The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 8 - In de arena I

Yami Totalis

Hij vond het nog steeds niet erg dat hij hier nu op een voetstuk stond te kijken naar de klok die aftelde. Maar waarom moest alles nu zo wollig zijn?
Want dat, ja, vond hij maar niks. Toen hij Nigel in zijn handen had zien klappen en Solveris zijn uitleg had gedaan, was hij net als sommige anderen in een lachbui geschoten. Anderen hadden elkaar aangekeken met een gezicht vol ongeloof. En sommigen hadden hun hand voor hun gezicht geslagen en hun hoofd geschud. Heel even was iedereen vergeten wat de spelen eigenlijk was, en zich afgevraagd waarom hij in hemelsnaam een arena van wol had gemaakt. Het publiek scheen het echter geweldig te vinden. En uiteindelijk had Yami er de lol ook wel van ingezien.
Hij keek eens goed om zich heen en zag dus, overal wol, hij zag bomen en bosjes in witte wol, groene wol, alle kleuren die ze in het echt ook zouden hebben. Op de details hadden ze wel gelet.
De klok tikte door naar 10. Hij keek naar de hoorn en zocht naar een paar dingen die hij zou willen hebben.
Hij zag een zwaard en een tas die goed gevuld leek, niet ver van elkaar vandaan. Daar ging hij voor.
3,2,1. De zoemer ging en hij sprong als een malle van zijn voetstuk. Hij lande zachtjes in de wol. Hij zetten aan om te rennen maar zijn voeten vonden geen grip in de zachte wol.
Hij gleed half weg en probeerde zijn evenwicht te behouden. Hij kwam weer overeind en ging zo snel de wol hem toeliet op weg naar zijn tas.
Onderweg zag hij dat iedereen last had van de wol en maar mondjesmaat vooruit kwam.
De enige die al wel iets te pakken had gekregen was Florin. Zij had het op de een of andere manier voor elkaar gekregen om snel vooruit te komen. Ze kwam al de hoorn weer uit toen de anderen er pas aan kwamen. Ze had een zwaar in haar enen hand en een speer in de anderen.
Yami ging haar breed uit de weg.
Hij was bijna bij zijn zwaard toen hij zag dat hij niet de enige was die het er op had gemunt. Arla  kwam op een paar meter naast hem en ze was ook op weg naar het zwaard. En ze keek vastberaden.
Hij kon het afblazen en iets anders zoeken. Maar zijn instinct zei dat hij moest doorgaan.
Hij zetten weer aan en probeerde sneller vooruit te komen.
Hij keek Arla aan en zij keek naar hem. Ze waren nog geen meter van elkaar en het zwaard verwijderd.  En toen zonder er echt bij na te denken sprong hij opzij boven op Arla. Ze slaakte een klein gilletje toen ze samen onderuit gingen.
Hij gaf haar een klap in haar gezicht en hoopte dat dat haar even stil zou houden.
Hij rolde van haar af en op handen en voeten kroop hij richting het zwaard. Hij wist het heft te pakken toen hij een hand om zijn enkel voelde. Arla trok er hard aan en hij ging plat op zijn buik.
Maar hij had het zwaard. Hij probeerde zich om te draaien. Maar Arla stortte zich boven op hem.
Hij hield het zwaard stevig in zijn hand. Er ontstond een kleine worsteling. Yami kreeg een paar klappen in zijn gezicht en hij deelde ook een paar klappen uit met het heft van het zwaard.
Yami wist dat als hij hier niet snel een eind aan maakte hij dit zou verliezen. Zijn armen werden moe en met Arla boven op was hij zwaar in het nadeel.
Met veel moeite wist hij het zwaard tussen zichzelf en Arla in te krijgen. Hij verzamelde aan zijn kracht, en duwde met het zwaard tegen Arla haar borst.
Zij gooide ook al haar kracht in de strijd maar Yami was te sterk en wist haar van zich af te gooien.
Nu sprong hij boven op haar.
Hij keek haar aan en haar gezicht stond vol wanhoop en woede. Hij hief zijn zwaard op en heel even voelde hij een steek van medelijden.
Maar niemand had ooit medelijden met hem gehad. Met al zijn kracht liet hij het zwaard neerkomen in haar borst.
Haar ogen werden groot, en staarde toen dof naar boven. De wol rond haar werd donker rood.
Hij rolde van haar af en ging staan. Trillend op zijn benen en hijgend.
Hij keek om zich heen en zag dat er meer lichamen rond de hoorn lagen. Er was nog een gevecht bezig, maar van deze afstand zag hij niet wie.
Hij liep nog steeds uitgeput naar de hoorn toe.
Er was nu niemand meer en alles wat er nu nog in lag was van hem. En als iemand dat probeerde af te pakken was hij er klaar voor.

Tiron Hugs

Hij had zijn zus al het werk laten doen. De afspraak was samen zo veel mogelijk pakken, maar hij was niet vooruit te krijgen in deze wollige arena. Florin leek er geen last van te hebben en had als eerste een handel aan spullen gepakt bij de hoorn.
Ze was naar hem toe gerend, volgens mij had ze nog iemand gestoken met haar speer, en had hem half boos half geamuseerd aangekeken toen ze hem zo zag worstelen.
Ze had hem wat spullen in zijn handen gedrukt en ze waren er samen vandoor gegaan.
Nu zaten ze achter een wollen steen hun buit te bekijken.  
Er was voldoende eten voor een paar dagen, een touw, water, een set werpmessen, een speer en een zwaard.
Hij keek er tevreden naar, ze stopte alles in twee tassen en de andere 2 tassen verstopte ze in was bosjes.
De kanonnen gingen af. Hij telde 9 stuks. En ook meteen daarna verschenen de foto’s in de lucht.       
Mozu Red, Arla Swink, Ted Drago, Lugie Drums, Bee Griffs, Liesbet Surfa, Fresh Vlegs, Nail Hores en als laatste Grodon bekkers.
‘Ha, die Ted is denk ik mijn schuld.’ Florin probeerde stoer te klinken.
Tiron wist dat ze dit zei om haar gevoel een beetje te verbergen. Ze was erg tegen op de spelen net als iedereen wel, maar ze wist wat ze moest doen om te overleven, en dat zou ze dan ook doen.
‘Dan kun je nu mij de schuld gaan geven voor jouw dood.’ Zei een stem achter hen.
Tiron wilde opstaan, maar nog voor hij dat kon voelde hij een scherpe pijn in zijn schouder, en kort daarop in zijn rug.
Hij hoorde Florin gillen. Hij draaide zich nu wel om en dat werd beloond met nog een scherpe pijn in zijn borst.
Hij voelde zich duizelig worden. Hij probeerde op te staan maar zijn benen hielden hem niet. Hij ging onderuit. De scherpe pijn in zijn borst werd ondragelijk en het werd zwart voor zijn ogen. Hij hoorde nog net een kanon afgaan voor het zwart werd voor zijn ogen.