The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 6: In de arena II

Yugo Vacan

 Zijn lengte had hem nooit geholpen en nu dus ook niet. Hij had wapens en wat eten maar hij kon zich bijna nergens verstoppen. Hij zat nu in een coupe een paar kamers van de hoorn vandaan. Hij had zich met veel moeiten onder een lange tafel met kleed gewurmd en hoopte zo niet gezien te worden.

Hij bekeek de inhoud van zijn tas toen hij een deur open hoorde gaan. Hij verstijfde. Hij hoorde 2 paar voetstappen door de kamer lopen. Ze kwamen langs zijn tafel en gingen liepen door. Hij liet zijn adem ontsnappen maar greep voor de zekerheid toch maar naar zijn zwaard. En maar goed ook.

Zonder waarschuwing werd de tafel omver gesmeten. Hij was heel even verblind door het licht maar kon nog net op tijd zien dat een mes zijn kant op kwam. Hij dook opzei en haalde uit met zijn waard. Hij voelde weerstand en hoorde een schreeuw van pijn.

Hij sprong op en keek naar zijn aanvallers. Het waren Caleb en Tion. Of nu alleen nog Caleb. Tion lag op de grond te kronkelen met een grote wond in zijn buik. Die had niet lang meer.

Hij keek naar Caleb. Hoe oud was hij? 14, 15? Oke hij was zelf niet veel ouder maar toch. Kon hij hem vermoorden.

Caleb sprong naar voren met zijn eigen zwaar recht vooruit. Hij vind de klap op en duwde hem opzei.

Maar Caleb was leniger dan hij had gedacht en hij stond zo weer op zijn benen. Hij viel weer aan. Ook deze keer weerde hij hem af, maar hij sloeg ook terug. Hij miste hem op een haar.

Het kanon ging af. Allebei keken ze even naar Tion. Die lag nu doodstil op de grond.

‘Jij gaat hem achterna.’ Zei Caleb.

Dindi Cena

 Ze hadden het wonder boven wonder allemaal overleeft en zaten nu in een coupe uit te rusten. Ze hadden en redelijke buit en genoeg wapens. Zelf had ze een speer weten te pakken.

Estel staarde dood voor haar uit en ze kon het haar niet kwalijk nemen. Ze had iemand vermoord.

Het kanon ging af. En niet lang daarna nog een keer.

‘Nog eens twee minder.’ Zei Randy. ‘Het gaat snel zo.’ Hij had gelijk. De teller stond nu op 12 als ze goed had geteld.

Er klonk een luide bonk. Cos sprong geschokt op en Joan greep naar haar boog.

‘Dat staat me niks aan.’ Zei Randy terwijl hij langzaam op stond. Zelf stond ze ook op.

Met een schok begon de hele kamer te bewegen. Ze greep een tafel vast om niet om te vallen. Het duurde maar een paar seconden.

‘Wat was dat?!’ vroeg Joan in paniek. ‘Stil muts!’ riep Randy. ‘Je weet nooit of er iemand,’ maar zijn zin kon hij niet afmaken.

Een muur van de kamer werd  deels wegeslagen en de vloer zakte in. Snel greep ze naar een van de tafels. Ze kreeg hem te pakken maar de tafel gleed langzaam over de vloer. Naast zich zag ze Estel om zich heen grijpen. Ze kreeg niks te pakken en gleed langzaam naar de opening in de muur. Ze greep de rand van het gat vast en hiel het even vol maar liet toen los. Ze tuimelde in een zwarte leegte achter de muur.

Een ijzige gil vulde de kamer en ze zag dat Joan hetzelfde lot onderging.

Twee kanonnen gingen af en de vloer werd weer gelijk. Het gat in de muur bleef.

Hijgend ging ze op haar rug liggen. Ze had geluk gehad dat ze de tafel te pakken had kunnen krijgen. Randy en Cos hadden het ook overleefd.

Randy stond alweer overeind. ‘We gaan. Nu.’

Aluca  Sarie

Ze had Sirus en Siri nog niet gevonden en wist dat willy dood was. Ze zat alleen op de 3e verdieping boven de hoorn. Ze had net wel een luide bonk gehoord en daarna twee kanonnen maar verder was er nog niks gebeurd. Ze kieperde haar tas leeg en bekeek alles wat er in zat. Wat water en een pak koekjes. Het was ook een tas geweest die ver van de hoorn af had gelegen.

Ze opende de fles water en nam een slok. En een koekjes zou ook wel lekker zijn. Ze nam een hap toen ze een klik hoorde. Ze keek om zich heen maar zag niks.

Nog een klik.

Ze stond op en keek nog een rond. Aan de andere kant van de kamer zag ze een klein luikje.

Ze liep er op af en knielde er voor neer. Nog een klik, nu veel harder. Het kwam van achter het luikje. Ze zag dat er een hendel aan zat.

Ze voelde er aan mar er kwam geen beweging in. ‘klik.’

Ze besloot het maar te laten voor wat het was en liep weer terug naar haar spullen.     

‘klik.’

Ze draaide zich weer om naar het luik. Was hij nou groter geworden? Snel pakte ze haar tas in en liep naar de dichtstbijzijnde deur. Er klonk een harder klik en een luid gerommel. Ze keek om en het luikjes besloeg nu bijna de hele muur. Haar ogen werden groot en ze rukte aan de deurklink. Maar die gaf niet mee. De deur zat op slot! De deur op de muur gingen open en er stroomde iets de kamer in. Ze keek niet was het was maar rende naar de einge andere deur in de kamer. Ook die was dicht. Ze voelde de paniek opkomen. Ze keek de kamer in en zag wat er uit het luik stroomde. Het was steenkool. Wat moest ze nu?!

De kamer vulden zich snel de kolen stonden al tot aan haar kuiten.

Ze moest een uitweg vinden. Ze baanden zich een weg door de kolen naar het luik. Dat leek haar de enige uitweg. Hoe dichterbij ze kwam hoe moeilijker het werd.

De kolen stonden nu tot aan haar midden en bewegen was bijna onmogelijk. Ze kon nog twee stappen zetten en toen werd ze van de grond getild. Ze werd een stuk meegesleurd en werd toen bedolven onder een grote golf steenkool. ze worstelde om boven te komen maar de laag steenkool was veel te zwaar. Ze ademde de vieze zwarte prut in en begon te kokhalzen. Het ademen werd steeds moeilijke en de druk was enorm. Ze voelden het laatste restje adem uit haar longen ontsnappen en viel flauw.