The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 8 - De boete

Nigel kwam zijn woonkamer binnen met een glas drinken en een bakjes met snoepjes. Hij was zeker een zoeten kauw en een boete kijken was altijd leuker met wat snoep. Dit werden de 24 volgende kinderen die hij zou gaan interviewen.

‘Opa kom je?!’ riep Nigel. ‘Het begint!’

Vanuit de keuken klonk wat gemompel en niet veel later kwam Caesar de hoek om in zijn rolstoel. Hij was oud, heel oud maar hij had nog steeds een air om zich heen. maar ach wat wil je als je zo lang een show man bent geweest?

‘Nou jongen, zet maar aan.’ Zei Caesar. Nigel drukte op een knop in de leuning van de bank en de tv sprong aan.

De camera’s lieten een paar mooie beelden zien van district 8, de fabrieken, de katoen plantagens, kinderen in wachtrijen, ouders met gespannen gezichten.

‘Dit vond ik toch altijd wel het leukste om naar te kijken.’ Zei Caesar. ‘Alvast een inschatting maken voor de interviews, de drama oppikken die ik dan later kon gebruiken.’ Hij lachte. En dat lachen ging snel over in gehoest. Hij was ziek. Heel ziek en het deed Nigel heel veel pijn.

Dit waren waarschijnlijk de laatste spelen die hij mee zou maken en daarom had Nigel zich voorgenomen om zijn opa trots te maken en het werkt met eer te volbrengen.

De camera’s zoemde in op het gerechtsgebouw. De burgenmeester kwam naar buiten gevolgd door Mimi Ming.

Nigel kreeg altijd de rillingen als hij haar zag.. ze was een vrouw waarbij niet alle draadjes op de goede plek aangesloten zaten. En dar liet ze meteen merken.

‘Hallo allemaal en Happy hunger games! May the odds be ever in your favor. Vandaag gaan we weer 24 namen trekken. En daarvan zullen er maar 2 het overleven. Nou ja tot ze tegen al die anderen moeten. Dan is het ver gedaan. En dan gaan we eerst toch even een film kijken!’

Het plein was doodstil. Caesar en Nigel keken elkaar aan. Ze was echt gek. ‘Nou vandaag beginnen we met de jongen, Leuk he!’

‘Nou daar gaan we!’ zei Caesar opgewekt. Nigel glimlachten en richten zijn aandacht weer op het scherm.

Mimi liep naar de schaal en nam een handjevol met briefjes er uit. Ze telde ze en nam toen nog een handjes. Ze telde ze weer en nam er toen nog twee.

Ze liep terug naar de microfoon en zei: zo dat zijn er dan 12, laten we eens gaan lezen.’

Ze vouwde het eerste briefje open. ‘Tiron Hugs! Kom maar naar voren schat!’ De jongen stapte uit het 18 vak, en liep naar voren.

‘Jongen dit kun je ook gebruiken he.’ Zei Caesar. ‘Dit was zijn laatste jaar, nog een keertje en hij had het gered.’ Nigel knikte.

Mimi las nog wat namen voor: Ted Drago 16 jaar, Yami Totalis ook 16 jaar, Lugie Drums ook 16 jaar. Deze had heel veel moeite om het vak uit te komen, want iemand hing aan zijn arm en weigerde los te laten.

Caesar gniffelde en dat sloeg weer om in een hoest. Nigel gaf hem zijn drankje en dat nam hij dankbaar aan.

De volgende vier jongen waren niks bijzonders. Dux Tunis van 14, Drake Janses en Gion slee waren allebei 17 en Fresh Vlegs was 15.

Toen gebeurde er iets waarvan zelfs Caesar schrok. Mimi wilde net het volgende briefje open vouwen toen er iemand naar het podium renden. Nigel had niet gezien waar ze vandaan kwam. Ze had zo te zien een emmer in haar hand.

Ze stopte voor het podium war Mimi stond en keek haar aan.

‘Jij kreng!’ schreeuwde de vrouw. ‘Mijn zoon!’ meer zei de vrouw niet. Ze tilde de emmer boven haar hoofd en smeet hem richting Mimi. De inhoud van de emmer was een leuke verassing. Rode verf. Het goedje raakte Mimi recht in haar gezicht. Ze proestte het meteen uit en begon hevig te hoesten terwijl de verf van haar af droop. De vrouw voor het podium werd snel daarna overmeesterd door de vredes bewakers. Ze liet zich rustig afvoeren. Ze had haar ding kunnen doen en aan haar gezicht te zien had ze er vrede mee.

Iedereen was stil. Op Mimi na die nog steeds stond te hoesten. De burgenmeester was de eerste die in actie kwam. Hij liep naar Mimi toen en vroeg iets aan haar buiten het gehoor van de microfoon.

‘Tuurlijk ga ik verder!’ Schreeuwde ze. Ze kwam overeind en keek naar het publiek. ‘Als dit is wat ze willen kunnen ze het zo krijgen.

Met een kwaadaardige grijns op haar gezicht pakte ze de briefjes van de grond die ze had laten vallen. Sommige zaten onder de verf maar ze waren blijkbaar nog leesbaar. ‘Nail Hores.’ Riep ze af. Hij kwam helemaal van achteraan en nog voor hij op het podium was riep ze de volgende paar af: Terance Austin van 15, Amar Décoy van 14 en als laatste voor de jongens Gordon Bekker van 17 jaar.     

Alle jongens zaten en nu liep ze naar de schaal van de meisjes, een rode voetstap achterlatend bij elke stap die ze zetten. Ze telde weer 12 briefjes af en liep terug.

Caesar schuifelde wat in zijn stoel. Dit was al een te lange zit voor hem dacht Nigel treurig.

Mimi las de eerste naam voor Mozu Red van 14 jaar, ze huilde toen ze naar het podium liep. ‘Onthoud dat.’ Zei Caesar.

De tweede naam: Florin Hugs van 16. ‘Ho ho!’ riep Nigel ‘Familie! Jongen dit word goud voor je, goud zeg ik je!’

Nigel lachte me maar voelde zich nu wel een beetje ongemakkelijk.

Nily Pegns van 17 was de volgende, Daarna Janie Cronos van 18, Indi Edes van 14 en Jade Tosit van 13. Dat vond Nigel wel wat jong en hij zag haar kansen niet heel groot.

Bee Griffs was 17, Arla Swink was 17, en daarna kwam Maggie Widdow van 15. ‘he die naam ken ik Widdow,’ zei Caesar. ‘Zoek dat op jongen iemand uit haat familie heeft eerder me gedaan.’ Nigel knikte weer.

De laatste drie werden afgeroepen: Sammy Licur van 15, Liesbet Surfa van 14 en Momo Finis van 17.

Mimi keek zelfvoldaan naar de 24 kinderen achter haar. Ze keek alsof ze wilde zeggen. Dit is mijn wraak voor jullie. De rode verf begon langzaam op te drogen en dat gaf haar een krankzinnig uiterlijk. Ze stampte het podium af zonder nog iets te zeggen en het beeld ging op zwart.

Nigel keek naar zijn opa. Hij sliep in zijn stoel. Hij had het werkelijk heerlijk gevonden om naar de boeten te kijken dat wist hij zeker, maar het was te veel voor hem. Hij besloot hem terug te rijden naar zijn kamer. Ze zouden later nog wel wat na praten.