The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 7: In de arena III

Telly Ballo

Hij had echt de verkeerde bondgenoten gekozen. Als er een ding was waar hij een hekel aan had dan was het al dat klef gedoe. En nu zat hij hier samen met Bor en Tess die niet van elkaar af konden blijven.
In het donker had hij er niet veel van gezien maar nu net het licht ‘aan’ was gegaan moest hij er de hele tijd tegenaan kijken. Hij dacht echt dat het een act was van de twee om het publiek voor de gek te houden, om zieltjes te winnen. Dat ze dit in de arena dan voort zouden zetten hat hij dan ook wel gesnapt. Maar constant? Ze leken gewoon te vergeten waar ze waren.
In een arena. Met anderen. Die er op uit waren hun te vermoorden. Hij had al een paar keer met de gedachte gespeeld weg te gaan. Maar wat moest hij dan? Ze waren met z’n drieen, hadden een tas met spullen (en dat was nou ook niet het beste van het beste), en twee zwaarden, die hij wonder boven wonder mee had weten te krijgen.
Ze zouden het nooit goed vinden als hij een deel van de spullen me zou nemen en het zou twee tegen een zijn. Ook al waren het twee sukkels.
Bor gaf Tess en kus op haar wang en Telly ging bijna over zijn nek.
‘Wat is ons plan nu?’ vroeg hij
Het kanon ging af.
Ze zaten met alle drie stijf van schrik. Het kanon ging nog een keer af. En nog een keer.
‘We zijn op de helft.’ Zei Tess. En ze had gelijk. Twaalf dood, twaalf te gaan.
Bor ging verder alsof er niks gebeurd was. ‘Dus wat gaan we doen?’
Telly keek hem aan en zei niks. Hij moest grote moeite doen hem niet in zijn gezicht te slaan. Hij had geen idee waar die gedachte vandaan kwam, maar hij zou het zo graag willen doen.
‘We gaan door.’ Tess ‘We gaan lopen tot we weer iets tegenkomen. Of tot ze ons weer iets te doen geven.’
Telly knikte en Bor gaf haar weer een zoen. ‘Je bent ook zo slim!’ riep hij overdreven aardig. Tess bloosde en lachte verlegen.
Telly stond op en keerde ze de rug toe. Hij pakte de zwaarden op en gooide de tas op zijn rug.
Tess liep langs hem en trok een van de zwaarden soepel uit zijn handen. Zij zei niks en hij ook niet.
Ze begonnen met lopen.
Het lopen zelf vond hij eigenlijk helemaal niet erg, maar waar hij naar moest kijken vond hij vreselijk. Hij liep achter de twee tortelduifjes aan en ze plakte werkelijk aan elkaar.
Op een gegeven moment stopte ze om elkaar te zoenen. En dat was de druppel voor Telly. Hij klemde het heft van het zwaard in zijn hand stevig vast in zijn greep en haalde zonder na te denken uit.
Hij raakte Bor in zijn zei en hij schreeuwde het uit. Hij haalde nog een keer uit. Deze keer stak hij het zwaard vooruit en het gleed soepel in Bor zijn rug. Hij schreeuwde nog een keer en hij zakte door zijn benen. Telly trok snel zijn zwaar terug.
Hij stond nu tegenover Tess, die ook een zwaard in haar handen had.
Bor lag aan haar voeten zwaar te ademen. De tranen stonden in haar ogen en haar gezicht was een bonk woede.
Bor hoestte een keer moeizaam en blies zijn laatste adem uit. Het kanon bevestigde dit.
Tess hief haar zwaard op terwijl de tranen over haar wangen liepen.
Telly sprong naar voren voor ze de kans kreeg iets te doen. Hij haalde zijwaard uit en raakte haar linker hand. Ze gilden en liet het zwaard half los.
Telly had zichzelf met deze actie binnen haar bereik gewaagd. Ze haalde uit met haar rechter hand en miste hem op een haar na. Ze lag nu open voor hem en hij stak, net als bij Bor. Het zwaard raakte haar in haar buik.
Ze liet haar eigen zwaard vallen en keek hem aan. Haar ogen rood van de tranen.
‘Deze wedstrijd gaat om doden of gedood worden. Maar zelfs dan zijn er nog normen en waarde waar je je aan kunt houden. Je loog, je stak hem in zijn rug.’ Haar ogen gelden even het lichaam van Bor. ‘En ik hoop dat iemand je helemaal met de grond gelijk gaat maken.’
Ze sloot haar ogen en deed een stap naar achter. Het zwaard gleed uit haar buik en een grote rode vlek ontstond op haar shirt.
‘De hel zou je met open armen ontvangen.’

Nino Trans

Hij renden zo snel zijn benen hem konden dragen. Hij had zijn spullen daar laten liggen, dat waren nu zijn minste zorgen. Hij had net 3 van zijn bondgenoten verloren. En het was een iemand die daar voor heeft weten te zorgen, gewoon met een mes in haar hand.
Zelf hadden ze top wapens zo hadden ze zelf gedacht. Pijl en boog, zwaar, bijlen, twee speren. Ze hadden eten, water en goede spullen. Ze hadden dit kunnen uitzitten tot het eind als ze hadden gewild.
Maar toen kwamen ze Claire tegen.
Ondanks dat het licht was hadden ze haar niet aan zien komen. Ze was vliegensvlug  en nog voor hij ook maar had kunnen beseffen wat dit was, was Ruby dood. Na een kort gevecht met Ad had ze hem overmeester en neer gestoken.
Davidhad het net als Nino zelf op een lopen gezet. Maar Claire was snel en had hem zo ingehaald.
En nu zat ze achter hem aan. Ze hoorde haar voetstappen. Steeds luider en luider en hij wist dat als hij nu niet snel iets bedacht, hij er was geweest.
Hij veranderde lukraak van richting. hij wist dat het haar niet zou afwimpelen, maar hij hoopte zo op meer tijd.
‘Hele slechte keuze.’ Hoorde hij achter zich. Er trok een rilling over zijn rug en hij wierp snel een blik over zijn schouder. Zijn plan had hem inderdaad tegen gewerkt. Ze was nu dichterbij gekomen en haar ogen stonden vol vuur.
Nino keek weer voor zich en zag te laat dat hij op een afgrond afliep. Hij probeerde te stoppen maar hij ging te snel en hij tuimelde van de berg rand af. Hij rolde oneindig vaak om zijn eigen as en hij raakte heel struiken.
Hij kwam tot stilstand. Hij was duizelig en zijn hele lichaam deed pijn. Maar hij had geen tijd om stil te blijven liggen, Claire zat waarschijnlijk vlak achter hem. Hij krabbelde overeind en werd meteen weer tegen de grond gewerkt. Het was Claire. Ze stond over hem heen gebogen met een mes in haar handen.
‘Hebbes.’ Zei ze.
Claire hief haar mes op en terwijl ze dat deed werden ze beiden verblind door een witte flits. Dezelfde van een paar dagen eerder die het donker had verdreven.
Nino zag zijn kans en kroop weg van Claire terwijl zijn nog gedesoriënteerd was door de flits.
Nino voelde een druppel op zijn wang. Hij bestede er geen aandacht aan. Claire leek weer tot zichzelf te zijn gekomen en ze zocht hem.
Nog een druppel. En nog een. Het begon te regenen.
Nino stond op en binnen een mum van tijd waren zijn kleren doorweek. Het regende vreselijk hard. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt.
Maar hij gaf zichzelf geen tijd om er over na te denken. Hij draaide om en begon weer te rennen.
Nu pas zag hij dat hij in een soort van kuil stond. Hij werd omringd door een meters hogen steile wand. Maar hij had geen keus, het was klimmen of Claire. En dan is de keuzen snel gemaakt. Hij kwam aan bij de steile wand en liet zich er tegenaan vallen. Hij begon te klimmen.
De wand was een grote modderglijbaan en het koste hem vreselijk veel moeite om omhoog te komen. Maar wonder boven wonder kwam hij een paar meter vooruit. Achter hem hoorde hij Claire hijgen en steunen. Hij keek om en zag dat ook zei was begonnen aan een klim.
Maar ze was veel groter en veel zwaarder als Nino en ze had er veel meer moeite mee om omhoog te komen.
Hijgen en stotend bereikte Nino de top. Hij gaf zichzelf heel even de tijd om te ademen en wilde door rennen toen hij zich iets bedacht.
Claire was nog niet halverwege de wand, haar hoofd was rood aangelopen en ze was doorweekt door de regen.
Nino bukte en schepte een homp modder bijeen. Hij ging aan de rand van de wand staan en keek naar Claire onder hem. Hij mikte en smeet de homp modder naar beneden. Hij raakte Claire op haar arm. Ze hield stil en ze keek omhoog en keek hem woedend aan. ‘Doe even normaal.’ Nino smeet nog een homp modder naar benden en raakte haar in haar gezicht. Ze begon te hoesten en te spugen. ‘Ik krijg je wel.’ Schreeuwde ze. Nog een homp modder.
Nino zag dat zijn modder gooien we effect had, maar het was niet genoeg. Hij keek om zich heen en zocht naar iets groter. En dat vond hij. Niet ver bij hem vandaan lag een kei. Hij liep er naar toe en probeerde hem op te tillen. Dat lukte hem niet. Met veel moeite rolde hij de kei naar de rand van de wand. Hij zag dat Claire al weer een stuk was opgeschoten. ‘Pak aan trut!’ schreeuwde hij en hij duwde de kei over de rand.
Claire haar ogen werden groot toen ze de steen zag aankomen. Ze liet de wand los en rolde naar beneden met de steen achter haar aan. Ze kwam aan de voet van de wand tot stilstand maar het rollen had haar duizelig gemaakt. Ze krabbelde half overeind toen de ze door de steen werd geraakt. Hij raakte de zei kant van haar hoofd. Wat pech voor haar was en een geweldig geluk voor Nino. Hij hoorde een vreemd gekraak en paar tellen daarna het kanon.

Hij stond in de stromende regen naar het lichaam van Claire te kijken. Hij had gewonnen