The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 4: In de arena II

District 4: In de arena II

Miko Rombree

Natuurlijk zit ik opgescheept met de meisjes. Helaas. Maar het was niet anders. Alle jongens die ik iets had gevraagd hadden me boos aangekeken en gedreigd me te vermoorden nog voor we de arena in gingen. Iedereen had echt een hekel aan me. in iedere geval alles jongens die er bestonden. En alleen omdat ik een knappe kop had. Daar kon ik ook niks aan doen. Ik genoot ook niet altijd van al die aandacht. Soms was het echt handig en deed ik er echt mijn voordeel mee maar het was ook een vloek. Ik had geen jongens vrienden. Ze waren allemaal jaloers op me. En al die meiden kon ik ook niet echt vrienden noemen. En daarom doe ik mee. Ik wil laten zien dat ik meer ben dan een knappe kop. En ik kan ook veel meer. Ik kan vechten en overleven. Missa kwam naast me zitten. We zaten tussen in een huisjes zonder dak. Een goede schuilplaats. ‘Hebben we een tactiek?’ vroeg ze. ‘Overleven.’ Zei ik droog. Ze begon hard te lachen. Het was niet eens grappig bedoeld. Ik stond op en liep naar de deuropening. Ik keek rond. Ik zag steen zover ik kon kijken. Ik vond dat we er op uit moesten. Dat dit zo snel mogelijk voorbij is. Ik liep weer terug. Missa, Cassandra en Yuna zaten met elkaar te praten alsof er niks aan de hand was. ‘Pak je wapens.’ Zei ik ‘We gaan er op uit.’ Ze keken me een beetje verward aan. ‘Er op uit?’ om dit te winnen moet we vechten, dus kom.’ Ze stonden op en pakte hun wapens. Cassandra had een pijl en boog, Missa een speer en Yuna een groot kapmes. Ik zelf had ook een speer. We verlieten het huisje en begon te lopen. Waar naar toe wisten we niet. We liepen tot het donker werd. We hadden niemand gevonden. Het volkslied begon te spelen en we keken naar de foto’s: Luca, Kima, Quint Jasto en Arne. Maar vijf op de eerste dag dat was echt weinig. We besloten om te gaan slapen en morgen wel weer verder te zien.

Ray Koben

Ik had me weten aan te sluiten. Ze waren er in getrapt. Noah en Watler hadden me gevonden en ik heb ze weten om te praten, dat ik een goede aanwinst was voor ze en dat ik ze zou helpen. Sukkels. Zodra ik een goede kans zie vermoord in ze allebei. Maar nu nog niet. Ze hebben veel eten en daar moet ik van profiteren. Het werd weer licht. Ik had niet geslapen. Dat kon ik niet. Stel je voor dat iemand ons dan vind. We zijn dan zwaar in het nadeel. Ik had een pijl en boog. Het beste wapen dat er is. Ik kon er altijd al goed mee overweg. Ik had er een van mijn moeder gehad voor bij het vissen en stal altijd de show met mijn kunsten. Ik was goed en dat liet ik ook merken. En nu had ik er veel baat bij. ‘We moeten verder.’ Zei ik ze knikte. We liepen door de ruïne. Ergens was het wel mooi. En als ik hier niemand hoefde te vermoorden zou ik er nog best van kunnen genieten. We liepen een heel stuk en hielden op tijd een pauze. We hadden weer een pauze toen ik iets hoorden. Het kwam van ergens achter een ingestort huis. Ik gebaarde naar de andere dat ze me moesten volgen. We verstopte ons net op tijd achter een pilaar. Vanachter het ingestorte huis kwam eerst Miko en daarna 3 meiden tevoorschijn. Ik keek naar de wapens van Noah en Watler. Een mes en een zwaard. Ik gluurde naar de anderen. Daar zag ik een speer, pijl en boog, kapmes en nog een speer. We waren dus in het nadeel. Maar we hadden het verrassing element aan onze kant. ‘Ik porbeer ze neer te halen en dan gaan we er op af.’ fluisterde ik. Watler knikte maar Noah was het er niet mee eens. ‘We moeten het niet doen. We moeten gewoon vluchten.’ Ik lachte. ‘Hoe wil je dit anders winnen?’ Hij zei niks meer. ‘Oke zodra ik heb geschoten gaan we er op af.’ Ik spande mijn boog. Ik ging staan en richtte. Ik liet de pijl los en hij schoot weg. ik zag hem op een van de meisjes af gaan. Hij raakte zijn doel. In de nek. Als het goed was heten ze Yuna. Ze begon te hoesten op een misselijkmakende manier. De rest van haar groep keek om maar er was niks meer wat ze konden doen. Ze zakte op haar knieën en spuugde bloed uit. ‘Nu!’ riep ik. We rende met z’n drieen op de groep af. ze waren zoals ik had voorspeld verast. Het was Missa die als eerste in actie kwam. Ze pakte haar speer stevig vast en gooide hem in onze richting. Ze miste mij maar ik hoorde een kreun vlak achter me. Ik keek snel om. Noah was geraakt in zijn borst. Het mes viel uit zijn handen en hij zakte op zijn knieen. Geen tijd om hem te helpen. Ik rende door een schoot nog een pijl. Hij ging richting Miko maar die kwam nu ook in beweging en hij ontweek hem. Hij had ook een speer en stond klaar om te gooien. Ik keek naar de andere twee. Missa had net haar speer gegooid en was nu ongewapend. Ik schoot op haar twee keer snel achter elkaar. Ze ontweek de eerste maar niet de tweede. Nu moest ik opzij duiken voor de speer van Miko. Ik hoorde hem langs me heen lopen. Hij probeerde weer bij zijn speer te komen. Ik rolde op mijn rug en schoot twee pijlen in zijn rug. Nu sprong ik op. Ik zag Watler op de grond liggen met een pijl in zijn borst. Shit nu was ik nog alleen. Ik schoot weer op Missa nu was hij raak. Ik schoot nog een keer voor de zekerheid. Nu was het weer 1 tegen 1. Ik draaide me om en stond oog in oog met Cassandra. Ze had een pijl op mijn borst gericht. En ik richtte op mijn buurt een pijl op haar. We keken elkaar aan. Ik kon niks van haar gezicht aflezen. ‘We zouden samen kunnen gaan.’ Zei ik naar een lange stilte. ‘Ze liet haar boog een beetje zakken. Ik haalde de pijl van  mijn boog als teken van vrede. ‘Wij zijn geweldig in het voordeel samen.’ Ze dacht na over wat ik zei. ‘Dan kunnen we deze ronden samen winnen.’ Ze liet haar boog ook zakken. ‘Goed.’

May Abel

En toen stond de teller op 10. Dat was snel gegaan. Maar dat was minder zorg voor ons. Nadat Grismo terug was gekomen en ons de wapens had gegeven waren we de ruïne in gegaan. We liepen nu al weer de hele dag rond en ik had nog niemand kunnen pakken. Want daar was ik hier voor. Ik ben maar in een team gegaan omdat dat wat bescherming bied maar liever doe ik dit alleen. Het zijn allemaal sukkels. En ik werd op mijn wenken bediend. We liepen om een grote pijlaar heen en botste letterlijk op een paar anderen. We waren allemaal verast. We stonden elkaar even aan te kijken en tot stak ik er een neer. Toen kwam iedereen in actie. Ik duwde Yara van mijn mest af en liet haar daar. Ik mengde me in het andere gevecht, nou gevecht. Het was nu 4 tegen 1. Ze gaf zich nog niet zomaar over. Ze had een redelijk mes en sloeg om zich heen als een wilde. Zo konden we niet in de buurt komen. Jara maakte een stomme fout. Ze stapte naar voren en daar speelde Athena goed op in. Ze stak haar neer. Maar dat creëerde voor ons ook een opening. Oskar nam de eer. Hij stak zijn zwaard in haar zij haalde het er uit en stak haar nog een keer. Ze was klaar. Twee kannonen gingen af.  Ik keek naar Jara die op de grond lag. Ze was nog niet dood, maar ze zou het ook niet overleven. Eigen schuld.

Tibo Pierel

Ik was bang. Doodsbang. Ik had me hier schuil gehouden sinds het begin. Misschien overleefde ik het dan wel. Maar nu begon ik honger te krijgen. Ik moest dus naar buiten. Ik wist dat er 13 doden waren. Ik had gisteren de foto’s gezien van Yuna, Noah, Miko, Watler, Missa, Yara, Athena en Jara. Dus er was een kleiner kans dat ik iemand tegen kwam. Maar ik was toch voorzichtig. Ik had geen wapen dus ik was weerloos. Maar waar moest ik eten vandaan halen. Er was geen bos , er was wel water maar daar zat een monster in. Maar dat was waarschijnlijk mijn enige kans. Ik was er niet ver vandaan en liep terug.  ik keek uit over het water. Ik zag de hoorn. Daar lag nog genoeg. Maar ik durfde het water niet meer in. Ik hoorde iets achter me maar voor ik me kon omdraaide lag ik in het water. Iemand had me een duw gegeven. Ik ging even kopje onder en toen ik boven kwam zag ik niemand. Ik wilde uit het water klimmen toen ik iets aan mijn enkel voelde. Paniek ging door mijn lichaam. Dat was het monster. Het begon aan mijn enkel te trekken. Ik lag al half op de kant en probeerde me vast te houden aan alles wat ik tegen kwam. Maar ik was niet sterk genoeg. Het monster trok me met gemak het water in. Mijn dood tegemoed.