The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 2: Bondgenoten

District 2: Bondgenoten

Neco Brand 

 Ik zat al de hele training te bedenken wat voor arena het zou worden. Morgen hadden we pas de interviews, maar ik moest hoe dan ook bondgenoten zoeken. Ik had goed opgelet wie wat kon en probeerde hun cijfer al in te schatten. Ik wilde mijn team niet groter maken als vier, dus ik moest goed kiezen en dan maar hopen dat ze ja zouden zeggen. ik keek naar Roxy. 12 en dan al vrijwillige mee doen. ze moet wel gek zijn. Ze stond te oefenen bij het messen werpen. En ze kon er op z’n zachts gezegd niks van. Maar schijn kan bedriegen. Ze heeft zich niet voor niks opgegeven. Ik keek naar Mir. Haar wilde ik in mijn team hebben. Ik weet niet waarom maar ik had er wel een goed gevoel bij. Ik keek naar Levie bij het zwaard vechten. Hij was goed maar hij had soms nog wel eens rare aanvallen door het ongeluk met zijn ouders. En dat kon ik niet gebruiken. Ik keek nog een keer naar Roxy. Of ze nu kon vechten of niet ik moest haar erbij halen. Het publiek zou verliefd op haar worden en ze zou kunne zorgen voor een lading sponsors. Nu nog een iemand. Croc kwam naar me toe. ‘We moeten samen werken.’ Zei hij. ‘Wat kan je?’ hij liep naar het speerwerpen. Hij pakte een speer en gooide hem naar een van de poppen. Hij raakte hem precies in het hart. Ik was onder de indruk. Ik had mijn vierde gevonden. ‘En?’ ‘Deal.’ Zei ik. ‘Maar ik heb er nog twee die ik er bij wilde hebben. Ik legde uit wie en waarom. Hij was het met me eens over Roxy maar met Mir was hij niet zo blij. ‘Je weet wat er met haar is gebeurd he.’ ‘Ja maar het was haar vader en niet zij die de fout in is gegaan.’ Dat was een van de grootste problemen in district 2. Je werd altijd beoordeeld als familie niet als persoon. Het werd je dan ook van kleins af aan verteld dat je niks fout moest doen. Want dat was niet goed voor de familie. Ik besloot om snel te handelen. Ik liep naar Mir toen. Ze was bezig bij het planten onderdeel. ‘Hoi.’ Ze keek niet op en ging verder met haar oefening. ‘Lukt het een beetje?’ ‘Weet je zeker dat je met me wilt praten?’ vroeg ze. Ik wist niet hoe ik daar op moest reageren. Ook al vond ik het slecht hoe iedereen met haar om ging deed ik het zelf ook. ‘Ja ik heb een voorstel.’ Nu wist zij niet hoe ze moest reageren. ‘En dat is?’ ‘Een bondgenootschap.’ ‘Jij en wie nog meer?’ ‘Croc en Roxy.’ ‘Oke maar ik zeg je een ding. Het maakt mij niet uit of ik dit overleef of niet. Wat er gebeurd voor mij is het altijd beter. Ik zal me best doen maar ik zal er niet honderd procent voor gaan.’ Ik knikte en Mir ging naar haar volgende onderdeel. Dat ging niet zo als ik had verwacht. Ik liep naar Roxy. ‘Hoi.’ ‘Ik zal er over na denken.’ Zei ze. Ik keek haar aan. Ze lachte poeslief naar me. ‘Je bent niet de enige hoor.’ ‘Ik bied je bescherming.’ Zei ik vlug. Ik zag dat ze nadacht. ‘Die had ik nog niet gehoord. Oke ik doe het.’ ‘Mooi Mir en Croc doen ook mee.’ ‘Dat maakt me niet uit.’ Ze ging weer verder met mes werpen. Ik zelf ging naar het boogschieten. Daar was ik redelijk goed in. Dus er waren meer mensen een groep aan het vormen. Nu maar hopen dat ik de goede heb uitgekozen.