The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 3: De boete

District 3: De boete

Het was de dag van de boete. Ik had er zin in. Ook al was dit mijn minst favoriete district. Ik had jaren district 4 gedaan maar Lola moest zo nodig vorig jaar een winnaar afleveren uit district 11. En dat vonden ze toch zo goed dat ze omhoog werd gepromoveerd. Maar ik zal dit jaar de winnaar afleveren zodat ik weer terug kon. De trein stopte. Ik zag dat het hele plein al volstond met mensen. Ik keek nog even snel in de spiegel. Perfect.

Ik kwam aan bij de achterkan van het gerechtsgebouw. Twee vredesbewakers leiden me naar binnen. Ik zag meteen al dat dit heel anders was als district 4. Het gebouw zag er oud en vervallen uit en alles was vies en stoffig. Eigenlijk was dat ook niet heel gek. In de honderd jaar van de spelen waren er in District 3 maar 5 winaars. Dus ze hebben nooit veel van het Capitol gekregen. In tegenstelling tot 4, die 22 winaars hadden. Ik werd naar de burgenmeesters kamer gebracht om me klaar te maken. De burgenmeester zelf kwam zich ook nog even voorstellen en uitlegen hoe het programma was. Het was niet heel anders als in 4. De burgenmeester ging weer. Ik had nu nog z’n vijf minuten. Ik zocht naar een spiegel. Ik vond er uiteindelijk eentje onder het stof. Ik pakte een net z’n smerig doekje van een tafeltje en veegde de spiegel schoon. Nou ja schoon. Ik bekeek mezelf, deed mijn haar nog eens goed en verliet de kamer. Ik moest even wachten achter het gordijn en toen de Burgenmeester mijn naam riep ging ik op. De mensen klapte magertjes. Maar ik liet me niet uit het veld slaan. ‘Hallo allemaal.’ Zei ik ‘Happy hunger games. And may the odds be ever in you favor.’ Ik liet mijn mooiste lach zien. ‘Ik ben Livilia Lovelee en ik ben jullie begeleider voor dit jaar.’ Ik wachtte op een reactie maar het bleef stil. Toen bedacht ik me dat er in drie geen beroeps waren. Dus ook geen enthousiaste kinderen. Ik zuchtte. ‘Laten we beginnen. Dames eerst.’ Ik liep naar de schaal links op het podium. Ik grabbelde en pakte er een briefje uit. Ik liep terug naar de microfoon. ‘Natascha Leeuwen.’ Ik wachten tot er iemand naar voren zou komen. Heel langzaam kwam er beweging in het vak van de 17 jarige. Een klein meisjes met blond haar kwam langzaam naar voren. Ik zag de angst op haar gezicht. Ze liep langzaam het podium op. Toen Ze naast me stond zag ik haar hele lichaam trillen. ‘Vrijwilligers?’ vroeg ik hoopvol. Geen reactie. Ik gaf haar de microfoon. ‘Natascha leeuwen. 17.’ ‘Een applaus voor Natascha. Er werd kort geklapt en toen werd het weer doodstil. Natascha liep naar de eerste stoel en ging zitten. Ik liep weer naar de schaal. Ik haalde er weer een briefje uit en las voor. ‘Lourdes Spas.’ Uit het 15 vak kwam iemand naar voren. Ze zag er iets zelfverzekerder uit. Ze stelde zich voor en ging zitten. Daarna trok ik Molly Sims 15 jaar , Navi Nord 16 jaar en Zinzi Luibel 18 jaar. Allemaal even spraakzaam. ‘Lydia Zubaru.’ Er kwam beweging in het 13 vak. Ik hield even mijn hart vast. Het meisje zag er niet uit. Haar huid was grauw en een van haar ogen zat dicht. Vreselijk. Ze stelden zich voor met een zwak stemmetje en ik voelde de sfeer veranderen. ‘Op naar de volgende.’ Zei ik vrolijk in een poging de sfeer weer wat op te vrolijken. ‘De volgende gelukkige is Pina Rots.’ Er ging een schreeuw over het plein. Iedereen draaide in de richt van het meisjes 18 vak. Maar daar kwam Pina niet uit. Ze stapte uit het 16 vak en liep zelfverzekerd op me af. ze kwam het podium op en maakte een buiging naar me. Zo hoorde het. Ze pakte de microfoon en stelde zich voor. ‘En ik zal de overwinning naar district 3 brengen.’ Eindelijk iemand met pit. Ik klapte en het publiek volgde langzaam.  De volgende waren Nadi Forst 18 jaar, Chichi Slave 15 jaar, Alana Moto 17 jaar en Pema Jovi ook 17 jaar. ‘En nu de laatste voor de dames. Ik grabbelde in de schaal toen iemand riep: ‘Ik bied me aan.’ Ik keek vol ongeloof het publiek in. Uit het 18 vak kwam iemand naar voren. Het was echt waar! Ik maakte een sprongetje van blijdschap. Het meisje kwam het podium op en ik schudden blij haar hand. Ik gaf haar de microfoon en hoopte op iets leuks maar ze stelde zich alleen maar voor. Nemu Hall 18 jaar. Dat was een beetje een tegenvaller. ‘En nu gaan we door naar de jongens.’ Ik was een stuk opgewekter. Nixon Pressco was de eerste. 13 jaar. Hij probeerde niet te laten merken dat hij doodsbang was. ‘Loxly Bolder.’ De jongen kwam uit het 16 vak. Hij was halver wegen het podium toen uit het publiek iemand naar voren kwam gerend. Maar hij kwam niet ver. Halver wegen werd hij getackeld door een vredesbewaker. ‘Nee!’ gilde de man. ‘Nee! Iemand bied je aan alsjeblief. Niet mijn zoon!’ de man werd schreeuwend afgevoerd. Loxly was nu zelf helemaal de weg kwijt. Hij liep naar me toen maar kon niet eens meer iets zeggen. Ik liet het zo. Leo Zinger 18 jaar, Quars Zeit 14 jaar, Koda Venning 15 jaar, Nox Klut 17 jaar. ‘En dan de volgende.’ Ik grabbelde in de schaal. ‘Ian Moto.’ Uit het 17 vak kwam een jonge naar voren. ‘O wat leuk broer en zus.’ Jubelde ik. Ian was er minder blij mee. Hij stelde zich niet eens voor en liep meteen door naar zijn stoel. De rest stelde niet veel voor. We hadden Nox Klut 17 jaar, Voo Kento 18 jaar, Bike Munz 14 jaar, Kevf Welstra 17 jaar, Gur Lamberh 16 jaar en Picco Main ook 16 jaar. ‘En dat waren ze weer voor dit jaar. Nog een laatste applaus voor onze helden. Weer een mager applaus. Ik besloot het hier maar bij te laten. Ik liep het podium af achter de Tributen aan het gebouw in.