The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 3: In de arena II

District 3: In de arena II

Navi Nord

We keken naar de foto’s aan de hemel. Bike, Leo, Koda, Nadi, Pina en Kevf. Pina hoorde eigenlijk bij ons team maar onderweg naar beneden stapte ze op een landmijn. Weg. Als ik er aan denk word ik weer helemaal gek. Picco had veel moeite moeten doen om me rustig te krijgen. Nu lagen we dicht tegen elkaar aan. Ik kende hem niet maar ik had er gewoon behoefte aan. En hij leek het niet erg te vinden. We hadden geen wapens maar wel een tas mee weten te nemen. Eten voor twee dagen hooguit. We zouden moeten gaan jagen, of terug de berg op. In geen van beiden had ik zin. Ik hoorde Picco zachtjes snurken. Ik snapte niet hoe hij kon slapen. Hij zou wel minder moeiten hebben met het feit dat we ieder moment vermoord kunnen worden. Ik ging recht zitten. We lagen in een redelijk open stuk. Een makkelijke prooi. Ik keek een beetje om me heen. Geen goed idee. Ik zag van alles bewegen, en van de helft wist ik niet eens zeker of het er wel echt was. Ik zag weer iets. Niet heel ver van ons vandaan.  Het bewoog een beetje en stond toen weer stil. Dat gebeurde een paar keer. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Het was een mens! Ik schudden Picco wakker. Slaperig kwam hij overeind. ‘Wat?’ ‘Daar staat iemand.’ Zei ik zachtjes. Hij was gelijk wakker. ‘Waar?’ ‘Achter me.’ Hij keek langs me heen naar de plek waar ik net iemand had gezien. ‘Ik zie niks.’ ‘Goed kijken.’ Stilte. ‘Nee niks.’ Ik draaide me. Hij had gelijk. Hij of zij was weg. ‘Ik zweer dat ik daar iemand heb gezien.’ ‘Je beeld het je vast in.’ ‘Nee ik was het.’ Zei een stem naast me. Ik gilde het uit en sprong opzei. Boven op Picco. De persoon stond nog geen meter van me vandaan. Ik had het niet eens gemerkt. Ik had dood kunnen zijn. ‘Wie ben je?’ vroeg Picco ‘Natascha.’ ‘Wat moet je?’ ‘Ik heb eten en wapens.’ Ik zetten nog een paar passen naar achteren. ‘Dus?’ ‘We kunnen samenwerken.’ Picco keek me aan. Ik knikte. Eten en wapens, alles wat we nodig hadden. ‘Oke dan.’

Voo Kento

Ik had veel risico genomen. Ik had Lydia alleen gelaten en ben de hoorn in gerend. Maar we hebben het gered en nu hebben we een wapen en nog wat eten. Lydia lag op mijn borst te slapen. Het werd langzaam licht maar ik liet haar slapen. Ze was uitgeput door alles om haar heen. En ze snapte nog niet goed waar het hier om draaide. Ze was niet heel slim dat wist ik. Op school liep ze ver achter op haar leeftijd genootjes maar dat werkte nu in mijn nadeel. Ze snapte wel dat ze dood kon gaan maar snapt niet wat ze moet doen om in leven te blijven. Ze zou zo in de simpelste val kunnen lopen. Dat zou mijn zusje niet doen. En ze vertrouwde iedereen meteen. We komen nu dan wel allemaal uit hetzelfde district maar dat wil niks zeggen. Maar dat begrijpt ze niet. Maar ik ga haar hier levend uitkrijgen. Hoe dan ook. Al kost het me mijn eigen leven. Nee ik moest blijven leven. Om haar de tweede arena door te krijgen. Want als ik er niet meer ben is ze dood. Ze werd wakker. ‘Hallo Voo.’ Zei ze vrolijk. ‘Hallo meid, lekker geslapen?’ ‘Ja en ik droomde over mama.’ Haar gezicht werd verdrietig. ‘Ik mis haar wel.’ Ik gaf haar een knuffel.  ‘Dat komt allemaal goed. Ik zorg dat jij weer naar huis kan.’ Ze knikte. ‘Kom dan gaan we verder.’ ‘Waar naartoe?’ ‘Weet ik niet maar we moeten niet te lang op een plek blijven.’ Ze knikte weer. Ik gaf haar een mes in haar handen. Je weet maar nooit. Ikzelf had een katana. Ik had geen idee hoe ik er mee om moest gaan. Ik had wel getraind maar ik was er nergens goed in geweest. Er ritselde iets in de bosjes naast ons en ik kon er nog net op tijd tussen springen. Quars had geprobeerd Lydia neer te steken. Ik keek hem woest aan. Mijn katana zweefde een paar centimeter boven Lydia. Ik voelde dat hij mij naar beneden drukte. Nu had hij zijn kansen verspilt. Met een woeste ruk sloeg ik zijn mes weg. Met een volgende zwaai landen mijn katana in zijn buik. Ik trok hem er zo wild mogelijk uit. Quars zakte in elkaar. Een kanon bevestigde mijn daad. Ik liet het bebloede zwaard uit mijn handen vallen. Wat had ik gedaan?! Lydia keek me met betraande ogen aan. Ik deed een stap in haar richting. Ze stapte achteruit. ‘Lydia.’ ‘Je mag mensen niet zomaar doodmaken.’ ‘Lydia hij wou jou doodmaken. Mag dat wel.’ ‘Nee maar hij mag ook niet dood.’ ik werd kwaad. ‘Het is nu eenmaal zo oké. Ik moet mensen vermoorden we moeten elkaar vermoorden om dit te winnen. Ander zal je je mama nooit meer zien.’ Ik had meteen spijt dat ik tegen haar had geschreeuwd. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en begon te snikken. Ik ging naar haar toe en tilde haar op, pakte mijn katana en ging snel weg van hier.

Nemu Hall

‘We kunnen samen gaan werken.’ Was zijn laatste reddingspoging. En het waren ook meteen zijn laatste woorden. Mijn mes zonk weg in zijn nek. Langzaam trok ik het mes eruit. Het bloed spoot alle kanten op. Nixon keek me aan met tranen in zijn ogen. Maar ik kon geen medelijden met hem krijgen. Hij viel met een plof neer. Het kanon ging af. Op naar de volgende. Ik pakte de tas die Nixon bij hem had gehad, haalde al het nuttig eruit en verborg de rest. Ik ging terug in de richting waar ik vandaan was gekomen. Gister had ik die meid laten gaan maar ik wilde haar toch pakken. Ver weg zal ze nog niet zijn.

Molly Sims

Ik had Nox uiteindelijk weer gevonden. ik was echt kwaad op hem geweest. En hij was echt bang voor me geweest aangezien ik opeens een bijl bij me had. Ik vertelde dat ik Nemu had gezien. Hij zag er niet veel gevaar in. Hij kende haar redelijk en vond haar een watje. Ik vond het tegenovergestelde. Ze had Kevf vermoord en mijn ook bijna. En die blik die ze me had gegeven. Dat was niet de blik van een watje.’Kom we gaan eten zoeken.’ Zei Nox. ‘Dat leid je af.’ Misschien had hij gelijk. Maar ik hield de bijl toch dicht bij me. We vonden wat struikjes. Ik bukte en plukt wat uit de struiken. En toen was er een stekende pijn in mijn schouder. Ik zag bloed op de grond vallen. Ik keek op een voor me stond Nemu. Ze had een misselijkmakende grijns op haar gezicht. Ze haalde uit met het zwaard in haar hand en raakte me in mijn buik. Ik viel achterover. Ze kwam boven me hangen en zei: ‘Jammer he.’ Ik wilde mijn bijl optillen maar ik had geen gevoel meer in die arm. Nox had nog niks in de gaten aangezien dit snel en geluidloos was gegaan. Ik wilde hem waarschuwen maar Nemu legde haar hand op mijn mond. ‘Nee nee.’ En ze sneed mijn keel door.