The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 9: De intervieuws

Nigel stond klaar lang het podium. Hij had er zin in. Hij trok zijn oranje jasjes recht en streek nog een keer door zijn haar.
De lichten gingen aan op het podium.
'En hier is uw presentator voor vanavond: Nigel Flickerman!'
Nigel sprong het podium op en nam met een grote lach al het applaus in ontvangst.
'Dames en heren u bent te gul.' Zei hij met een grote grijns. 'Bewaar uw applaus alstublieft voor later, want het gaat vandaag niet om mijn maar om de tributen van district 9!'
Weer een luid applaus. 'U heeft er zin in mensen, en ik ook! Laten we beginnen! Met als eerste voor u, een terugblik op district 8!'
De lampen gingen uit en het scherm ging aan.
Het eerste shot waren de 24 kinderen op hun wollige voetstukken. De klok telde af en bij 0 rende iedereen op de hoorn af, voor zover de zat voor elkaar kregen op de wollige ondergrond.
Daarna een shot van het gevecht tussen Arla en Yami. Nigel zag voor de twee de keer hoe Yami won. Daarna zag je Florin en Torin die werden belaagd. Maggie die naar Nigels mening per ongeluk Janie doode.
Daarna kwam voor Nigel het hoogtepunt. Drake die achter Sammy was aangegaan en haar te pakken had gekregen.
Weer terug naar Yami die Amar de hoorn uit werkte en het afmaakte en na een kleine tijdsprong zag je het gevechten tussen Yami, dux en Jade. Daarna een kort shot van de vlammen zee die 3 kinderen verzwolg en daarna de hoorn, voor het eind gevecht.
De worsteling tussen Yami en Drake Terance die eerst toekeek en vervolgens er zelf een eind aan maakte door Drake te dode.
'Zo dames en heren, dat was District 8 en nu door met district 9! En we beginnen met iemand die al veel besproken is, Dala Piller!
Nigel liep naar de bank toen en Dala kwam het podium op. Ze keek een beetje duf uit haar ogen maar dat viel allemaal in het niet bij de prachtige jurk die ze aan had.
Ze liep naar de bank en gaf Nigel een hand waarna ze ging zitten.
'Dala, jij bent misschien wel de meest besproken tribuut van dit jaar, misschien wel van altijd, hoe bevalt al die aandacht je?
De doffe glans viel van haar ogen en ze zetten een lieve maar sluwe grijns op.
'Nou Nigel ik kan zeggen dat ik er gewoon geen genoeg van kan krijgen.'
Nigel lachte 'Kijk dat vind ik een prachtig antwoord, maar waarom dan? Want laten we zeggen dat de publiciteit niet honderd procent positief is, toch?'
Haar grijns werd nog breder. 'Maar Nigel dat hoeft toch ook helemaal niet? De mensen hebben het over me en dat was het doel. En dan zeg ik missie geslaagd.'
Dit stond Nigel wat minder aan maar hij bleef lachen. 'Als jij het zegt als jij het zegt. Maar vertel de mensen en ij eens wat er door je heen ging na al dat gedoe op het podium bij de boeten? Was de burgenmeester niet opgestaan, dan had jij de kogel ontweken en zat je nu nog thuis.'
'Ja daar heb je helemaal gelijk, maar ik kan niet helemaal zeggen dat ik het erg vind weet je. Ergens vind ik het wel een eer mee te mogen doen.'
Dat antwoord viel zeker in de smaak bij het publiek, en dat voelde Nigel ook.
'Een eer zeg je? Dat is iets wat ik niet vaak hoor van de kinderen uit een district als 9.'
'Nee en dan word het eens tijd he? Ik vind dat iedereen dat wel mag vinden hoor, kom op als je ziet wat je kan winnen, roem, glorie, rijkdom en je gaat de geschiedenis boeken in als de winnaar van een kwartskwelling. Wie wil dat nou niet.'
Het publiek begon te klappen. Ze stonden op en klapte aan een stuk door. Nigel kon nog net de zoemer onderscheiden en probeerde boven het lawaai uit te komen. 'Dat was ze dan Dala Piler.'
Dala liep het podium af met een sluwe lach op haar gezicht.
Het publiek werd langzaam weer rustig en Nigel ging verder met de volgende.
Het was Bako Vergense. Hij was goed gebouwd en zag er leuk uit, niet iets wat in je nadeel zou werken ook al was het redelijk standaard. Hij vertelde wat over zijn moeder en zusje en deed het leuk.
De volgende was Milly Pastel, doodsbang voor het publiek en doodstil. Nigel vroeg al snel de zoemer aan en hij ging door met de volgende Yola Gor.
Die bracht het er veel beter vanaf en maakte er een leuke show van met wat grapjes en bijdehandse opmerkingen.
Ivan Boleres was ook leuk om te zien en nog grappig om te horen en met Aron Bejo had Nigel een leuk gesprek over het leven in 9.
'En dan nu voor u Wandel Hoev!'
Hij kwam het podium op met en klein lachje op zijn gezicht. Een lachje dat hem veel moeite koste.
Hij ging zitten en Nigel barstte meteen los.
'Wandel, jij bent dan wel de tweede meest besproken persoon uit je district. De 'show' die je vader en moeder dar uithaalde, ja dat was me iets.'
'Mijn ouders waren inderdaad,' Hij maakte zijn zin niet af. Hij keek naar Nigel en naar het publiek. Nigel zag een kleine twinkeling in zijn ogen en wachtte op wat zou komen.
'Weet je Nigel, ik kwam hier naartoe om het gedrag van mijn ouders goed te praten, want het was wel zeker dat jij er over zou beginnen. Maar ik ga dat niet doen. Ik ga jullie allemaal de waarheid zeggen.'
Nigel zei niks, dit zou of geweldig goed worden, of geweldig slecht, beide zorgde voor goede tv.
'Mijn ouders houden van me, en ik hou van hen. En ik snap te volste dat, en ik hoop u ook, dat als je kind naar het podium loopt, in de meeste gevallen de dood tegemoet, dat je dat niet kunt verdragen.
Alles wat ze deden was een daad uit liefde, en daarbij dachten ze niet aan de gevlogen, op dat moment was het enige wat ze wilde mijn van dat podium afkrijgen, al zouden ze het zelf met de dood moeten bekopen.'
Nigel was stil, de zaal was stil, en Wandel stond op en liep het podium af, zonder te wachten op de zoemer.
De regisseur trok vanachter de schermen de aandacht van Nigel en gebaarde hem door te gaan.
Nigel ging door. 'Dat was Wandel Hoev, en we gaan door met Sma Ressens!'
Nigel zat er meteen weer in bij Sma, hij was leuk en goed gebekt wat duidelijk in de smaak viel.
Daarna kwamen Ilayza Pets, Nirie Brosse en Sucra Leuco. Alle drie leuk om te zien maar verder niet bijzonder.
'Als volgende hebben we Wig Bruyzeel!' riep Nigel. De jongen kwam met kleine pasjes et podium op, niet goed weten naar wie of wat te kijken. Hij ging op de bank zitten, recht en stijf en keek strak naar een punt ergens achter Nigel.
'Dus Wig, 15 en dan al mee doen, lijkt me toch spannend.
Zijn ogen schoten naar Nigel en hij opende zijn mond om iets te zeggen. Hij deed hem weer dicht en weer open. Het publiek grinnikte . 
'Nou Nigel.' zei hij uiteindelijk met trillende stem, 'Ik vind de leeftijd dit jaar vrij jong in ons district, dus ik maak wel eens kans denk ik.' Hij probeerde zeker te klinken maar dat ging hem niet goed af.
'Daar heb je gelijk jongen, maar er is ooit een winnaar geweest van 14 jaar, en een handvol van de leeftijd van 15, dus wat maakt jou kans nu veel groter?'
Hij deed weer zijn mond open maar sprak nu meteen. 'Ik ben slim, en wie niet sterk is moet slim zijn, als het aan komt op vechten zal ik misschien de onderhand hebben, maar ik zorg gewoon dat ik iedereen vermoord voor ze maar de kans krijgen met mij te vechten.'
Dat laatste wekte Nigels interesse, vooral om dat de onzekerheid uit zijn stem en ogen was verdwenen.
'Dus jij wil iedereen te slim af zijn?'
'Ja ik weet hoe je vallen in elkaar kan zetten met bijna niks, hoe je explosief kan maken met dingen uit de natuur, noem maar op.'
Nigel had zijn mening over de jongen aangepast. Dit zou nog wat kunnen worden.
'Dan hoop ik dat de arena in jou voordeel zal werken.'
Wig knikte en de zoemer ging.
'Dames en heren: Wig Bruyzeel!'
Hij liep nu wat zekerde het podium af.
Hij werd opgevolgd door Micha Jegers. Die een verhaal afstak over zijn oom die ooit in de spelen had gezeten. Amber Bonje verprutste haar hele optreden door struikelend het podium op te komen. Ze was zo van slag dat er niks zinnigs meer uit kwam. Wic lotlor was een grappige jongen en pakte het publiek in met wat flauw grappen. En Mala Pundol had een paar grappige versjes die ze voor het publiek oplas van kleine kaartjes die ze had gemaakt. Iets unieks wat Nigel nog nooit had gezien.
'De volgende dames en heren is Iwantie Flan.' Het kleine meisjes kwam het podium op in een schattig geel jurkje. Ze klonk de bank in en ging zitten.
'Zo Iwantie je bent de jongste van dit jaar, wat vind je daar zelf van.'
'Ik vind het wel een beetje eng hoor.' Zei ze met een zoete stem.
'En denk je ook dat je een kans maakt? Ook al sta je tussen allemaal oudere kinderen.'
'Ik weet het niet, ik heb al wel wat vrienden gemaakt met sommige anderen, maar straks moet je het toch allemaal alleen doen en dat lijkt me heel eng.'
Het publiek liet een aaw horen. Of het ze het in de gaten had of niet ze pakte het hele publiek in.
'Maar is er iets wat je heel goed kan?'
Ze dacht even na en zei toen: 'Ook al staan er in 9 bijna geen bomen ik kan heel goed klimmen.'
Nigel lachte naar haar. 'Dat kan dan nu nog wel eens van pas komen. Ik heb nog niemand anders gehoord die dit ook kan, als jij dan hoog en droog zit kan de rest het opknappen toch?'
Haar gezicht klaarde op. 'Zo had ik er nog niet naar gekeken goh!'
Nigel glimlachte naar haar en de zoemer ging.
'Dames en heren Iwantie Flan!'
Ze kreeg een geweldig applaus.
Ze werd opgevolgd door Rim Zieler, een grote jongen die een ongeïnteresseerde indruk maakte, maar half antwoord gaf en nisk deed om ook maar een indruk achter te laten. Daarna kwam Micho Borre, een jongen die zichzelf veel te leuk vond en Nigel op zijn zeenuwen werkte.
De volgende deed het wel goed. Moni Relond. Ze zag er leuk uit, was spontaan en grappig en gaf een leuk interview.
Jona Difi was daarin tegen alles behalve spontaan en leuk. Hij wilden het alleen maar hebben over Wandel, wat hij zijn familie had aangedaan en wat hij hem nu zou aandoen. Het zou leuke tv opleveren, maar het was niks voor een interview.
Edwin Cracs deed een middelmatig interview , net als Migra. En Copica Bukkel sloot af met een leuk verhaal over haar kleine zusje.
'Dat waren ze dan, de tributen voor district 9!' De zaal applaudisseerde. 'Maar zonder een arena zullen de tributen niet ver komen. Dus hier is voor u Solveris Crust!'
De man kwam het podium op en zwaaide kort naar het publiek. Hij nam plaats op de bank naast Nigel en sloeg zijn benen over elkaar.
'Zo Nigel ben je er klaar voor.' Nigel knikte hevig.
'Dan gaan we er dit keer geen doekjes op winden. Aan jou weer de eer.' Solveris haalde het apparaatje uit zijn zak en Nigel klapte twee keer in zijn handen.
De arena verscheen en Nigel vond het er maar gewoontjes uitzien.
'Ik zie het aan je gezicht Nigel, maar vertel het toch maar.'
Nigel kreeg een rood hoofd en zei: 'Het ziet er maar heel normaal uit.'
Wat Nigel en de andere zagen was een groot graanveld met in het midden een berg meteen platte top, op de top stond de hoorn. Verder was de berg bedekt met bos.
'Maar Nigel, simpel is niet altijd slecht, ik ben dit keer dicht bij het origine van het district gebleven, graan. En het ziet er misschien saai uit, maar je weet nooit wat zich tussen het graan bevind.'
Nigel kreeg een sluw lachje op zijn gezicht toen hij begreep wat er werd bedoeld.
Het licht achterin de zaal ging aan.
Nigel zocht een camera. 'Dames en heren dit was het voor deze keer, en ik zie u de volgende keer weer!'