertussen ook opgestaan en hadden de twee van elkaar af getrokken.
Jona rukte zich los uit de greep van Bako en stormde de kamer uit.
Iedereen was doodstil. Het enige geluid was Nigel die de scores opnoemde.
De nieuwe begeleider, Maris heette hij als ze het zich goed kon herinneren, stond langzaam op. Hij liep naar de tv en spoelde het programma terug.
‘Iedereen moet zijn cijfer weten niet?’ vroeg hij alsof er net helemaal niks was gebeurd.
Nigel herhaalde zichzelf op het cijfer van Jona en ging toen verder.
‘Wandel Hoev, met een score van 9!’  
Iedereen keek verbaasd zijn kant op. En ook Wandel zelf leek het niet te geloven. Hij staarde naar het scherm, en bleef staren terwijl Nigel rustig verder ging.

Iwantie kreeg een 6, Micha een 7, Micho, Milly en Aren alle drie een 6. Bako kreeg een 8 en ze keek hem vol ontzag aan. Ook Rim kreeg een 8.
‘En dan nu Copia Bukkel.’
Haar hart maakte een sprongetje en ze kneep in de leuning van de bank waar ze in zat.
‘Met een score van 7.’
Ze slaakte een zucht van opluchting. Een 7 was goed, heel goed zelfs vond ze.
Ze lette niet echt goed meer op nu. Het waren vooral 5 en 6 dat ze hoorde hier en daar een 7.
‘En voor Dala Piler een score van,’ Nigel viel stil.
Ze keek op naar het scherm en ze zag dat Nigel vol ongeloof naar het briefje staarde. Hij schraapte zijn keel en begon opnieuw.
‘Dala Piler met een score van: 3.’
Het leek wel alsof er een schok door de kamer ging. Iedereen was geschokt. Zelfs Maris die tot nu toe zo relaxed en rustig was geweest ging recht in zijn stoel zitten.
Iedereen keek naar Dala. Zelf keek ze naar het scherm alsof er niks gebeurd was. Alsof een 3 de normaalste zaak van de wereld was.
Had ze ooit wel eens eerder gehoord dat iemand een 3 had gekregen? Ze kon het zich niet herinneren.      
De tv sprong uit en iedereen ontwaakte uit hun trance ze gingen weer met hun eige dingen bezig. Dala stond snel op en liep de kamer uit.          
Ze zou niet graag in haar schoenen staan.